Fréttir - Eyjafréttir - 13.03.2008, Blaðsíða 8
8
Fréttir / Fimmtudagur 13. mars 2008
VIKTOR er enn á hækjum: Einhvern veginn tók ég þann pólinn í hæðina að reyna að þjarga mér eins og ég gat. Það er ofboðslega mikilvægt og
ég held að fólk gleymi því í endurhæfingunni..
ekki litið svo illa út. „Liðböndin
voru slitin, ökklinn úr lið og sperri-
leggurinn brotinn. Það er brot sem
á að vera mjög auðvelt að eiga við
og slitin liðbönd eru ekki stórmál í
dag. Ég var ekkert að finna að
þessum úrskurði enda í höndum
fagmanna."
Hélt að ekki væri til
svona mikill sársauki
Þegar löppin var mynduð um
morguninn kom í Ijós að brotið
hafði gengið til og þar með byrjaði
ballið fyrst fyrir alvöru. „Þá komu
saman tíu eða tólf læknar. Þeir voru
ekki sammála um hvað átti að gera
en það var ákveðið að setja brotið
saman með plötu í stað skrúfu áður.
Til þess þurfti að skera 25 sm skurð
í kálfann utanverðan Ég fór í
tveggja og hálfs tíma aðgerð og var
ég staðdeyfður eða mænudeyfður.
Fann ég ekkert fyrir fótunum fjóra
eða fimm klukkutíma á eftir en
þegar deyfingin fer að fara úr
byrjar seyðingur í þessu. Ég taldi
það alveg eðlilegt. Ég fékk verkja-
lyf til að slá á sársaukann en hann
jókst með hverjum klukkutímanum
og um nóttina varð hann alveg
óbærilegur. Ég vissi ekki að það
væri til svona mikill sársauki.
Hjúkrunarfræðingarnir voru að
stumra yfir mér en þeim hætti að
lítast á ástandið þegar ég ældi yfir
þær. Þá kom læknir upp og reif
allar umbúðir af. Hann tók ákvörð-
un um að opna skurðinn því það
var komin blæðing inn í vöðvann.
Blóðið komst ekkert í burtu og var
þetta eins og blaðra sem tútnaði út.
Við það stöðvaðist öll blóðrás niður
í fótinn og þeir urðu hræddir um að
það færi að myndast drep. Þá varð
til þessi misskilningur hér heima að
það væri verið að taka fótinn af.
Það var stutt í að drep myndaðist
en þeir voru bara svo fljótir að átta
sig á að blóðrásin var ekki eðlileg.
Þegar búið var að opna sárið fór
mér að líða betur. í framhaldi af því
var verið að loka skurðinum örlítið
hvern einasta dag. Það þýddi
aðgerð í hvert skipti, svæftngu eða
deyfingu og ég var fastandi meira
og minna allan tímann. Það sem
tók á þrekið voru allar þessar
svæfingar og deyftngar og þetta
urðu samtals sex aðgerðir á sjö
dögum.“
Hvað varstu lengi á sjúkrahús-
inu? „Ferðin út átti að taka fimm
daga. Þegar búið var að gera fyrstu
aðgerðina af sjö héldu þeir að ég
losnaði eftir tvo daga en þeir urðu
að tveimur vikum þannig að það
teygðist vel úr þessu. Vala var með
mér allan tímann sem var frábært
því ég var í hálfgerðu rússi, í lagi
annan daginn en úti að aka þann
næsta. Hún tók að sér að fara í
tryggingamál og annað sem gera
þurfti. Gekk ótrúlega vel að koma
því öllu í gang,“ segir Viktor en
meira um það sfðar.
Varð hræddur
Komu akirei upp augnablik þar sem
þú varst hræddur? „Jú, ég get ekki
neitað því. Sérstaklega þegar
vöðvinn var opnaður. Þá var hálf-
gert stress í gangi, hlaupið með
rúmið niður og ég var ekki alveg
klár á hvað var að gerast. Þau
töluðu norskuna svo hratt að ég
skildi ekkert og sagði Völu að tala
bara við lækni. Þetta var eina
skiptið sem ég var hræddur. Þá hélt
ég að ætti að taka einhverjar rót-
tækar ákvarðanir. Mér fannst and-
rúmsloftið breytast, það var ekki
eins afslappað. Eftir aðgerðina var
maður mjög þakklátur, leið eins og
á bleiku skýi. Ég neita því ekki að
þarna leitaði maður mikið í al-
mættið. Ég get alveg sagt það og ég
trúi því að almættið hafi vakað yfir
mér. Það var líka ótrúlega mikill
styrkur í öllum þessum skilaboðum
og kveðjum sem maður fékk. Ég
fann bara fyrir orkunni héðan úr
Eyjum. Það var svolítið sérstakt og
ég mun aldrei gleyma því. Það
sama fann ég hjá fólkinu sem var
með mér þarna úti. Ég fékk margar
heimsóknir. Hlynur var duglegur að
koma, Jóhann Om Friðsteinsson,
sem er þarna í framhaldsnámi í
jarðfræði, leit við, Gísli hennar
Þuru í Borgarhól og Siggi Gunn
komu og svo fékk ég áritaða treyju
frá landsliðinu. Já, ég fann strax að
fólki var ekki sama og mér fannst
það gera ntikið fyrir mig á jákvæð-
an hátt.“
Norska heilbrigðiskerfið
stóðst prófið
Viktor segir að norska heilbrigðis-
kerfið hall á allan hátt staðist og að
starfsfólkið hafi reynst sér einstak-
lega vel. „Þó að þetta hafi reynst
verra en í fyrstu leit út, verður
maður hálfklökkur þegar maður
hugsar til þess hvað allir lögðu sig
fram um að láta manni líða vel. Það
var ótrúleg samvinna og góð-
mennska sem maður upplifði þama.
Læknar, hjúkrunarfólk og ræstinga-
fólk lagðist allt á eitt að létta okkur
lífið. Ég lá með átta níu manns
þegar mest var en var í heila viku
með sömu fjórum körlunum. Þarna
myndaðist vinátta sem ég held að
endist fyrir lífstíð. Við vorum allir á
sinn hverjum aldrinum en það er
ótrúlegt hvað menn verða nánir við
þessar aðstæður. Maður var líka svo
þakklátur fyrir allt sem fyrir mann
var gert því mér fannst eins og ég
væri hálfgerður aðskotahlutur
þama. Það var alltaf hlustað á allt
sem ég sagði og ef ég kvartaði yfir
einhverju var alltaf tekið hundrað
prósent mark á öllu sem maður
sagði. Allt tekið mjög alvarlega og
það kannað."
Lífssýnin breyttist
Hvemig tilfinning var það að liggja
á sjúkrahúsi og geta ekki fylgst
með okkar mönnum, sem gekk nú
kannski ekki alltof vel? „Það
gerðist eitthvað hjá mér. Lífssýnin
breyttist ótrúlega mikið og allt í
einu fannst mér það orðið svo lítið
atriði í öllu þessu havaríi. Svo vissi
ég að líkamlegt ástand á liðinu
hafði oft verið betra. Menn voru að
koma inn, ekki í hundrað prósent
leikformi þannig að maður vissi að
Iiðið var brothætt áður en við
fórum í keppnina."
Heimferðin gekk vel en tók á
segir Viktor en hún var á ábyrgð
sjúkrahússins. „Ég ætlaði að fara út
á hækjununt en var skellt í hjóla-
stól. Þegar ég ætlaði að panta
leigubíl út á flugvöll kom það ekki
til greina og varð að sætta mig við
að fara í sjúkrabíl. Annars fékk ég
ekki að útskrifast. Úti á flugvelli
beið mín hjólastóll og mér var
trillað inn í flugstöðina en ég varð
að fara á hækjunum út í flugvél.
Það var erfitt að brölta upp land-
ganginn því þá var ég búinn að
liggja í bælinu í hálfan mánuð. I
flugvélinni voru sætin lögð niður
þannig að mér leið ágætlega."
Fyrsti viðkomustaður var Stokk-
hólmur þaðan sem þau Ougu með
Icelandair til Keflavíkur þar sem
sjúkraflugvél beið þeirra og flutti
þau til Vestmannaeyja. „Gunnar
Gunnarsson, framkvæmdastjóri
Heilbrigðisstofnunarinnar hér, sá
um það og er ég honum mikið
þakklátur fyrir það. Þegar heim var
komið var ég algjörlega búinn
líkamlega.
Góðar tryggingar
Hvað með tryggingar? „Við borg-
uðum ferðina með VISA og þegar
fólk gerir það fylgir ákveðin
stöðluð trygging sem er mjög góð.
Ég er með gullkort hjá Sparisjóði
Vestmannaeyja og það er VIS sem
tryggir fyrir þá kortið. Þeirra maður
hér, Egill Arngrímsson, sagði þetta
ekkert mál og var með alveg á
hreinu hvað hann átti að borga og
hvað ekki. Þetta var alls ekki
ósanngjarnt og gekk allt mjög vel
fyrir sig. SOS-VISA-skrifstofan í
Danmörku sá um að panta flug og
var hún í sambandi við spítalann.
Það sama gilti þar, þetta var ekkert
mál og rann í gegn. Einhvern veg-
inn fer maður að hugsa við þessar
aðstæður; þetta er svo mikið vesen
en það varð aldrei.“