Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 58

kominn þangað, nema þegar honnm þóknast að hafa þar sinn
næturstað. Hans er framtíðin þar, trúi ég. — En í alvöru: Útlitið
er skuggalegt, og myrkrið. Mikil lifandi ósköp er myrkrið svart.
Ég held stór og mikill maður komist varla gegnum það, svo er
það þykkt. Það er eins og himinn og hauður standi á öndinni,
en liafið livæsi, svo að brimhljóðið berst inn í afdali. Það er
minn vilji, að enginn minna gesta hreyfi sig héðan í kvöld eða
nótt. Það er guðsmildi, ef hann hvessir ekki áður en dagur
rennur. Ég vona það, að við þurfum ekki að verða hungur-
mcu'ða, þó að við sitjum eina nótt og annan dag til. Og svo er
eitthvað í bauk inni í námunda við hlóðarsteinana.
Þetta var um veturnætur.
Svo er bezt að fylgja Ásláki úr hlaði.
Hann sté á bak og hleypti tit í myrkrið.
Hestur hans var hvítur, talinn stólpagripur, stór og fljótur,
og kallaður Svanur. Áslákur liafði keypt hann fyrir tvö hest-
verð um sumarið.
Norður frá Bæ eru rennsléttar grundir undir Bæjarfjallinu.
Áslákur var í æsingu eftir umræðurnar, og Svanur blátt áfrarn
ólmur áfrani og tæplega viðráðanlegur. Grundirnar þraut. Þá
tók við hraun, svo sandur og síðan aftur hraun. Því næst kom
viðarmór, og lágu um hann þrjátíu götur frá mismunandi tím-
um landsbyggðarinnar, sumar algrónar og signar inn í sig, aðrar
svartar af umferð nútímans.
Smám saman lægði öldurótið í sálinni, og færleikurinn kyrrð-
ist að sama skapi. Það var jafnsnemma. Það var eins og æsingin
fyki burt með gustinum, sem lnaðinn myndaði móti þeim. Og
það var engu líkara en blessuð skepnan fyndi um leið og blóðið
kyrrðist í knapanum. Hann leyfði sér að lötra augnablik, hest-
urinn. Þeir voru staddir í þýfinu með þrjátíu götunum. Þeir voru
búnir að fara langan veg. Hugrenningar Ásláks til Bæjarveizl-
unnar fjöruðu út. Bakkusaráhrifin dvínuðu eða breyttu sér. Ró 1
og friður héldu innreið í hjartað. Nú lá leiðin norður að Stóra-
bakka. Hæpið er, að hann nái háttum héðan af. Gerir ekkert,
hugsar Iiann. Ekki þarf hann að vekja upp. Það er beðið eftir
honúm. Sigríður kemur með ljós fram í forstofuna, þegar hófa-
takið heyrist á hlaðinu. Með ljósfæri í hendinni og gular flétt-
urnar og háa barminn og ást í augunum. Allir háttaðir nema
hún. Hún bíður. Sjálf dóttirin á sýslumannssetrinu bíður eftir
Iionum. Hvað má manni ekki vera sama um þessa kotabændur,
1 28 STÍGANDI