Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 77

STIGANDI Á FLEKA NIÐUR WAINDINAÁNA 315
Stúlkurnar mínar hafa notað tækifærið, fengið sér bað í ánni
og hjálpað konum þorpsins við fiskiveiðar. Nú stjaka þær bátn-
um áíram með endurnýjuðu þreki, og það líður ekki á löngu,
þar til við náum þangað, sem Waindinaáin rennur í Rewafljótið.
Þessi breiði vatnavegur, sem yið siglum nú eftir, á upptök sín
uppi í fjöllunum á austurhluta eyjarinnar, liann bugðast um
hundrað og fimmtíu kílómetra leið, áður en hann sameinast
hafinu við suðurströndina.
Þetta er stærsta og fjölfarnasta samgönguæðin á Viti Levu, og
smáskip geta komi/t um 7.r> km. upp eftir ánni. Þessa leið fóru
herflokkar fyrrum frá ströndinni og inn í landið,, en sífelldur
ófriður var ætíð á milli íbúanna á láglendinu og fjallabúanna.
Hvarvetna meðfram ánni eru staðir, sem minna á hin blóðugu
viðskipti þeirra.
En nú er hér hættulaust með öllu. Skip þau og bátar, sem um
ána sigla, flytja ekki lengur blóðþyrstar mannætur innanborðs,
lieldur kopra, ávexti og sykurreyr, sem hin frjósama mold eyj-
anna og hlýtt loftslag í sameiningu framleiða.
Sykurframleiðslan er stærsti liðurinn í framleiðslu eyjarbúa.
Var það maður að nafni Joske, sem fyrstur byrjaði á þvi fyrir
tveimur mannsöldrum síðan. Ekki græddi hann á því sjálfur, en
þeir, sem síðar komu, gátu hagnýtt sér byrjunartilraunir hans
og grætt drjúgan skilding. Það var siður Joskes, þegar hann var
í áköfum samræðum, að pata með krepptum þumalfingri út í
loftið, og eftir honum er skírður klettadrangur nálægt Suva, sem
er í lögun ekki ósvipaður krepptum þumalfingri og heitir Þumal-
fingurinn á Joske.
Umferðin á ánni vex stöðugt, og stúlkurnar mínar fylgjast vel
með öllu. Þær eru símasandi og hlæjandi eins og kátar skóla-
stelpur, sem hafa fengið frí, og þær kalla kunnuglega til hægri
og vinstri til þeirra, sem fram hjá fara. Nú fer að líða að sólsetri,
svo að ég er farinn að skima óþolinmóður eftir Nausori, en ég
sé ekki nema skammt framundan vegna þess, að á hlykkjóttum
bökkum árinnar byrgja pálmar og blaðrík mangótré fyrir útsýnið.
Við siglum fyrir eitt nesið enn, og þá breikkar áin skyndilega,
svo að hún verður líkari stöðuvatni. Þá lyftir stafnbúi minn stöng-
inni, bendir fram undan sér, brosir sigri hrósandi og kallar eitt-