Stígandi - 01.01.1949, Blaðsíða 58
klæðum. En tíðlitnast verður mér þó í norðvestur til hinna tign-
arlegu Kinnarfjalla, sem ég hefi daglega liaft fyrir augum lieima
á Litlu-Laugum, frá því ég man fyrst eftir mér, en nú heilsa mér
í nýju ijósi og enn mikilúðiegri á svip.
Nú er Laxá ekki lengur reið á Fagrafit sökum sandbleytu,
heldur er farið yfir á Þúfuvaði, skammt fyrir neðan Grenjaðar-
stað. Ég hefi atdrei riðið annað eins vatnsfali og Laxá fyrr, og mér
er harla órótt innanbrjósts. En slíkt verður að vera algert leyndar-
mál mitt, ég, sem er að fara á Hraunsrétt. Ég er því sérstaklega
lrreykinn í söðli, þegar ég hvet reiðskjótann fram af árbakkanum,
en í laumi rígheld ég annarri hendi í hnakknefið og negli fætur
að síðum hestsins. Þoka kippir í tauminn, unz hún finnur, að
hann er vei slakur, drepur grönum í árvatnið og öslar af stað.
Hún hálfhrasar um staksteina í botni, en liikar þó hvergi á yfir-
förinni. Mér sýnist bæði lönd á flugaferð. Loksins er liryssan
komin yfir um og rykkir sér snögglega upp á bakkann. Heirn að
Hraunsrétt er nú skammur spölur. Við ríðum hann hart. — Og
svo er ég allt í einu konrinn um fagran haustmorgun á Hraunsrétt.
Kringum réttina er allt á flugaferð: Karlmenn búast til dráttar,
konur og börn hópast í hraunkambinn fyrir austan réttina, þaðan
sem bezt sér yfir. Niðri á engjum er þegar kominn fjöldi hesta.
Vestur í hrauni er stór hundaþvaga.
Allur almenningur er þéttskipaður fé: Hvítu fé, mislitu fé,
vænu fé og rýru fé, fulforðnu fé og dilkum. Úti í hornunr eða
við dilksdyr, þar sem nokkru rýmra er unr, getur að líta þunn-
vaxnar, háfættar kindur, sumar bíldóttar, aðrar goltóttar, flekk-
óttar eða hosóttar, svartar eða nrórauðar, einstaka nreð koparbjöllu
í horni. Þetta eru forystuær eða sauðir. Ekkert fellur þeinr verr
en þrengsiin.
Og svo er ahrrenningurinn orðinn fyrr en varir iðandi fjár- og
mannhaf.
Rosknir bændur ganga lrægir og atlrugufir að drætti og vinnst
vel, þótt þeir taki sér stund og stund til að ræða við kunningja.
Ungir nrenn eru margir aðsópsnriklir og hraðhentir við dráttinn.
Kannske vita þeir af einhverjum uppi í kanrbi, senr gefi þeinr
auga. Unglingspiltar hafa hátt og látast draga nrikið, en yngri
drengir virða fyrir sér veröldina og grípa sína fyrirmyndina hver.
Ég hefi týnt af föður mínum og bróður í mannfjöldanunr og er
orðinn þreyttur af að stinrpast við að draga. Ég leita því af ásettu
ráði tengra til fanga og kanna aimenninginn víða.
56 STÍGANDI