Stígandi - 01.10.1944, Page 58

296
HIÐ GULLNA RYK ENDURMINNINGANNA STÍGANDI
og 1 jóss. Rykið á gólfinu var orðið að skínandi, glitofinni ábreiðu,
og veggir og loft tjölduð töfraslæðum, óviðjafnanlega dásamleg-
urn. Og dordingulsvefirnir í hornunum voru orðnir að fíngerð-
asta spuna úr lýsigulls-hýjalíni. —
Nú voru stofurnar eigi framar auðar og tómar. Endurminn-
ingin urn þig, frænka mín góð, fyllti þær ójarðneskri fegurð og
óumræðilegum unaði. Og utan um liana sveipaðist gullinhjúpur
hins jarðneska ryks í himneskri dýrð og dásemdar ljóma.
Og augu mín opnuðust. Ég sá dýrð guðs og endurljóma alkær-
leika hans í lítilmótlegustu mynd jarðlífsins. Guð var sjálfur í
rykinu. Duft jarðarinnar var ímynd hans.---------
Og ég dró skóna af fótum mér og drúpti höfði.
SVERRIR ÁSKELSSON:
ÞÚ, SEM EFAST
Þú situr hjá og hlustar hljóður á
það heróp, sem til vopna lýðinn hvetur,
og hjartað fyllisí djúpri draumaþrá.
Er hinir brjótast fram um framans stig
og falla eða sigra, eftir getu,
þú lætur skuggans skikkju hylja þig.
En sverfi neyð og sorg að heilli þjóð
og sérhver maður haturselda kyndi,
er bál þitt aðeins brunnin kvistaglóð.
Þitt líf er hvorki böl hins beygða manns
né bros þess, er sér nýjan tíma rísa.
Þú finnur hvorki harm né gleði hans.