Fréttir - Eyjafréttir - 09.10.2008, Síða 14

14
i mui / nmmiuaagur 9. október 2008
SAMAN Á NÝ Shady og Rúnar höfðu engu gleymt og nutu augna-
bliksins til hins ýtrasta.
ÞAU SJÁ UM SÖNGINN Hrafnhildur, Helga og Arnór. Helga og Arnór segja að andi hippatímans hafi
svifið yfir vötnunum í kringum hátíðina. Enginn listamaður fær greitt fyrir að koma fram en bera ekki kost-
nað af komunni til Eyja. Þau ásamt Grími kokk sáu um að fæða fólkið og svo var reynt að koma fólki í
gistingu hjá vinum og vandamönnum. Sjálf segjast þau sleppa frá þessu peningalega en gróðinn er enginn.
Þar sem gleðin var við völd
LUKKULEGAR HIPPAR Tóta Steingríms mætti með samstarfskonur sínar.
í FANTA FORMI Hjartmar er í
ótrúlega góðu formi og kom eins
og eldhnöttur inn á tónleikana.
STÓÐSIGVEL Einar Gylfi
stóð sig frábærlega sem kynnir.
ÁNÆGÐIR GESTIR Ásta var
meðal ánægðra gesta á tón-
leikunum sem oft klöppuðu lista-
mönnunum hressilega lof í lófa.
JÆM fllit
% ^ J Ómar Garðarsson
(k?'Al omax@eyjafrettir.is
Enn og aftur skal tekið ofan fyrir
því mæta fólki sem stendur að
Hippahátíðinni sem nú var haldin í
sjöunda sinn. Öllu er tjaldað til og
metnaðurinn til að gera betur en
síðast er svo sannarlega fyrir hendi.
Dæmi um það er að samningar
voru á lokastigi við sjálfan Dono-
van, þennan holdgerving hippatím-
ans í Englandi. Þegar kom að
undirskrift var kippt í spotta, tón-
leikar í lítilli eyju við íslandi voru
látnir víkja fyrir kynningu á nýjum
diski, því karlinn er enn á fullu þó
lítið heyrist til hans hér á landi.
Auðvitað hefði verið gaman að
sjá og heyra einn af upphafsmönn-
um Flower Power hreyfingarinnar á
Bretlandseyjum. Það var þó var
huggun harmi gegn að nokkur laga
hans hljómuðu í Höllinni um helg-
ina. Það bætti líka upp missinn að
fá tækifæri til að sjá Shady Owens
sem engu hefur gleymt, Rúnar
Júlíusson nær alltaf að heilla fólk
en kannski var Bjartmar stjarna
kvöldsins, slíkur var krafturinn og
gleðin hjá honum að koma fram og
flytja lög og texta sem urðu til í
Vestmannaeyjum.
Eins og venjulega var Hippahá-
tíðin tvískipt, annars vegar tón-
leikar og hins vegar Hippaball sem
hvoru tveggja fór fram í Höllinni.
Aðsókn hefði mátt vera meiri í
báðum tilfellum en ýmislegt annað
var í boði þessa helgi og margir
varla búnir að ná sér eftir lunda-
ballið. En þetta varð ekki til þess að
draga úr krafti flytjenda og sjálft
Hippabandið hefur aldrei verið
öflugra.
Hippabandið heldur sig á svip-
uðum slóðum í tónlistinni sem
eðlilega er sótt til áranna í kringum
1970 þegar hipparnir náðu hæstu
hæðum. Að margra mati er tónlistin
sem þá kom fram besta dægurtón-
list sem fram hefur komið og allt
sem síðan hefur komið fram, aðeins
endurómur þessara ára.
En tilbrigðin eru mörg frá þessu
tímabili og Hippabandið heldur sig
á mjúku nótunum í lagavali með
lög sem byggja á röddun sem er
sterkasta hlið sveitarinnar með þau
Helgu Jónsdóttur, Arnór Her-
mannsson og Hrafnhiidi Helga-
dóttur. Ekki man ég hverjir flytja
lög eins Hooked on a feeling,
Yummy yummy og Chirpy Chirpy
en þegar talið var í í Joy to the
World komu upp í hugann frábær
lög bandarísku hljómsveitarinnar
Three Dog Night sem því miður
heyrast alltof sjaldan. Virðast vera
týnd og tröllum gefin.
Lög með Mamas and the Papas
voru á sínum stað, Lennon átti sinn
fulltrúa í Give peace a chance,
Rollingarnir með Honky Tonk
Woman og Ruby Tuseday,
Simon og Garfunkel í Me and
Julio og Silence is Golden auk
syrpu með lögum þeirra og Bítl-
arnir áttu þarna lög eins og Till
There Was You. Þá eru stór nöfn
eins Bob Dylan, Kinks og Neil
Young á lagalistanum og þunga-
rokkið átti sinn fulltrúa í Smoke
on the Water með Deep Purple sem
er eitt þekktasta lag þessa geira.
Ekki má svo gleyma framlagi
Hrafnhildar sem fór á kostum í
túlkun sinni á Piece of My Heart
sem er eitt af meistarastykkjum
Janis Joplin og verður að teljast ein
af perlum dægurtónlistarinnar.
Aldrei betri
Hippabandið skipa Arnór Her-
mannsson rythmagitar og söngur,
Ágúst Ingvarsson ásláttur, Grímur
Þór Gíslason og Gísli Stefánsson
trommur og ásláttur, Helga Jóns-
dóttir söngur, Hrafnhildur Helga-
dóttir söngur og trompet, Þröstur
Jóhannsson bassi, Páll Viðar
hljómborð og Karl Björnsson sóló-
gítar.
Þeim hefur svo sannarlega farið
fram í bæði söng og hljóðfæraleik.
Eru orðin ótrúlega þétt band miðað
við að ekki er um atvinnufólk að
ræða. Greinilegt er að verkstjómin
er örugg, metnaður allra til að gera
betur kemur fram og síðast en ekki
síst gleðin að fá að koma fram og
flytja sín uppáhaldslög er svo mikil
og það gerir þetta svo skemmtilegt.
Þeir voru margir sem komu fram
þetta kvöld og voru bræðurnir
Helgi og Hermann Ingi Hermanns-
synir fyrirferðamiklir, ekki síst
Hermann Ingi sem víða hefur
komið við á löngum ferli. Þeir
tóku m.a. syrpu af Stoneslögum
sem verið hefur þeirra vömmerki í
gegnum tíðina. Þeir skiluðu sínu og
hafa alltaf jafn gaman af því að
koma fram. Hermann Ingi kom líka
fram með Lísu, Lubba og hárvill-
ingunum. Af öðrum listamönnum
sem komu fram eru Chris Foster og
Bára Gríms sem alltaf hafa verið
með í Hippahátíðinni. Frábærir tón-
listarmenn sem setja Hippahátíðina
á hærra stig.
Arnór og Helga fluttu lög Dono-
vans og brást ekki bogalistin,
Hippabandið kom fram ásamt DS
Kinks Coverband, sem eru ungir
menn sem leita í smiðju Kinks-
bræðra og svo Paparnir sem nú eru
Hlöðver Guðnason á gítar,
mandólín og söngur, Vignir Olafs-
son trommur, gítar, banjó og söng-
ur, Hilmar, reynslubolti úr Skaga-
firðinum, á hljómborð, harmónikka
og söngur, Georg Olafsson bassi og
söngur og Hermann Ingi gítar og
söngur.
Framlag Papanna var mjög
skemmtilegt ekki síst lögin með
The Band sem þeir fluttu. Lög sem
heyrast því miður allt of sjaldan.
Bjartmar í miklu stuði
Einn af hápunktunum var framlag
Bjartmars sem ekki hefur verið
sprækari í áraraðir. Með vottorð í
leikftmi flutti hann nokkur af sínum
bestu lögum. Og þeir sem ekki
ftnna sjálfan sig einhvers staðar í
textum Bjartmars, sem eru með því
besta í íslenskri textagerð, hafa
lifað afskaplega leiðinlegu lífi.
Rúnar Júll er hættur að stökkva
upp á hátalaraboxin en hann sýndi
og sannaði að hann er skemmti-
kraftur af guðs náð. Þrátt fyrir að
krafturinn væri ekki sá sami og
1968 náði hann strax á hrífa salinn
með sér. Ekki skemmdi að frú
María Baldursdóttir tók lagið með
bónda sínum og Shady olli ekki
vonbrigðum.
Ekki veit ég hvað langt er um
liðið frá því Rúnar og Shady, sem
voru saman í Hljómum og Trúbroti,
tóku lagið santan síðast en þau nutu
augnabliksins í Höllinni á laugar-
dagskvöldið. Eitthvað sem gerir
kvöldið ógleymanlegt.
Gunnari Þórðarsyni hafa verið
mislagðar hendur í tónlist sinni en
Starlight sem Shady söng með
Hljómum á sínum tíma er eitt af
bestu lögum poppsins, sama hvort
mælt er á innlendan eða alþjóðleg-
an mælikvarða. Að heyra Shady
flytja þetta gullkom gerði það eitt
og sér þess virði að mæta á tón-
leikana.
En þeir voru fleiri toppamir eins
og getið hefur verið um hér að
framan en ef hægt er að kvarta, þá
er það lengdin á tónleikunum sem
hófust klukkan níu og stóðu til
klukkan eitt. En það gleymist þegar
frá líður og við Hippabandið segi
ég takk fyrir mig. Og eflaust geta
allir sem sóttu tónleikana og ballið
á laugardagskvöldinu tekið undir
það. Þar mættu tæplega 300 manns,
flestir í hippabúningum og skemm-
tu sér frábærlega.
Aðeins að lokum. Eg vil benda
Hippabandinu á að víðar má leita
fanga í flottri tónlist áranna í
kringum 1970; t.d. America og
Beach Boys en lög þessara sveita
falla vel að Hippabandinu. Má í því
sambandi benda á djásn Beach
Boys, Pet Sound, sem er ein af tíu
bestu plötum allra tíma í poppinu.
Diskurinn í spilaranum í bíl undir-
ritaðs þessa dagana er einmitt Pet
Sounds og fátt gleður hjartað meira
á þessum óvissu tímum en lög
Brians Wilsons og félaga og
kannski á titillinn, God Only
Knows, vel við.
Ekki má gleyma kynninum, Einari
Gylfa Jónssyni, sem var límið á
tónleikunum. Með vasklegri fram-
göngu náði hann að halda dampi
milli atriða á tónleikunum og þarf
talsvert til á fjögurra tíma tón-
leikum.