Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 76
Suma hestana, sem frá er sagt í þessari bók, liefir Ásgeir þekkt,
og þar hefir frásögnin alla hina sömu kosti og í fyrri bókinni.
Þættirnir um Ingólfs-Blesa, Múla-Blesa og Ljót á Gautlöndum
standa ekkert að baki beztu þáttunum í fyrri bókinni, og líkt má
segja um þáttinn af Stíganda ('Steinþórs á Litluströnd og Ingólfs
læknis), nema það er minni þáttur. Svo virðist jafnvel, að Ásgeir
hafi ekki þurft annað en sjá hest í svip til þess að frásögn hans
yrði gædd hljómi og lit. Má til dæmis um það nefna þáttinn um
Skjóna Sigfúsar Axfjörðs, Kasthvamms-Gránu og lýsinguna af
Grana Sigurjóns Friðjónssonar á kappreiðunum á Helgastaða-
bökkum (í þættinum urn Múla-Blesa), og er sú lýsing þó aðeins til
þess að gera öðrum liesti sem bezt skil og a. m. k. ekki vilhöll. Þeir,
sem vilja óblandna nautn þessarar bókar, ættu því að lesa aðeins
þættina um þá hesta, er Ásgeir hefir séð eða reynt. Með slíkum
lestri fá þeir allt, sem bókina prýðir.
Þetta, sem þegar hefir verið sagt, nær þó aðeins tii Jress hluta
bókarinnar, sem Ásgeir hefir samið sjálfur. En þarna er í kaup-
bæti „bókarauki“, sem reyndar hefði eins mátt gefa út sem sér-
staka bók, og má vel skoðá Jrannig, þó að samferða hafi orðið
hinni. Þenna „bókarauka" lrafa þeir að nrestu ritað Sigurður S.
Bjarklind og Jón Haraldsson og fjalla þeirra nrál unr Halldórs-
staðahesta og Einarsstaðahesta í Reykjadal í Þingeyjarsýslu, en
stutta Jrætti lrafa ritað Jón og Pétur Sigfússynir, bræður Sigurðar,
Óskar Stefánsson á Héðinshöfða og Árni Sigurpálsson í Skógunr.
Ég lrafði frétt unr þessa þætti, nreðan bókin var í prentun, og
var ekki mikið af látið. En mér fór svo við lestur þeirra, að mér
þótti þeir bókarprýði. Verið getur, að mér hafi nrissýrrzt vegna
Jress, að með þeim voru vaktar upp minningar frá æskuárununrum
menn og lresta. En þá hefði Jrað líka átt að vekja til andófs, ef frá-
sagnir hefðu verið bragðlausar eða farið fjarri sanni.
Sinn er háttur að Irvorunr þætti Jreirra Sigurðar og Jóns, enda
eru um margt ólík efni til. Halldórsstaðahestar voru sinn úr hvorri
áttini, en valdir og upp aldir af miklum hestamönnum, þeim
Halldórsstaðafeðgum, Sigfúsi Jónssyni og sonum hans. Orðið hefi
ég þess var, að ókunnugir nrenn, sem lesið Irafa Jressa Jrætti, lrafa
látið sér til lrugar konra, að skrunrað sé Jrarna af þeirri hesta-
mennsku. En Jrað get ég, senr oft sá til þeirra feðga (irema Sigurð-
ar, senr var burtu fluttur) á æskuárunr nrínum, ekki fundið. Það
skal að vísu fúslega viðurkennt, að hvorki hafði ég Jrann áhuga á
hestum eða kunnáttu unr nreðferð Jrenra, er ti! Jrurfti að nreta
J 46 STÍGANDl