Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 67

STÍGANDI
Á FLEKA NIÐUR WAINDINAÁNA
305
flekans, og er hann nokkru mjórri þar en um miðjuna. Lengdin
er nærri tólf metrar, en breiddin rúmur einn rnetri. Á honum
miðjurn eru nokkur þvertré, hærri en sjálfur flekinn, fyrir mig
og farangur rninn.
hetta \ irðist vera fremur óbjörguleg fleyta, en hún er þeim
kostum búin, að hún getur ekki sokkið, hún þolir árekstra án
þess að láta á sjá, og hún ristir svo grunnt, að það er engin hætta
á, að við ströndum á sandrifjum.
Smíðinni er lokið á einum deoi, o<í nú liggur flekinn við land-
lestar á ánni og bíður eftir því, að ýtt sé úr vör. Seinni part dags-
ins kveð ég séra Calviac og lofa að skila kveðju til æskustöðva
hans, sem hann býst ekki við að sjá í þessu lífi, og um kvöldið
drekk ég skilnaðarskálina hjá Roko Tui Alivate, ásamt helztu
virðingarmönnum Jrorpsins.
Aður en dagur rennur, búumst við til ferðar. Farangur minn
er Inindinn fastur, og Roko Tui Alivate og meirihluti þorpsbúa
fylgja mér að skilnaði niður á árbakkann. Gestgjafi minn segir
mér, að fylgdarmenn mínir hafi fengið fyrirskipanir um að setja
mig á land, á meðan siglt er niður síðustu og hættulegustu foss-
ana, og ég verði að gera mér að góðu að ganga þar nokkurn spöl.
Síðan kveð ég hann og alla aðra vini mína, og við leggjum svo
af stað. Frá húsunum á árbakkanum gægjast konurnar til Jress
að sjá okkur sigla framhjá. Litlu villimennirnir hans séra Cal-
viacts korna stökkvandi í veg fyrir okkur, steypa sér umsvifalaust
í ána, og synda í kapp við flekann dálitla stund með ópum og
óhljóðum. En þeir dragast brátt aftur úr. Flekinn skríður áfram
með jöfnum hraða. Fylgdarmenn mínir tveir standa sinn í livor-
um stafni með langar stengur í höndum, sem þeir stýra með.
Þokan, sem fyrst um morguninn lá á fjallatindunum, leysist
upp og hverfur. Ljósblátt himinhvolfið virðist hvíla á sagtennt-
um eggjum fjallanna. Sólin er enn ekki komin svo liátt á loft, að
hún nái að skína niður í botn dalsins, sem áin liðast eftir, því að
liann er geysidjúpur og Jrröngur. Ég sit hress og árvakur ofan á
farangri mínum og virði fyrir mér útsýnið, sem alltaf er að breyt-
ast við hvern bug á ánni, en er alltaf jafn-fagurt og stórbrotið, en
brátt líður að því, að ég fæ um annað að Iiugsa.
Straumurinn er að aukast, og allt í einu snýr stafnbúinn sér
20