Stígandi - 01.10.1944, Qupperneq 63

STÍGANDI
BALDVINA BALDVINSDÓTTIR
301
munninn urðu mjög áberandi á síðari árum. Hún varð snemma
ellileg í útliti. Varð heldur ekki gömul, líklega ekki mikið yfir
fertugt, þó að ég viti það ekki með vissu. Sjúkdómur hennar
ágerðist með aldrinum. Flogin, sem áður komu aðeins í svefni,
komu nú oft á daginn og eftirköstin vöruðu lengur. Heimilin
fækkuðu, þar sem nokkrar líkur voru til þess, að lnin fengi sama-
stað. Meðlagið var hækkað ár frá ári, en það kom fyrir ekki. Sumir
höfðu reynt að þilja lianda henni eitthvert skot í bænum, þar sem
hljóð hennar heyrðust ekki til baðstofunnar. Það gafst ekki vel.
Bæði var þar alltof kalt á vetrum og svo undi hún sér illa nema
nálægt fólki. Kom þá til tals að skylda bændur sveitarinnar til
þess að taka liana nokkra daga í senn. Þar bjuggu þá gömul hjón
ein sér í litlu og lélegu koti. Húsakynni voru köld og þröng, en
gömlu hjónin munu ekki hafa gert liærri kröfur en margir aðrir
á þeim dögum, að geta dregið fram lífið án þess að þiggja af
sveit. Kú áttu þau eina. Hún var í fjóskofa, sem innangengt var í
úr göngunum. Þessi hjón buðust til að taka Baldvinu. Var það
fúslega þegið, því að ekki var um aðra staði að velja. Var hún nú
flutt þangað á tilskildum tíma. Var þá búið að slá saman rúm
handa henni að sofa í, á auðum bás við hliðina á kúnni. Voru
stokkarnir svo liáir, að hún gat ekki kastazt franr úr því, hvað sem
á gekk í krampaköstunum. Ekki heyrðist, að hún hefði neitt haft
á móti þessari ráðstöfun fremur en endranær. Þarna var henni
ekki kalt eins og oft áður, og hver veit, nema andardráttur og
hreyfingar lifandi veru hafi gert henni rórra í skapi en algerð
einvera.
Lítil gangskör mun hafa verið gerð að því að grennslast um
líðan Baldvinn eins og oft áður. Sumarið leið og fram á vetur.
Þá tóku gömlu hjónin eftir því, að eitthvað myndi ganga að
henni. Hún fylgdí lítið fötum og lá alveg í rúmi sínu suma daga
og snerti varla matinn, sem henni var borinn. Einn vetrarmorg-
un, þegar hjónin komu í fjósið, lá Baldvina örend í rúmbæli
sínu. Þannig lauk hennar hryggilegu einstæðingsævi.
Það var eins og mörgum yrði hverft við þessa fregn. Menn fóru
að rifja upp ýmislegt, sem þeir hefðu gert til þess að gleðja þetta
viðkvæma barn, sem alltaf Joyrsti í ástúð og fegurð. Öllum kom
saman um, að umskipti hennar myndn liafa orðið mikil og góð.
Og til voru þeir, sem óskuðu þess af heilum hug, að þeir ættu svo
hreinan huga og hæfileik barnsins til þess að þakka og gleðjast
eins og Baldvina Baldvinsdóttir.