Fréttir - Eyjafréttir - 03.07.2008, Blaðsíða 23
Fréttir / Fimmtudagur 22. febrúar 2007
23
Við vorum alltaf ákveðin í að
fara út í Eyjar
-segir Þurý en hún og Jóel voru nýbyrjuð að búa þegar gaus
VIÐTflL
Guðbjörg Sigurgeirsdóttir
gudbjorg @ eyjafrettir. is
Þuríður Jónsdóttir og Jóel Andersen
voru nýbyrjuð að búa í íbúð á
Heiðarveginum þegar náttúruöflin
bærðu á sér og settu heldur betur
strik í reikninginn. „Við Jóel bjugg-
um í kjallaranum hjá tengdaforeldr-
um mínum þegar gosið hófst. Jóel
var að undirbúa sig á sjó. Það var
búin að vera bræla daginn áður.
Svo sá hann allt loga austur í bæ og
hélt að Kirkjubæimir væru að
brenna," segir Þurý þegar hún er
spurð í aðstæður þeirra hjóna þegar
gosið hófst.
Bara rétt út fyrir Eiðið
„Ég fór með Danska-Pétri upp á
land með Þórdísi dóttur okkar sem
er fædd í ágúst 1972 og var fimm
mánaða gömul. Ég tók bara pela,
mjólk og bleyjur með mér því
Malli tengdapabbi sagði að við
fæmm bara rétt út fyrir Eiðið
meðan það mesta væri að ganga
yfir,“ segir Þurý og brosir að því
hvað fólk var sannfært um að gosið
væri eitthvað sem gengi yfir á
stuttum tíma.
„Svo var auðvitað farið til Þorláks-
hafnar eins og allir vita. Þetta var
alveg hrikaleg sjóferð. Ég var í
kojunni hans Jóels og tvær aðrar
með mér og við ældum til skiptis.
Vía mágkona mín var uppi í stýris-
húsi með Dísu og hún og Jóel
skiptust á um að hugsa um hana.
Astandið á mér var hins vegar
þannig að mér hefði verið sama
þótt mér hefði verið hent útbyrðis,
ég var svo sjóveik."
Vildi að ég skilaði fötunum
Eftir erliða sjóferð til Þorlákshafnar
tók við rútuferð til Reykjavíkur.
„Jóel varð eftir í Þorlákshöfn því að
hann fór á sjóinn. Ég var heppin að
móðurbróðir minn og kona hans
tóku á móti mér og barninu í Hafn-
arfirði. Ég ætlaði auðvitað að vera
þar í stuttan tíma en ég bjó hjá
þeim í nokkra mánuði. Þau voru
með þrjú böm og þeim fannst ekki
mikið mál að fá mig inn á heimilið
með barnið," segir Þurý en hún var
sjálf aðeins tuttugu og eins árs.
„Þegar við Jóel sáum fram á að ég
færi ekki strax út í Eyjar keyptum
við litla risfbúð við Selvogsgötu í
Hafnarfirði. Við áttum sparimerki
sem gengu upp í fyrstu útborgun á
íbúðinni.
Mér leið vel hjá skyldfólki mínu
og Dúa var yndisleg kona, ég hefði
ekki getað fengið betri móttökur.
Þegar ég kom til þeirra með bamið
og pela og bleyjur fékk ég gefins
bamaföt frá fólki sem ég þekkti
ekki neitt. Eftir að við keyptum
íbúðina kom Dúa eyðilögð og sagði
að fólkið vildi að ég skilaði föt-
unum. Ég veit ekki hvers vegna
viðhorfið breyttist um leið og fólk
sýndi einhverja sjálfsbjargarvið-
leitni. Við áttum bíl og ég dreif mig
á akstursnámskeið og fór að keyra
um í borginni. Mér fannst samt
alltaf verið að flauta á mig enda á
V- númeri og Vestmannaeyingar
vom víst klaufar í umferðinni,"
segir Þurý og brosir við tilhugs-
unina.
Eigum einn Hafnfirðing
Leiddist þér ekkert þennan tíma?
„Það hjálpaði mikið að pabbi og
mamma vom með íbúð í nágrenni
ÞURÝ: Þetta var auðvitað heilmikið umrót en situr ekki beint í mér.
Samt fór ég að hugsa um gos þegar jarðskjálftinn kom, þannig að
virðist grunnt á þessu.
ÞESSI fjölskyldumynd er tekin fyrir nokkrum árum. Jóel, Þurý,
Halldór Jón, Þórdís og Emil Martcinn.
r.v.v.Y ■.
ÞESSI fjöiskyldumynd er tekin fyrir nokkrum árum. Jóel, Þurý, Halldór Jón, Þórdís og Emil Marteinn.
við mig. Pabbi var við vikurmokst-
ur úti í Eyjum og mamma mikið
ein og Jóel úti á sjó. Ég var ekki að
vinna úti enda var ég með lítið bam
og varð fljótlega ófrísk að öðm
bami okkar. Ég var heppin að hafa
bíl og gat skotist á milli. Mér fannst
Hafnarfjörður svolítið líkur Vest-
mannaeyjum og þegar Jóel kom í
land þá var bryggjurúntur og maður
var bara ánægður með það.
Við vorum alltaf ákveðin í að fara
út í Eyjar um leið og það væri
mögulegt en biðum með það þar
sem ég varð ófrísk og átti Halldór
Jón, 24. janúar 1974. Þannig að við
eigum einn Hafnfirðing,“ segir
Þurý og brosir.
„Við fluttum heim um sumarið en
þá var búið að græja íbúðina okkar
og svo fórum við fljótlega að
byggja í Heiðartúni Ég var fegin að
koma heint, þó mér líkaði ágætlega
í Hafnarfirði þá fannst mér ég
aldrei alveg eiga heima þar. Emil
Marteinn fæddist 1976 eða tveimur
árum eftir að við lluttum heim
aftur.“
Situr ekki beint í mér
Hafði þessi reynsla áhrif á þig?
„Þetta var auðvitað heilmikið umrót
en situr ekki beinl í mér. Samt fór
ég að hugsa um gos þegar
jarðskjálftinn kom, þannig að
virðist grunnt á þessu. Það er víst
að fólk gerði sér ekki grein fyrir
hvaða hætta var á ferðinni í gosinu.
Það var auðvitað mildi að enginn
skyldi slasast eða farast."
Kom aldrei til greina að búa annars
staðar?
„Nei, ekki hjá okkur. Foreldar
mínir fluttu hingað aftur og við
systumar, við vorum fimm en ein
þeirra er nú látin.
Tengdaforeldrar mínir og þrjár af
fjórum dætra þeirra fluttu hingað en
ein þeirra bjó uppi á landi fyrir
gosið. Það hafa orðið meiri breyt-
ingar seinni árin hjá fjölskyldunni
Tvær af systrum mínum fluttu
reyndar á Suðurnesin þegar
báturinn, sem mennimir þeirra vom
á, var seldur þangað. Þriðja systir
mín flutti líka í burtu og tvær af
mágkonum mínum reyndar lfka.“
Hvernig líst þér á framtíð Vest-
mannaeyja?
„Ég er bjartsýn því það er mjög
gott að búa hérna. Ég tala nú ekki
um fólk sem er með böm,“ sagði
Þurý að lokum og vill sjálf hvergi
annars staðar búa.