Fréttir - Eyjafréttir - 18.12.2008, Blaðsíða 31

Fréttir / Fimmtudagur 18. desember 2008
31
stuttur tími leið frá því að Stein-
gnmur veiktist og þar til hann
komst undir læknishendur í
Reykjavík. Það líða innan við tveir
tímar frá því hann kennir sér meins
og þar til hann er kominn á
sjúkrahús í Reykjavík. Það var
mjög slæmt veður og myrkur og
þess vegna er grundvallaratriði að
hafa sjúkraflugvél til taks á
Vestmannaeyjaflugvelli. Það var
líka sérstætt að flugmaðurinn sem
var með vélina sá neyðarljósin og
heyrði í sjúkrabílnum sem flutti
Steingrím á sjúkrahúsið. Hann
gerði þá ráð fyrir að það yrði
sjúkraflug og gerði sig kláran og
var tilbúinn þegar óskað var eftir
fluginu. Það gekk þar af leiðandi
allt upp og læknar í Reykjavík
sögðu okkur seinna að miklu skipti
að sjúklingur fái rétta meðhöndlun
innan við tvo tíma eftir svona áfall.
Læknarnir sögðu einnig að ef ég
hefði misst meðvitund úti í kirkju
hefði ég alls ekki lifað þetta af. “
Þrjár sex tíma aðgerðir á
einni viku
Steingrímur fór strax í sex tíma
heilaskurðaðgerð á þriðjudags-
morgninum en þær urðu þrjár á
einni viku. „Aðalsérfræðingur
Landspítalans á þessu sviði var í
útlöndum og afleysingalæknir skar
hann og aðgerðin tók sex tíma, “
segir Þóranna. „Steingrímur var
ofboðslega veikur daginn eftir og
daginn þar á eftir. Mér var sagt að
það væru 90% líkur á að hann lifði
þetta af og ég sagði bara já, já, gott,
ég var engan veginn að meðtaka
þetta. Læknirinn sem skar hann
var ekki ánægður og ákvað að skera
hann aftur og opnaði aftur sömu
megin og áður og hann lá svo
áfram mikið veikur á gjörgæslunni.
Aðalsérfræðingur spítalans kom
frá útlöndum og var ekki sáttur við
hvemig Steingrími heilsaðist og
ákvað að skera hann á mánudags-
kvöldinu en þá var liðin vika frá
því hann veiktist. Þá var hann skor-
inn hinum megin á heilasvæðinu,
læknirinn hreinsaði eitthvað út þar
og aðgerðin tók, eins og þær fyrri,
sex tíma. Eftir það fór hann að ná
bata.“
Þegar Steingrímur er spurður út í
þennan tíma segist hann lítið muna
enda hafi hann sofíð mikið. „Ég
man aðeins eftir fólki en þoldi
hljóð og birtu illa, ég fékk morfín
til að lina kvalirnar. Ég er hræddur
um að það hafi reynt mikið á Þór-
önnu þennan tíma. Ég vissi sjálfur
lítið af mér,“ segir hann og lítur á
konu sfna.
Hefði getað hreingert
heilt hús
Þóranna ætlaði með manni sínum
í sjúkrafluginu en það var ekkert
pláss í vélinni því bæði læknir og
sjúkraflutningamaður fylgdu
honum til Reykjavíkur. „Ég kvaddi
hann uppi á spítala og mér var sagt
að ég gæti hringt á Landspítalann
til að fá fréttir um nóttina. Sem
betur fer voru tveir af krökkunum
okkar heima og ég sendi hinum
SMS, Björk var heima hjá sér, og
Rikki og Daníel voru báðir í út-
löndum. A svona stundum veit
maður ekki alveg hvort maður á að
vekja fólk um hánótt eða hvað er
best að gera.
Ég svaf ekki dúr og adrenalfnið í
fullum gangi, ég hefði getað hrein-
gert heilt hús þessa nótt. Ég
hringdi svo á Landspítalann upp úr
kl. sex um morguninn og þá var
mér sagt að ég fengi engin svör fyrr
en læknir gæti gefið mér upplýs-
ingar. Seinna var hringt og mér sagt
að Steingrímur væri f aðgerð. Þetta
var akkúrat viðgerðardagur Herj-
ólfs, ég var búin að sjá það auglýst
og hugsaði þá að ég yrði nú ekkert
á ferðinni þann daginn. En nú lá á,
að komast til Reykjavíkur, og sem
betur fer var flug klukkan 10.00.“
Skrítið að vera að-
standandi á gjörgæslu
Þóranna segir skrítið að vera að-
standi á gjörgæslu. „Ég var auð-
vitað mikið inni á stofunni hjá
Steingrími og þar var mikið af
SAMHENT HJÓN -Hafi ég einhvern tíma elskað þessa konu þá er það núna, segir Steingrímur sem hér smellir kossi á hana Þórönnu sína.
-Þegar við lcndum í áfalli er mikilvægt að spyrja spurninga eins og, hvernig ætlum við að vinna okkur áfram? segja þau.
ýmsum tækjabúnaði.
Aðstandendaherbergið er mjög vel
búið, hægt að fá kaffi og góðir
stólar og sófar. En það setur mann
enginn inn í hvernig hlutirnir ganga
fyrir sig. Þarna hitti ég eldri konu
sem hafði verið aðstandandi á gjör-
gæslu í 100 daga og hún fræddi
mig mikið um gang mála. Enginn
spurði mig hvernig ég svæfi eða
hvemig ég hefði það.
Svo er svo margt að gerast þarna.
Inni lá sjúklingur með alvarleg
brunasár og það var komið með
ungan pilt sem var illa haldinn og
ég horfði upp á niðurbrotna for-
eldra og aðstandendur. Ósjálfrátt
var maður kominn inn í þessi mál.
Ættingjar skiptust á um að vera
hjá sínu fólki og voru að hringja og
láta vita hvemig gengi. Ég fór að
hugsa með mér að þetta væri nú
ekki svo erfitt hjá mér. Ég væri
ekki í sömu sporum og fólkið sem
ætti fimmtán ára pilt á gjörgæslu.
Ég hélt líka alltaf í vonina og var
viss um að Steingrímur næði sér
upp úr þessu."
Ákveðinn í að koma
heim
Þóranna og Steingrímur segja
þennan tíma vissulega hafa verið
mjög erfiðan. Steingrímur leið
miklar kvalir þó svo hann svæfi
mikið og væri haldið sofandi með
sterkum verkjalyíjum. „Hann var
svo fluttur af gjörgæslu yfir á heila-
og taugadeild og sótti svo mjög
stíft að koma heim á sjúkrahúsið
hér,“ segir Þóranna og Steingrímur
sagðist hafa verið mjög ákveðinn í
að komast heim.
„Raunveruleikaskynið var ekki í
lagi og ég hefði átt að vera lengur í
Reykjavík. Ég var í viku á gjör-
gæslu og síðan í viku á heila- og
taugasjúkdómadeild. Ég var
ákveðinn í að fara heim og hálfum
mánuði eftir áfallið var mér var
ekið í sjúkrabifreið út á flugvöll og
hjálpað til sætis í flugvélinni en ég
flaug með áætlunarvél til Eyja.
Þegar þangað var komið beið
sjúkrabíll eftir mér en ég var rosa-
lega þreyttur, ég gekk frá borði en
mér var nær lífsins ómögulegt að
stíga upp í bfiinn. Ég var í tíu daga
á sjúkrahúsinu og þá fannst mér ég
vera fullfær um að fara heim. Það
sem gerist er að líkaminn hressist
mjög mikið en hugsunin er annars
staðar," segir Steingrímur og gerði
sér ekki grein fyrir því þá, að
batinn eftir svo mikil veikindi tekur
sinn tíma.
Svaf frá mánudegi til
föstudags
Þóranna rifjar upp ferð sem þau
fóru til Reykjavíkur í lok maí-
mánaðar eða fimm vikum eftir að
hann veiktist. „Það var fundur með
forstöðumönnum safnaða og við
vorum að veltast með það fram á
síðustu stundu hvort við ættum að
fara eða ekki. Við fórum með
seinni ferð Herjólfs til Þorláks-
hafnar í blíðskaparveðri á föstudegi
og vorum eina nótt í Reykjavík og
til baka aftur á laugardeginum.
Þegar við komum heim var Stein-
grímur uppgefinn," segir Þóranna
og bætti því við að hann hafi nánast
sofið samfellt í 80 tíma eftir að
þau komu heim.
„Ég var svo þreyttur að ég svaf
meira og minna frá mánudegi til
föstudags," segir Steingrímur. „Ég
man að Þóranna sagði mér að fara
úr rúminu og ég fór fram í stofu og
settist í stól og hélt áfram að sofa
þar. Þetta segir svolítið um ástandið
á mér. Eftir á að hyggja fór ég
alltof fljótt af stað, það voru allir
boðnir og búnir á sjúkrahúsinu og
mér var sagt að koma ef eitthvað
væri að. Mér var sagt að hreyfa mig
og ég fór í gönguferðir og náði
smám saman upp þreki líkamlega
þegar leið á sumarið. Það sama
verður ekki sagt um andlegt þrek
því það tók lengri tíma og ég var
engan veginn búinn að ná mér.
Maður áttar sig ekki alveg sjálfur
á því hver staðan er. Ég fór að
vinna í október en ég fann að ég
mátti við svo litlu álagi og hætti í
janúar. Ég réði ekki við starfið því
að ég varð svo þreyttur og fannst ég
ekki ná utan um starfið og þætti
sem áður höfðu verið létt verk.“
Aldrei verið eins ein-
mana
Steingrímur þurfti að takast á við
nýjar og breyttar aðstæður. Það
sem flestum þykir sjálfsagt, eins og
að ganga hress og glaður til vinnu á
hverjunt degi, var ekki fyrir hendi í
hans lífi. „Mér leið illa við þessar
aðstæður. Ég held ég hafi aldrei
verið eins einmana," segir Stein-
grímur enda var hann oft einn
heima, allir að vinna eins og
gengur.
„Ég gerði mér ekki grein fyrir
hvernig honum leið, hélt hann gæti
bara horft á sjónvarpið," segir
Þóranna. „Ég þurfti að staldra við,
ég var sjálf upptekin í vinnu, námi
og mínu lífi. Steingrímur segir að
hann hafi ekki hafa haft eirð í sér
til þess að horfa á sjónvarp og það
er ekkert langt síðan hann fór aftur
að lesa sér til ánægju.
Steingrímur og Þóranna hvetja
fólk sem lendir í svipuðum að-
stæðum að leita til fagfólks á þessu
sviði. „Kirkjan veitti okkur gríðar-
legan styrk og við áttum viðtöl við
lækna, presta og fólk með sér-
þekkingu. „Ég hvet fólk til þess að
leita sér hjálpar hjá aðilum sem
hafa til þess þekkingu, mér finnst
það afar mikilvægt,“ segir Stein-
grímur.
Þóranna segir að hún hafi ákveðið
að líta inn á við og gefa sér tíma.
Læknar hafi sagt þeim að það tæki
eitt og hálft til tvö ár fyrir einstak-
ling að ná sér eftir svona áfall og
það kom heim og saman. „Nú fyrst
hefur hann úthald og hefur náð upp
andlegu og líkamlegu þreki,“ segir
Þóranna og Steingrímur tekur undir
það.
Svo kemur gott úr þessu
„Við fórum saman á Heilsustofn-
unina í Hveragerði í mars á þessu
ári og þar var unnið með líkamlegu
og ekki síður andlegu heilsuna. Það
var í október sl. sem mér fór allt í
einu að líða vel. Ég er kominn aftur
í vinnu hjá Kertaverksmiðjunni,
byrjaði I. nóvember, ég var þar í
fimmtíu prósent starfi áður en ég
veiktist. Þó ég sé ekki alveg orðinn
fílhraustur aftur þá líður mér vel.
Ég er þakklátur, ég er 54 ára og
heilbrigður. Svo kemur gott út úr
þessu Við hjónin höfum átt frá-
bæran tíma og unnið í okkar
málum. Við höfðum farið í gegnum
mikinn missi þegar við misstum
drenginn okkar og litla stúlku sem
fæddist ófullburða. Allt í einu kom
þetta upp og það varð til þess að
við fórum í gegnum það sem hafði
gerst í lífi okkar,“ segir Steingrímur
og vill meina að Þóranna eigi
stærstan hlut í því.
Úrvinnslan hefur hjálpað
okkur
Þóranna hóf sálgæslunám frá HÍ í
janúar 2007 og var að klára ritgerð
daginn sem Steingrímur veiktist.
„Ég var í vafa hvort ég ætti að
halda áfram en á haustönn sá ég í
boði námskeið sem hét Sorgin og
dauðinn. „Mér fannst það mjög
áhugavert og taldi felast í því
tækifæri því mér fannst mikilvægt
að við tækjumst á við okkar mál.
Það var ekki mikill tími til úr-
vinnslu eftir að sonur okkar lést.
Það eru ýmsar mikilvægar spum-
ingar sem vert er að athuga í sorg-
arferli. Spurningar eins og hvernig
líður okkur, t.d. tveimur eða þremur
árum eftir ástvinamissi?"
Þegar Sigurjón lést voru systkini
hans þriggja, átta, tíu, sextán og
tuttugu ára. Þóranna bendir á að
þau hafi þurft að halda heimilinu
gangandi.
„Við þurftum að halda áfram að
lifa og höfðum ekki tekið tíma til
að vinna úr þessari reynslu. í fyrra-
haust fómm við í þessa úrvinnslu
og ég lagði t.d. spurningar fyrir
bömin okkar og í svörum þeirra
kemur fram hvernig þeim leið,
hvernig þeim líður í dag og hvaða
áhrif bróðurmissirinn hafði á líf
þeirra. Út frá svömm þeirra skrifaði
ég ritgerð um sorg bama.
Þegar við lendum í áfalli er mikil-
vægt að spyrja spurninga eins og
hvemig ætíum við að vinna okkur
áfram? Ætlum við að vera reið?
Hvemig hef ég unnið með sorg-
ina?“ segir Þóranna og Steingrímur
tekur við. „Þessi úrvinna hefur
hjálpað okkur mikið. Náð Guðs og
blessun er alltaf meiri en áfallið
sem við verðum fyrir. Þessi úr-
vinnsla hefur dýpícað samband
okkar. Ég er heill heilsu, það er
ótrúlegt hvemig batinn hefur komið
síðustu mánuði. Hafi ég einhvern
tíma elskað þessa konu þá er það
núna, “ segir Steingrímur og lítur á
konu sína.