Stígandi - 01.10.1944, Qupperneq 74

312
Á FLEKA NIÐUR WAINDINAÁNA
STÍGANDI
vært, þar til skólabumban vekur mig morguninn eftir. SteljD-
urnar hamra á henni af öllum kröftum, þar til þær liafa fengið
örugga vissu fyrir því, að ég er vaknaður.
Hálfri klukkustund síðar er ég ferðbúinn og legg af stað ásamt
hinum nýju ferðafélögum mínum. Forstöðukonan og þrjár inn-
fæddar hjúkrunarkonur fylgja okkur niður að ánni. Þær eru í
gráum einkennisbúningi með hvíta, stífa kraga, en hárið svart
og mikið lykur um andlitið, og er í einkennilegri andstæðu við
búning þeirra.
Við stjökum frá landi, og ég kemst brátt að raun um, að for-
stöðukonan hefir ekki sagt ofsögum af kostum leiðsögukvenna
minna. Með öruggum, rólegum handtökum stjaka þær flekanum
áfram, því að hér er straumurinn of lítill, til þess að hann beri
okkur fyrirhafnarlaust nægilega hratt. Með þessu móti miðar
okkur vel áfram, og við höldum áfram klukkutíma eftir klukku-
tínia undir brennandi sól. En engin þreytumerki sjást á stúlk-
unum, þær stjaka alltaf jafn-knálega og bros þeirra er glatt og
heillandi. Sérstaklega er stúlkan í framstafninum brosmild, því
að í hvert sinn er hún hefir tekið reglulega fallega á, lítur hún
til mín og andlitið ljómar.
I stórum bugðum liðast áin um frjósamt sléttlendi, þar sem
sykurreyr er í miklum meiri hluta. Um fimmtíu kílómetra frá
sjó rennur hún í Rewafljótið, en Jrangað vonast ég til að ná
skömmu eftir hádegi. Um kvöldið býst ég við að komast til Nau-
sori, en þar er miðstöð sykurframleiðslunnar á Jressum slóðum.
Þegar nunnurnar í klaustrinu vissu, að ég var Norðurlanda-
búi, sögðu þær mér, að nokkuð niður með ánni byggi gamall
Norðmaður. Væri hann eini hvíti maðurinn um þessar slóðir,
og væri liann búinn að dvelja Jrar Iengi. Ég ákvað þegar að heilsa
uj3j3 á liann, svo að við leggjum Jtar að landi. Þar tekur áin á sig
krappan krók. Er þar lítið þorp, sem liggur hátt, og er Jjaðan
ágætt útsýni. Þeir af íbúunum, sem við hittum fyrst, skilja ekki
orð í ensku, en Jjegar ég spyr, hvar pnpalagi sé, en það Jíýðir
hvítur maður, vita börnin strax, hvað við er átt. Þau hlaupa á
undan mér að kofa, sem stendur í útjaðri þorpsins. Þegar ég
kem Jrangað, kemur gamall maður haltrandi út í dyrnar og styðst
við staf. Andlit lians er orðið gidleitt og hrukkótt og gisið yfir-