Fréttir - Eyjafréttir - 13.03.2008, Page 7

Fréttif / Fimmtudagur 13. mars 2008
7
VIKTOR á sjúkrahúsi heilags Ólafs: Liðböndin voru slitin, ökklinn úr lið og sperrileggurinn brotinn. Það er brot sem á að vera mjög auðvelt að eiga við og slitin liðbönd eru ekki
stórmál í dag. Eg var ekkert að finna að þessum úrskurði enda í höndum fagmanna.
Draumaferðin endaði með martröð:
Sex sinnum á skurðar-
borðið á sjö dögum
-Viktor Ragnarsson átti sér þann draum að fylgja landsliðinu í handbolta á stórmót - Hann lét
þann draum rætast þegar hann fylgdi sínum mönnum á EM til Noregs - Viktor slasaðist illa í
ferðinni en dvöl á sjúkrahúsi, sem átti að verða tveir dagar, endaði í tveimur vikum og áður en
yfir lauk voru gerðar á honum sex aðgerðir - Frá þessu segir hann í viðtali við Ómar
Garðarsson ásamt því að koma inn á áhugamálin sem eru tónlist og starfið hjá ÍBV
Viðtöl
J Ómar Garðarsson
omar@eyjafrettir.is
Viktor Ragnarsson, rakari, er maður
sem alltaf sér björtu hliðamar á
tilverunni og á auðvelt með að hnfa
fólk með sér í bjartsýninni. Hann er
líka skemmtilegur, með skoðanir á
flestu, hnyttinn í tilsvömm og vill
láta gott af sér leiða. Viktor hefur
lagt handboltanum lið hjá IBV
undanfarin ár og hefur mikla ást á
íþróttinni. Lengi hafði hann átt sér
þann draum að fylgja handbolta-
landsliðinu á stórmót og í vetur Iét
hann verða að því. Fylgdi sínum
mönnum til Noregs þar sem þeir
tóku þátt í Evrópumeistaramótinu.
Slysin gera ekki boð á undan sér og
því fékk Viktor að kynnast. Það
kostaði sjúkrahúsvist sem átti að
verða tveir dagar en varð tvær vikur
og aðgerðirnar urðu sex á sjö
dögum. Þessu öllu hefur Viktor
tekið með jafnaðargeði og eðlis-
lægri bjartsýni og bíður spenntur
eftir að geta farið að vinna.
í góðra vina hópi
Riðillinn, sem Island var í, var
leikinn í Þrándheimi og var Viktor
mættur þar með eiginkonunni,
Valgerði Jónsdóttur og nokkmm
vinum sem ætluðu að eyða þama
nokkmm dögum þar sem megintil-
gangurinn var að styðja okkar
menn í handboltanum. Með þeim
voru Þórarinn Ólason, Alda Gunn-
arsdóttir, Júlía Ólafsdóttir, Hjálmar
Baldursson, matreiðslumeistari sem
þekkir vel til í Noregi og Þórína
Baldursdóttir. „Við héldum hóp-
inn,“ segir Viktor en þama var að
rætast margra ára draumur um að
fylgja landsliðinu í handbolta á
stórmóti.
„Eftir að ég hafði starfað fyrir
handboltann hjá IBV í tíu ár var ég
kosinn í landsliðsnefnd HSÍ og það
hafði lengi verið draumurinn að
komast á stórmót með landsliðinu
og þama var hann orðinn að veru-
leika. Við flugum út á þriðjudegi,
16. janúar og vomm á góðu hóteli.
Það er mjög fallegt þama og var
m.a. ógleymanlegt að skoða Dóm-
kirkjuna í Niðarósi. Það var lítill
snjór og skiptist á með frosti og
þíðu og gat orðið mjög hált,“ sagði
Viktor.
í algjörum sérflokki
„Það var mikið af íslendingum
þama og vomm við í algjörum sér-
flokki sem stuðningsmenn. Kom
mér á óvart hvað Þjóðverjamir,
Svíamir og Frakkarnir voru fá-
mennir. Stuðningurinn við Island
var aftur á móti ótrúlegur og gaman
að upplifa allt að því múgsefjun
sem einkenndi okkur. Ég held að
þama hafi verið 400 til 500
Islendingar og t.d. kom vél frá
Glitni út fyrsta kvöldið og fór aftur
heim daginn eftir.
Hann sagði að íþróttahöllin, þar
sem spilað var, í hafi verið á mörk-
unum að vera boðleg fyrir mót af
þessari stærðargráðu en Norðmenn
hafi tekið þeim vel. „Við vomm
búin að sjá tvo leiki, fsland Svíþjóð
sem okkar menn töpuðu og svo sá
ég sem betur fer ísland - Slóvakía
sem var æðislegur leikur en að
kvöldi þess 20. gerist þetta,“ sagði
Viktor og á þá við slysið sem
breytti skemmtilegri ferð í martröð.
Viktor segist aðeins hafa komið að
því að starfa fyrir landsliðið þama
úti þar sem okkar maður, Hlynur
Sigmarsson, var framarlega í
flokki. „Ég var líka í sambandi við
Einar Þorvarðar, framkvæmdastjóra
HSÍ en maður passaði sig á að vera
ekki að tmfla strákana í liðinu.
Hlynur var aðallega í að skapa
stemmningu og við lögðum undir
okkur skemmtistaðinn Monte
Cristo. Hlynur vildi að við kæmum
á laggimar hljómsveit. Það er ekki
hægt að segja nei við Hlyn og átt-
um við Tóti og Eiríkur Hauksson
að spila. En ég komst ekki af skilj-
anlegum ástæðum," segir Viktor og
hlær sínum smitandi hlátri. „En svo
tóku þeir lagið daginn eftir en þá
var ég á sjúkrahúsi.“
Sá sólann utanfótar
Hvað var það sem gerðist þann 20.
janúar? „Við fómm út að borða
eftir leikinn gegn Slóvakíu. A eftir
fómm við á Monte Cristo en vomm
á Ieiðinn á hótelið þegar slysið
varð. Við Hjálmar og norskur vinur
hans vorunt að leita að leigubíl. Ég
skokkaði yfir götuna en þegar ég er
kominn yfir er rennislétt gangstétt.
A henni missi égjafnvægið, renn til
í glerungi og skórinn festist í rifu.
Þama missi ég fótanna og fer
svona,“ segir Viktor sem stendur
upp og leikur af innlifun hvemig
hann lyppaðist niður og löppin
bögglaðist undir honum.
„Þá gefur ökklinn sig og skórinn
var svona,“ bætir Viktor við en náði
ekki að sýna hvemig skórinn var
því þama horfði hann sólann á
skónum, utanfótar.
Leit ekki svo illa út
„Sem betur var Hjálmar með mér,
reyndur björgunarmaður og altal-
andi á norsku. Við vorum líka svo
heppnir að lögreglan sá atvikið og
mér var sagt að við hefðum beðið í
tuttugu mínútur eftir sjúkrabíl sem
flutti mig á Sjúkrahús heilags Ólafs
í Þrándheimi."
Viktor segir að í fyrstu haft þetta