Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 76

314 A FLEKA NIÐUR WAINDINAANA STIGANDI
Fyrst töluðum við saman á ensku, en bráðlega fer ég að bregða
fyrir mig dönsku til þess að vita, bvort bann sé með öllu búinn
að gleyma Norðurlandamálum. Lítið eitt man bann ennþá, og
srnám saman rifjast upp fyrir bonum orð og setningar úr móður-
máli bans. Við þetta giaðnar yfir bonum og liann fer að spyrja
frétta að beiman frá Noregi. Þegar ég segi bonum, að Kristjanía
og Þrándheimur bafi skipt um nöfn, bristir bann böfuðið og
segir, að það sé þýðingarlaust fyrir sig að bugsa til heimferðar
hér eftir, þegar bann veit ekki lengur bvað helztu borgirnar
lieita. Annars er bann fyrir löngu liættur að bugsa um slíkt. Af
ættirigjum sírium hefir hann ekkert heyrt, síðan hann fór frá
Ástralíu, og hefir ekki hugmynd um, hvort þeir eru lifandi eða
dánir.
Nokkra stund situr hann þögull og pjakkar með stafnum sín-
um í jörðina, svo segir bann ofboð kyrrlátlega:
Well. Það er löng leið frá Guðbrandsdal til Fijieyja, en þó er
leiðin þaðan og beim, mikið, mikið lengri.
Sá, sem leitað hefir lerigst um álfur eítir hamingjunni, og
ekki fundið hana, getur ekki betur í jafnstuttu máli gert upp
sakirnar.
Það er þegar liðið langt á dag, og ennþá á ég langa leið fyrir
liöndum. Gamli maðurinn fylgir mér niður brattann, niður að
bátnum, þó að honum sé örðugt um gang.
í bátnum á ég fullan kassa af nestisleifum, sem ég befi ekki
þörf fyrir bér eítir. Er það mest niðursoðinn matur af mörgum
tegundum, og síðast, en ekki sízt, á ég þar ósnerta whiskyflösku.
AUt eru þetta hlutir, sem geta glatt gamlan, einmana mann, sem
beðið hefir skipsbrot bamingju sinnar bér á bökkum Waindina-
árinnar, mörg þúsund mílur frá ættlandi sínu.
Allt þetta gef ég honum að skilnaði, og hann gleðst eins og
barn. Vinir bans úr þorpinu bera þetta fyrir bann heim í kofa
hans, nema whiskyflöskuna, hana ber liann sjálfur, varlega, eins
og um smábarn sé að ræða. Þar til við hverfum úr augsýn, stend-
ur hann á stéttinni fyrir framan kofa sinn og flaggar með trosn-
uðum stráhatti á stafnum sínum.