Fréttir - Eyjafréttir - 18.12.2008, Blaðsíða 29

1
Urvinnslan lykilatriði
-Þóranna og Steingrímur í viðtali við Guðbjörgu Sigurgeirsdóttur þar sem
þau segja frá lífi sínu, trúnni, sonarmissi og alvarlegum veikindum
bóndans sem gekk undir þrjár heilaaðgerðir á einni viku
Hjónin Steingrímur Á. Jónsson og
Þóranna Margrét Sigurbergsdóttir
taka vel á móti blaðamanni þegar
hann heimsækir þau á hlýlegu og
fallegu heimili þar sem frábært
útsýni yfir Stakkagerðistúnið blasir
við út um stofugluggann. Stein-
grímur og Þóranna fluttu ásamt
Ríkharði syni sínum til Vestmanna-
eyja haustið 1977 og bjuggu sér
heimili í húsi númer 7 við Hilmis-
götu, þremur árum seinna. Þar hafa
þau búið síðan og átt sínar gleði-
og sorgarstundir.
Gleðin var mikil þegar börnin
komu eitt af öðru og urðu sex í kot-
inu, Sigurjón, Björk, Daníel,
Kristný og Gunnar fæddust öll í
Vestmannaeyjum. Sorgin kvaddi
dyra þegar Sigurjón lést í bílslysi,
aðeins 17 ára gamall, í maf 1996.
Auk þess tókust hjónin á við erfið-
leika þegar Steingrímur veiktist
hastarlega í apríl 2007. Þau segja
hér frá reynslu sinni og hvemig þau
tókust á við erfiðleikana og sorgina.
Alltaf tekið þátt í kristi-
legu starfi
„Okkur langaði bæði að flytja út á
land,“ segir Steingrímur um ástæðu
þess að þau settust að í Eyjum.
Steingrímur er fæddur og uppalinn
í Reykjavík og Þóranna í Kópavogi.
„Gísli Friðgeirsson og Lilja
Sigurðardóttir eru góðir vinir okkar
og við heimsóttum þau nokkrum
sinnum og það átti sinn þátt í því
að við fluttum hingað. Við heim-
sóttum þau 1975 og 1976 og
komum hingað í ágúst 1977 í
tengslum við sumarstarf á vegum
Ungs fólks með hlutverk og sáum
um samkomuhald í KFUM&K
húsinu. Við komum til að vera í
einn mánuð og erum hér enn,“
segir Steingrímur og brosir.
„Við vorum bæði í trúboðsskóla í
Englandi veturinn áður og fólkið
sem var með okkur í ágúst var
upptekið og það vantaði fólk í
starfið hér og því ekkert annað að
gera fyrir okkur en að flytja hing-
að,“ segir Þóranna en hjónin hafa
alltaf tekið þátt í kristilegu starfi.
„Það er okkar líf og yndi,“ segir
Steingrímur og Þóranna tekur undir
það.
„Tíminn úti í Englandi var dýr-
mætur og við ferðuðumst mikið á
þessum tíma. Við vorum búin að
eignast elsta drenginn og hann var
með okkur úti og við ferðuðumst
m.a. til ísraels, Italíu, Krítar og
Grikklands,“ segir Þóranna og
Steingrímur bendir á að nú séu
óeirðir og mótmæli í Grikklandi.
„Þegar ég heyrði fréttirnar rifj-
aðist það upp að við vorum í fyrsta
hópnum sem fékk að hafa úti-
samkomu sem ekki var boðað til af
yfirvöldum. Herforingjastjórnin var
við völd og var að gefa eitthvað
eftir en við gátum samt sem áður
ekki fengið opinbert leyfi. f lokin
var samkoman leyst upp, við viss-
um ekki af hverju, hvort fólkið sem
safnaðist saman var of margt, við
fengum enga skýringu."
Komu fljótlega eftir
gosið
Steingrímur og Þóranna hafa verið
hér í 31 ár og segjast ekki alltaf
hafa verið viss um hvort þau væru
fullgildir Vestmannaeyingar. „Það
er stundum talað um AKP og það
er auðvitað svolítil mótsögn þar
sem við erum búin að vera lengur í
Eyjum en margur sem er dreginn
fram á hátíðarstundum eins og á
gosafmælum.
„Við komum hingað fljótlega eftir
gosið og það má segja að við
höfum tekið þátt í uppbyggingar-
starfinu. Fimm af börnum okkar
eru fædd í Vestmannaeyjum og
aðeins yngsta bamið eftir hér
heima," segir Steingrímur en þau
vom búin að vera hér í tíu ár þegar
þeim fannst samfélagið viðurkenna
þau sem Eyjamenn.
„Við fórum í skóla árið 1987 og
vomm í burtu í fjóra mánuði. Þegar
við komum til baka kom ótrúleg-
asta fólk að tala við okkur og segja
hvað það væri ánægt að við værum
komin aftur. Það hafði tekið eftir að
garðurinn var í órækt o.s.frv. Það
var þá sem við upplifðum okkur
sem sanna Vestmannaeyinga. Þetta
var ótrúlega gott og skipti okkur
miklu máli,“ segir Þóranna og
Steingrímur tekur undir.
„Samhugur bæjarbúa er engu líkur
þegar eitthvað bjátar á. Það er
ómetanlegur þáttur, það fundum við
þegar við misstum son okkar og ég
hef fengið mikinn stuðning í veik-
indum mínum. Fólk er að spyrja
mig hvernig ég hafi það og auð-
vitað þykir mér vænt um þegar fólk
sýnir umhyggjusemi," segir
Steingrímur.
Fékk hræðilegan
höfuðverk
Steingrímur og Þóranna segja sam-
hug bæjarbúa mikinn og ómetan-
legan þegar á móti blási í lífinu.
Steingrímur veiktist mjög alvarlega
þann 23. apríl 2007 og var fluttur
með hraði til Reykjavíkur þar sem
hann gekkst undir þrjár stórar að-
gerðir á einni viku.
Steingrímur var forstöðumaður
Hvítasunnusafnaðarins og segir
engan aðdraganda hafa verið að því
sem gerðist. „Eg var úti í kirkju og
var að ganga frá dagsverkinu. Allt í
einu fékk ég hræðilegan höfuðverk
og hélt að mín síðasta stund væri
upp runnin. Orsökin var æðagúll
við heila en þá gefur æðin eftir og
fer að safna blóði. Mér var sagt
seinna að hugsanlega hafi ein eða
tvær litlar æðar sprungið.
Ég var einn þegar þetta gerðist og
ákvað að reyna að komast heim en
þetta eru rétt rúmlega 100 metrar.
Ég fór stystu leið og var svo kval-
inn að ég var að gá eftir þvf á
leiðinni hvort einhver gæti hjálpað
mér. Um leið og ég kom heim bað
ég Þórönnu að hringja strax í lækni
og sjúkrabíl, “ segir Steingrímur en
hann lagðist fyrir í ganginunt um
leið og hann kom inn heima.
Grundvallaratriði að
hafa sjúkraflugvél
„Ég hringdi strax í lækni og hann
sagðist koma strax og benti mér á
að hringja í sjúkrabíl," segir Þór-
anna og læknir og lögregla komu
skömmu síðar og fluttu Steingrím
á sjúkrahús. „Það mátti ekki konta
við mig, ég var svo kvalinn í öllum
líkamanum. Ég hugsaði, ég er að
deyja en þorði ekki segja það við
Þórönnu,“ segir Steingrímur og
stuttu eftir að hann var kominn á
sjúkrahúsið var ákveðið að senda
hann til Reykjavíkur með sjúkra-
flugvél.
Þóranna telur mikla mildi hvað