Fréttir - Eyjafréttir - 27.03.2008, Síða 7

Frcttir / Fimmtudagur 27. mars 2008
7
degi lengur en ætlað var, því við þurfum að
bíða eftir vegabréfsárituninni okkar til
Víetnam en þangað förum við með flugi á
morgun."
Hótelið er geggjað
Þann 12. mars hafa stelpumar verið í Víetnam
í viku og í færslu þeirra kemur fram að það
gekk á ýmsu áður en þær komust á hótelið
sem þær höfðu pantað.
„Taxabflstjóramir í Víetnam eru nefnilega
annaðhvort í tengslum við mafíuna eða þeir
em með samning við einhver hótel um að
reyna að koma farþegunum til þeirra. Við
lentum í báðum aðilum en þar sem við emm
svo rosalega skynsamar stelpur þá létum við
ekki blekkjast og komumst Íoks a leiðarenda!
Hótelið er geggjað, Astralir sem reka það og
hér er alltaf fullt af fólki og allt voða heim-
ilislegt og vinó.
Fyrsta deginum eyddum við í að skoða
Hanoi ... Næsta morgun sigldum við frá
Halong city og áleiðis til Halong bay, svo
tóku eyjamar á móti okkur í tugatali, rosalega
fallegt allt saman. Stoppuðum svo í einni
eyjunni og skoðuðum magnaða hella og
fómm svo á kajak og vomm orðnar algjörir
fagmenn í kajakróðri eftir daginn.
Daginn eftir pöntuðum við okkur lestarferð
til Sapa sem er bær lengst uppi í fjöllum og
þar búa ættbálkar í litlum þorpum. Mjög fall-
egt svæði og mjög flott að sjá hvernig fólkið
hefur mótað landið undir hrísgrjónarækt.
Alls staðar á leiðinni mættum við konum í
búningunum sínum og vom voða vinalegar
og töluðu ensku og allt saman og auðvitað
reyndu þær að selja okkur hina ýmsu hluti.
Hversu löng brjóst ætli þær séu
með?
Karen og Viktoría vom svo ánægðar með
ferðina að þær bókuðu sig í ennjjá lengri
skoðunarferð daginn eftir. „Við keyptum
okkur stígvél, því við áttum víst eftir að
labba í einhverri drullu, og lögðum svo í 'ann
með leiðsögumanninum okkar og þremur
víetnömskum stelpum. Og við löbbuðum og
löbbuðum og löbbuðum og nokkrar ættbálka-
konur slógust í hópinn og var voða spjall á
þeim. Stoppuðum svo nokkrum sinnum á
Íeiðinni til að bíða eftir víetnömsku
stelpunum sem vom bara alveg að gefa upp
öndina og bara spurðu hvað við væmm eigin-
lega að borða, þeim fannst við labba svo hratt,
hehe.
Leiðsögumaðurinn fræddi okkur um ýmislegt
á leiðinni eins og að þegar fólk úr ættbálknum
deyr þá er líkið látið standa uppi í þrjá daga
og svo grafið í trékistu. En eftir þrjú ár er það
grafið upp og líkið hreinsað þangað til beinin
eru bara eftir og þeim er svo komið fyrir í
lítilli kistu og líkið svo grafið aftur. Fólk i
þessum ættbálkum verður að meðaltali 65 ára
gamalt og miðað við hvernig það býr, í litlum
kofum eins og Islendingar til forna og borðar
bara hrísgrjón og svolítið grænmeti, þá fannst
okkur það bara ansi hár aldur.
Svo er gaman að segja frá því að konurnar
bera alltaf bömin sín á bakinu i eins konar
pokum þangað til þau eru tveggja til þriggja
ára og þegar þær gefa þeim að borða þá
slengja þær brjóstunum yfir öxlina og láta
bömin súpa!
Hversu löng brjóst ætli þær séu með!?L.
Eftir að hafa labbað í um 5 tíma í leðju og
kósýheitum þá fengum við far til baka. Það
var brjáluð þoka eins og er alltaf þarna uppfrá
og okkur stóð nú ekki alveg á sama þegar bíl-
stjórinn var að taka fram úr á þessum mjóa
vegi en við lifðum það af og emm núna
komnar aftur til Hanoi.
Lestarferðin til baka var nú ekkert til að
hrópa húrra fyrir, vomm í enn verri rúmum en
á leiðinni uppeftir og lítið sofið. Lögðum
okkur því þegar við komum á hótelið í Hanoi
og emm nú að bíða eftir að verða sóttar til að
fara í 24 tíma ferðalag til Laos. Úff, ja við
bara elskum að ferðast, hehe.“
Rútuferð dauðans
Þann 14. mars fjalla stelpumar um ferðalagið
frá Hanoi í Víetnam yfir til Vientiane í Laos
sem þær kalla rútuferð dauðans. „Við áttum
fyrir höndum 24 tíma rútuferð eða 30, vorum
ekki alveg vissar en nokkrir tímar til eða frá
skiptu svo sem ekki miklu, við þessar
aðstæður. Okkur til mikillar gleði vom fjórir
strákar með okkur. Þegar við komum á rútu-
stöðina blasti við okkur hræ!!
Við settumst inn og ég (Karen) gat ekki setið
bein í sætinu því að lappirnar á mér hreinlega
pössuðu ekki, Viktoría rétt smellpassaði. Ó
guð, við eigum eftir að vera hér í heilan
sólarhring var það fyrsta sem við öll hugs-
uðum.
Jæja, við lögðum af stað og tókum upp
nokkra Víetnama á leiðinni, við vomm öll
búin að planta okkur í tvö sæti svo enginn
komst hjá okkur, sem betur fer!!
Á leiðinni var tekinn upp hinn og þessi
varningur og því sko troðið hvar sem hægt
var í þessa blessuðu rútu. Einn gaurinn lagðist
því bara ofan á eitt og svaf þar. Við reyndum
eftir okkar bestu getu að reyna að leggja
okkur eitthvað í þessum þrengslum, en það
gekk misvel eða kannski bara ekki vel.
Um kl. fjögur vomm við komin að landa-
mæmnum og stoppuðum þar til kl. 6.00 eða
þangað til þau opnuðu. Það var þá fyrst sem
ég náði eitthvað að sofa, eða i tæplega 2 tíma.
Viktoría tók svefntöflu kl. 2 og náði því að
sofa í 4 tíma.
Ekki með næga peninga til
þess að borga vísað
Við landamærin tók við 2 tíma VESEN!!!
Fyrst þurfti að skoða vegabréfin okkar á ein-
hverjum stað og þessi bévítans Víetnamar eru
ekkert nema frekjur og tróðu sér fram fyrir
okkur, þótt við værum í „röð“ sem stóð
„Foreigners passports," það skipti ekki miklu
máli. En eftir það röltum við í svona fimm
mínútur að næsta húsi þar sem við þurftum að
fá vegabréfsáritun. Það gekk mjög brösuglega
og við ekki með næga peninga til þess að
borga vísað, sjitt!!!
Við brösuðumst við það að spyrja strákana
sem voru með okkur hvort við gætum fengið
lánaðan pening og við þekktum þá ekki neitt,
það var frekar vandræðalega og leiðinlegt.
Það reddaðist svo loksins, keyrðum við svo í
ca. klukkutíma og stoppuðum á einhverjum
stað í Laos og Víetnamamir fengu sér að
borða, við auðvitað alveg blankar, bara með
kort eftir landamærin, svo að við sátum bara
og góndum út í loftið.
Svo stoppuðum við, og við við dauðans dyr.
Eftir máltíðina þurftum við að labba í rútuna
og við vissum ekki baun hvert við værum að
fara eða hvort við værum yfir höfuð að fara í
rétta átt, en við og strákarnir fjórir eltum bara
Víetnamana. Loks komum við að rútunni eftir
ca. 15 mínútna labb, af hverju rútan beið ekki
fyrir utan vitum við ekki frekar en margt
annað í þessari blessuðu ferð. Upp í rútu og
klukkan um 9.00 til 10.00 tók við dauði bók-
staflega!! Rútan var ekki með neina loft-
ræstingu, hún troðin af fólki og vamingi og
brjálaður hiti og sól. Og ekki nóg með það þá
var REYKT inn í rútunni og það var eins og
ekkert væri eðlilegra. Við héldum bókstaflega
að við myndum láta lífið, hef aldrei í mínu lífi
svitnað svona mikið á stuttum tíma (nice to
know, ég veit). Við gátum varla andað og
vorum ekki með mikið vatn við höndina. Svo
kl. 16.00 stoppuðum við, og við við dauðans
dyr, hugsuðum af hverju við héldum ekki
áfram.
Aldrei hef ég verið jafn glöð þegar sagt var
að við værum komin á áfangastað og eftir 21
tíma, aðeins. Vientiane er sögð ein rólegasta
höfuðborg í heimi og ég skil það mjög vel.
Það er bara eins og við séum staddar í róleg-
heitunum í Eyjum. Ekki mikil traffík, hrein-
legt (það er allt hreinlegt miðað við Hanoi,
sá rottu þar á stærð við svona lítinn rottu-
hund, ojbara). Við sofnuðum líka kl 22.30 í
gær og vöknuðum kl. 11.30 enda þreyttar á
líkama og sál. í dag erum við búnar að skoða
okkur aðeins um í Vientiane og okkur líst
mjög vel á Laos, verst að við getum ekki
verið hér lengur. Tökum 12 tíma lest til
Bangkok á morgun og þaðan liggur leiðin til
Koh Tao þar sem stefnt er á að fara á köfun-
arnámskeið."
Og þangað fóru stelpurnar og dvöldu á
eyjunni Koh Tao. Þær fóru á námskeið í
köfun og nutu lífsins í góðu yfirlæti.
Framhaldsskólinn - Aukið alþjóðlegt samstarf:
Hjá arabískri og króatískri fjölskyldu í Svíþjóð
-Ekki mikill munur á okkur og sænskum krökkum segja Eva og Lovísa
Frétt
Júlíus G. Ingason
Julius @ eyjafrettir. is
I síðustu viku fór hópur nemenda
úr Framhaldsskólanum í Vest-
mannaeyjum til Eskilstuna í Sví-
þjóð en ferðin er hluti af alþjóðlegu
verkefni framhaldsskóla þar sem
nánari tengslum og alþjóðlegri
samvinnu er komið á milli nem-
enda.
Með ferðinni voru Eyjakrakkamir
að endurgjalda heimsókn sænsku
krakkanna til Vestmannaeyja á
síðustu vorönn. Alls fóru þrettán
nemendur frá FIV og þeim til halds
og trausts voru þeir Ragnar Óskars-
son og Gunnar Friðfinnsson.
Gunnar sagði í samtali við Fréttir
að ferðin hefði verið vel heppnuð.
„Við vorum að endurgjalda heim-
sókn frá því á síðustu vorönn frá
þessum skóla, Rekamegymnasiet í
Eskilstuna. Þetta er norrænt verk-
efni þar sem nemendur bera saman
menningu landanna, hvað er líkt
með þeim og ólíkt. Verkefnið miðar
einnig að því að koma á alþjóðleg-
um samskiptum á milli ungs fólks.
Ferðin tók sex daga og heppnaðist
mjög vel.“
Gunnar bætti því við að fleiri
alþjóðleg verkefni væm í gangi í
Framhaldsskólanum, m.a. væri von
á hópi nemenda og kennara frá
nokkmm löndum Evrópu. „Þar
emm við að vinna í verkefni sem
heitir EYE-blog eða European
Youth Experience on blog sem
snýst um bloggfærslur nemenda
hvaðanæva úr heiminum. Við emm
að fara að taka á móti hópi frá
Ítalíu, Frakklandi, Póllandi og
Tyrklandi en við Ragnar fómm
með tvo nemendur til Italíu í
desember í tengslum við þetta
verkefni."
HÓPURINN sem fór til Svíþjóðar.
nfliP Pfl ítr%
Ég& r

k m Iklií 1« W'
Kennararnir áhugasamir
í söngtímanum
Þær Eva Káradóttir og Lovísa
Jóhannesdóttir vom meðal þeirra
sem fóru til Eskilstuna. Þær segja
það hafi verið skemmtilegt að fara í
ferðina. „Hún er það fyrsta sem
við gemm í þessu verkefni en það
hefur verið í gangi eitthvað lengur.
Það komu hingað sænskir krakkar í
heimsókn fyrir tveimur ámm, held
ég,“ sagði Lovísa. „Ferðin var
skemmtileg en við gistum hjá
heimafólki og það var bara mjög
fínt. Svo skoðuðum við líka
álverksmiðju þar sem verið er að
búa til varahluti í bfla. Annars
vomm við alltaf fyrir hádegi í
skólanum."
Stelpumar segja að sænski skólinn
sé talsvert frábrugðinn Framhalds-
skólanum hér. „Við fórum í hag-
fræði og ýmsa aðra tíma sem voru
á sænsku og við skildum því ekki
mikið. En svo fórum við líka í
söngtíma og það var mjög gaman.
Þar var sungið á ensku, meira að
segja lag úr Hárinu sem núna er
verið að sýna í leikhúsinu," sagði
Lovísa. „Kennaramir Gunnar og
Raggi vom mjög áhugasamir í
söngtímanum. Raggi sló alveg í
gegn,“ bætir Eva við.
Hjá arabískri og
króatískri fjölskyldu
Þær segjast báðar halda sambandi
við sænsku krakkana í gegnum
intemetið, msn og netpóst en báðar
segja þær það hafa verið góða
reynslu að hafa kynnst lifnaðar-
háttum í öðru landi. „Ég var t.d.
hjá arabafólki. Þetta er mjög gott
fólk sem hugsar mikið um fjöl-
skylduna. Svo spila þau mikið á
banjó. Þetta var lika svolítið skrítið
og allt öðmvísi en maður þekkir
hér heima," segir Eva og Lovísa
kynntist líka öðmvísi heimilishaldi.
„Ég var hjá króatískri fjölskyldu
sem talaði ekki stakt orð í ensku.
Ég gat bara tjáð mig í gegnum
stelpuna sem var á sama aldri og
ég. Þau töluðu svo bara sænsku við
mig en mér líkaði þetta samt mjög
vel. Þau hugsuðu vel um mig og
gáfu mér góðan mat að borða,“
segir Lovísa og glottir.
Sáuð þið einhvern mun á sænska
skólanum og skólanum hér?
„Já, þau fengu að vera á skónum
inni en ekki við,“ segir Eva og
hlær. „Það er líka meira verklegt í
sænska skólanum. Inni í einum
salnum var teikning og þar gátu
þau teiknað það sem þau vildu.
Þarna voru heilu bílamir inni í
skólanum fyrir þá sem voru að læra
bifvélavirkjun og svo var líka verið
að smíða hús þama.“
Hvað með krakkana, einhver
munur á sænskum og íslenskum
unglingum?
„Nei ekki mikill. Þau eru minna
úti á kvöldin, koma kannski heim
klukkan sjö um kvöldið og fara
ekkert út eftir það. Þau eru líka
kurteisari, við emm kannski stund-
um svolítið dónaleg," segir Lovísa
að lokum.