Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 66

— Það eru allir að leita í fönn og alls staðar, sögðu menn-
irnir. Og svo er verið að spyrja eftir manni. Það er dauðaleit.
— Nú? sagði Kristjana.
— Já, það er lialdið, að Áslákur Jónsson hafi orðið úti á sunnu-
dagsnóttina.
— Nei, sagði Kristjana.
Mennirnir litu hvor á annan og svo á konuna, og urðu að
einni spurn.
Hún sagði: Guð leiddi liann lifandi í skúta. En hann er skað-
kalinn. Ég vona þó, að hann geti gróið með guðs hjálp.
— Vantar þig ekki? sögðu komumennirnir, þegar það konrst
að fyrir hinu.
— Æ, ég átti nú ekki nema ellefu kindur. Finnn eru komnar,
og svo geiturnar. Hinar sé ég líklega aldrei. Svo bætti Kristjana
við afsakandi:
— Ég gat ekki farið til að segja frá þessu. Og ekki gat ég
heldur sent barnið í hríð og ófærð. Það er ekki í annað hús að
venda héðan til annarra bæja.
— Nei, sögðu gestirnir. Það er ekki von.
— En gerið þið nú svo vel, sagði konan, og kornið inn, þó
að ekki hafi ég lianda ykkur nerna allt of ómerkilegt. En kannske
Áslákur vildi biðja ykkur að skila einhverju.
Áslákur lá í sárurn í fjórtán »vikur eða fimmtán, en varð
græddur utan það, að hann missti frarnan af tveimur tám.
Enginn læknir kom. Þeir voru ekki á hverju strái þá, lækn-
arnir. Tvær dagleiðir á læknisfund, í auðu. Enginn veit, hve
margar í því færi, sem þá var.
— Kristjana í Sauðhúsgerði hefir læknishendur, sagði fólkið.
Nú sýnir hún, að hún er fóstruð upp hjá honum Eiríki heitn-
um, senr var eins og drottins sendiboði að líkna í veikindum,
sagði það.
Áslákur var ekki ferðafær fyrsta kastið. En þegar segja mátti,
að hann væri orðinn það, óskaði hann sarnt að vera ekki hreyfð-
ur. Menn skildu það og viðurkenndu. Það eru læknishendurnar
hennar Kristjönu.
Jónína var engin sérleg gyðjumynd að vallarsýn: smávaxin
linyðra og dökk yfirlitum. Enginn hefir séð ólíkari stúlkur en
Sigríði á Stórabakka og hana, hérlendis. Um veraldarauðinn fara
menn nærri, af því sem sagt er.
En það var að koma glóð í hendurnar á henni og hana alla,
136 STÍGANDI