Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 60

tímanum. Þessi er úr fornöldinni. Sjálfum Svan hefir fipazt og
hann tekið heiðargötu í stað hinnar einu réttu.
Það er ekki notalegt að uppgötva svona sannleika, aleinum
manni í hríð og náttmyrkri, jafnvel þó að hann hafi góðan hest.
Eitthvað í ætt við ugg sprettur upp undir hjartarótinni og flæðir
út í blóðið. Svo er það búið. Jæja, þá er að rétta af hallann og
beygjuna.
Hann snýr Svan til hinnar réttu áttar og tekur sjálfur stefn-
una götulaust yfir stórþýfið og slær hestinn í lendina fyrir ótrú-
mennskuna. Og Svanur stekkur þúfu af þúfu og skilar furðu-
lega yfir vegleysuna.
Stóribakki og ljós í stofuglugga og ung stúlka kemur til dyr-
anna og allir eru í svefni, lifandi eldur og heit hressing handa
ferðamanni og hvílurúmið, mýktin sjálf og hlýjan, og þau tvö
ein í stofunni. Þetta svífur fyrir í huganum, en stórkarlamór, götu-
laus vegleysa er undir hófunum á Svan, sem stekkur þúfu af þúfu
og missir aldrei marks. Hin innri taug milli reiðmanns og reið-
skjóta heldur báðum jafnvakandi og festir tvo hugi samtímis
við hvert fótmál og gerir beggja vilja að einum. Framundan sér
ekkert og ekki heldur ofan fyrir fæturna. Það er brjóstvitið,
fremur en augun, sem lætur Svan fóta sig á þessum þúfnakollum.
Hvergi hæð, livergi steinn, hvergi stígur, hvergi ljós. En þetta er
stefnan, og innan stundar á liin týnda gata að vera undir fótum
á nýjan leik. Að langri stund liðinni hægir hann ferðina og
athugar ráð sitt. Þetta er ekki einleikið með sjóinn. Nú er hann
kominn í vestrið og gaular þar og brýnir raustina eins og gamall
maður, sem er að rífast við bróður sinn.
Aslákur fer enn af baki. Hann er algjörlega rólegur. Sýnilega
er hann ekki sem vissastur á áttunum. En það lilýtur að mega
reikna stefnuna út. Tvær staðreyndir eru óvéfengjanlegar: Hafið
er í norðri, og hríðaráttin kemur úr hafinu. Stefnan hlýtur að
vera í beina línu móti veðrinu.
Eftir langa stund hittir hann fyrir sér þverárdrag í hlíðarhalla.
Arspræna spriklar ofan eftir gildragi, sem er dýpra en það, að
- yfir það verði riðið. Nú, þá er að ríða ofan með því og yfir það
niðri á jafnsléttu. Annars er þessi halli ekki skiljanlegur á þess-
um stað. Renningur kemur skríðandi um jörðina og byrjar að
skafa ofan hávaðana og henda sér fram af þeim og leggjast í
skafla.
Svo er maður þá kominn niður á jafnsléttuna, og lækur þessi
130 STÍGANDI