Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 72

— Þetta er vitlaus útlendingur, sagði einn.
— Ja, svei, það vantar ekki hræsnina og frekjuna nú á tímum,
sagði annar.
— Hann er fullur og vill láta renna af sér, sagði sá þriðji.
— Hvernig getur maður viljað láta renna af sér, þegar maður
er fullur, sagði sá fjórði.
Þjónninn kom með teið. Ég borgaði honum strax og gaf honum
fimm krónur í drykkjupeninga, svo að liann héldi ekki, að ég
drykki te, vegna þess að ég hefði ekki ráð á að drekka brennivín.
En mér gafst aldrei tækifæri til þess að drekka þefta te. Ég sat
í ró og spekt og lirærði í bollanum og reyndi að gefa nágrönnum
mínum það í skyn með allri framkomu minni, að ég hefði ekkert
illt í huga, þegar gamall skólabróðir minn, sem ég hafði ekki séð
í fimmtán ár, stóð allt í einu fyrir framan mig og starblíndi á mig
og tebollann.
— Er þetta þú sjálfur? sagði hann hneykslaður. Og ætlarðu að
drekka þetta sull?
— Já, svaraði ég hæversklega.
— Nú já, þú ert þá svona langt leiddur. Vesalings maðurinn!
Ég hélt, að hann væri að gera að gamni sínu og reyndi að svara
í sama tón.
Og nú fyrst tók ég eftir því, að hann var pöddufullur.
Hann trúði mér því næst umsvifalaust fyrir því, að hann hefði
haft ímugust á mér, allt frá því að hann kynntist mér fyrst. Hon-
um hefði strax frá byrjun verið það Ijóst, að ég væri auðnuleys-
ingi, eða, ef ég óskaði að hann segði það með berum orðum, fífl.
Hann hefði alltaf beðið eftir hentugu tækifæri til þess að láta mig
vita það; og nú vissi ég það!
Æskuvinur minn sótti í sig veðrið meir og meir; að lokum öskr-
aði hann svo, að það heyrðist yfir allan salinn. Allir hlustuðu
himinlifandi, og yfirþjónninn birtist í dyrunum. Hann var stór,
rauðbirkinn og þrekvaxinn.
— Hvað er um að vera? sagði hann með vott af ógnun og lit-
aðist um í salnum.
Þá bentu allir á nrig og sögðu einum rómi:
— Það er þessi náungi jrarna, sem situr hér og ögrar fólki!
Á næsta augnabliki var ég staddur úti á götunni, og skáldsög-
una, liana ætla ég að ljúka við í dag.
éSkrifað 1897).
142 STÍGANDI