Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 15

sunds. Ég þakkaði forsjóninni í liljóði fyrir góða veðrið, því að
satt að segja hafði ég hálfkviðið fyrir ferðinni, ef súld og sudda-
veður undanfarinna daga hefði haldizt. En þótt ekki sé forsjálegt
að lofa dag að morgni, þá hélzt samt góðviðrið þann dag allan. og
gerði sitt til að gera okkur þenna langferðadag ógleymanlegan.
Lestin, sem við fórum með, var troðfull, enda eru ferðir járn-
brautalesta enn nokkrum takmörkunum háðar í Noregi, og auð-
séð, að erfiðleikar eru á um útvegun efnis til viðhalds. Höfðu
vagnar allir verið harla illa útleiknir eftir notkun Þjóðverja her-
námsárin. En í þetta sinn var fólkið þó óvenjumargt vegna há-
tíðahaldanna í Alasundi. Gamlir Alasundsbúar flykktust heim til
að taka þátt í fagnaðinum með frændum og vinum. Klefa-
nautar okkar voru allir á leið til Álasunds. Þegar þeim var kunn-
ugt um erindi okkar, vorum við þegar skoðuð sem heimamenn, og
gerði þetta samferðafólk okkar allt, sem í þess valdi stóð, til að
gera okkur ferðina ánægjulega.
Héraðið norður frá Osló er heldur tilbreytingarlítið, svipþýtt,
en smáfellt. Skógi vaxnir ásar, dældir og bændabýli mæta auganu
og hverfa jafnskjótt sjónurn. Snjóinn hafði nú leyst, og voru vor-
yrkjur sýnilega að hefjast. Fyrst þegar kom norður undir Mjörs,
sem er stærsta vatn Noregs, tók landslag að breytast, en vatnið var
allt ísi lagt, svo að lítt sá til sumarfegurðar þess.
í Litla Hamri var nokkur viðdvöl, svo að farþegar gætu farið út
og fengið sér hressingu. Við fylgdum strauinnum inn f veitingasal
stöðvarinnar, sem er allstór, en fylltist á svipstundu. Við af-
greiðsluborð þar, sem er eins og í búð, var hægt að kaupa kaffi,
smurt brauð, kökur eða heita súpu, allt eftir því sem hver óskaði.
Afgreiðslan gekk fljótt og vel. Hver fór með sinn skerf og settist
við smáborð í salnum, meðan veitinganna var neytt. Ég dáðist að,
liversu greiðlega allt gekk og árekstralítið. Á 20 mínútum voru
allir afgreiddir. Mér varð ósjálfrátt að bera þetta saman við mat-
sölustaðina við þjóðleiðirnar hér heima, þar sem farþegarnir eru
reknir eins og kindur á garða að einu borði, og ekki er um nema
eina tegund veitinga að ræða ,t. d. aðeins heitan mat, oft misjafn-
lega lystugan. Ég held áreiðanlega, að við gætum tekið Norðmenn
okkur til fyrirmyndar í þessu efni. Því að ólíkt er skemmtilegra og
frjálslegra að ganga að afgreiðsluborðinu, kaupa þar einhverja
hressingu og neyta hennar út af fyrir sig við lítið borð, en að verða
að troðast að langborðinu, og fá annað hvort mat eða ekkert. Eins
og þar í Litla Hamri var háttað öllum sölustöðum við járnbraut-
STÍGANDI 85