Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 64

En nú er aftur að víkja að Ásláki.
Svanur nam staðar við ójöfnu í snjónum. Þá var nón eða því
sem næst. Þarna nam hann staðar og hreyfðist ekki. Lengst af
hafði hann haldið undan veðri eða á lilið, og farið fót fyrir fót,
en hraðagang. Áslákur ýtti við honum lítilsháttar eins og í
draumi. En hann stóð eins og negldur. Þá sté maðurinn af baki.
Hann var tréstirður og þrekaður, og fæturnir voru horfnir, virt-
ist honum. Einhver þúst virtist vera þarna, fannst honum, eins
og gegnum svefn. Hann þreifaði sig áfram, meira á hnjám en
fótleggjum. Svanur skaut höminni í hríðina og hrærðist ekki
annað.
Þetta var eins og moldarbarð. Hann þuklaði um það með
freðnum vettlingunum. Steinalög eins og í bæjarvegg! Þetta
verkaði inni í brjóstinu eins og kertaljós í náttmyrkri á jólum.
Hnéhár veggur eða liðlega það. Hann fann skans, sem gekk
út úr honum og inn í þekju. Gluggi. Og hann klifraði upp á
vegginn. En guð má vita, hvort hann hefði getað það, ef hann
hefði verið hærri en í hné, veggurinn. Hann krafsaði snjóinn
af ljóranum og guðaði.
Svo dimmdi fyrir sjónum hið innra með honum, og vitund
hans leið út í geiminn, eins og liann liyrfi í lönd draumanna.
Andartaki síðar fundu húsráðendur hann liggjandi í skafli við
bæjarvegginn, og hvítur hestur stóð þar yfir honum. Þessi komu-
maður var studdur inn í bæjarhús, afklæddur og snjór lagður
við fætur hans og hendur. Hann svaraði, þegar á hann var yrt,
en virtist annars varla vita, hvað fi'am fór. Svo sofnaði hann.
Þegar hann vaknaði, var kominn brunasviði í fætur hans og
aðra hendina. Það er kalið, hugsaði hann og opnaði augun. Á
rúmgafli við höfðalagið logaði á tólgarkerti. Glugginn var á kafi
í snjó. Enginn gat séð á neinu, livort nótt var eða dagur. Mið-
aldra kona sat á rúmi hans fóta til og sneri við sjónum hans baki.
Hún hélt kaldabakstri við fæturna. Enn bærði Áslákur ekki á
sér. Hann var að reyna að átti sig. Konan stóð upp, og önnur
kona tók við snjóbakstrinum. Hún var barnung, með dökka hár-
lokka. Þetta skynjaði hann eins og gegnum þoku. Þetta er bað-
stofan. Nú sér hann það, Tveggja stafgólfa baðstofa. Hér er
hann og þessi stúlka. í hinu hólfinu er hvítur hestur að éta hey
úr rneis. — Blessaður, elsku karlinn minn. Þetta heyrir hann eins
og í fjarska. Það er eldri konan að tala við hestinn. Hún þurrkar
liann með poka.
134 STÍGANDI