Stígandi - 01.10.1944, Qupperneq 69

STÍGANDI
Á FLEKA NIÐUR WAINDINAÁNA
307
varir erum við komnir að næsta streng. Nú er ég betur undir
það búinn. Kvikmyndavélin er í fullum gangi, og mér tekst að
ná hinum ótrúlega snöggu og öruggu hreyfingum mannsins í
framstafninum, er liann stýrir flekanum í gegnum hættulegasta
strenginn, og þá verður mér fyrst ljóst, hvílíka snilli {)arf til þess,
að allt takist vel.
Næstu tvo klukkutímana förum við í gegnum hvern streng-
inn á fætur öðrum, og í hvert skipti, sem hættan er liðin hjá,
verður mér léttara um andardráttinn. Ég sendi Roko Tui Ali-
vate hljóðar en hugheilar þakkir fyrir að hafa léð mér slíka af-
burðamenn til fylgdar, að þeim virðast allir vegir færir. Ég get
þó ekki stillt mig um að lnigleiða, hvort mér mundi takast að
bjarga ntér á eigin spýtur, ef eitthvað bæri út af. Fylgdarmenn
mínir liafa ekkert að óttast, þeir eru nær því jafn heimavanir í
vatni sem á landi, og þeir þekkja hvern streng og hvern boða og
vita, hvað við á á hverjum stað. Ég veit líka, að þeir myndu leggja
líf sitt í sölurnar til þess að bjarga mér, svo að ég get verið nokk-
urn veginn öruggur.
Allt í einu man ég eftir ráðleggingu gestgjafa míns um að fara
í land, á meðan fylgdarmenn mínir sigla flekanum niður síð-
ustu og verstu strengina. Alltaf hafa þeir farið versnandi, svo
að mér er farið að þykja nóg um. Ég kalia til Nambua í fram-
stafninum og spyr hann, livort við séum ekki kornnir að þeim
stað, þar sent ég eigi að fara í land.
Langt síðan við fórum fram hjá þeim stað, herra, svaraði hann
brosandi á bjagaðri ensku. Nú er bara um að gera að halda sér
fast. Honum er auðsjáanlega dillað yfir því að hafa gert mér
þenna grikk, en jafnframt vill hann sýna mér, að liann sé maður
til þess að koma mér heilum á húfi á ákvörðunarstað, þó að brjóti
á boðum. Áður en mér gefst tími til að skamma hann, er straum-
urinn orðinn svo mikill. að ég verð að beita bæði höndum og fót-
um til þess að lialda mér föstum.
Framundan klofnar straumurinn á stórum kletti, sem stendur
upp úr miðri ánni, en báðum megin builar og sýður eins og í
skessukatli. Vatnsflaumurinn skellur á klettunum og spýtist hátt
í loft upp. Einmitt í þeim svifum, sem Nambua ætlar að snúa
flekanum, svo að liann lendi ekki á klettinum, rak hann stýris-
20*