Hrund - 01.05.1967, Blaðsíða 5

idurskrifaLesendur
krakkar aö mörgu lejti, greind og
skemmtileg — en hvernig á að ala
þetta upp innan um ,,alla hina, sem
allt mega og allt fá“.
Ragnhildur jLárusdóttir.
<&
Kœra Hrund.
Blaðið er fínt og fallegt. En mér
finnst þið mœttuð hafa rómantísk-
ari smásögur — og gjarna fram-
haldssögu. Og maðurinn minn vill
vita, hvernig Viktoríu drottningu
reiddi af fyrst eftir að hún tók við
völdum. Eg mátti líka til með að
segja pér, að honum finnst blaðið
ekki of dýrt en pað finnst mér.
Svanhildur Gústafsdóttir.
Kvennablaðið Hrund.
Eg hef alltaf cetlað mér að skrifa
þér fáeinar línur. Svo er má! vexti,
að allt síðan ég heyrði fyrst um pína
útkomu með vorinu lofaði ég mér
því að gerast áskrifandi, pó ég sé
reyndar löngu heett að bceta við mig
blöðum — meira að segja farin að
segja sumum upp aftur. — En svo
ég nú komist að efninu, pá var nefni-
lega nafninu á blaðinu hnuplað frá
mér. Eg heiti Hrund, og að pvt ég
bet(t veit, el^ta kotta með pví naftti
hér á landi, en i Ameriku mun vera
önnur eldri, Hrund Adamsdóttir,
en hún var farin af landi burt pegar
ég var skírð. Og ég var að verða
fullorðin þegar ég vissi til að ég
cetti nöfnu. Ef herlegheitin eru
ekki pau að ég fái blaðið sent ó-
keypis, pá cetla ég að gerast áskrif-
andi.
Hrund K. Thorlacius.
Akureyri.
Samkvæmt skattskrá Reykja-
víkur eru þrjár konur í Reykja-
vík (16 ára og eldri), sem bera
hið fallega nafn Hrund og ef-
laust fleiri úti um land, ef að
er gáð. Okkur þykir sjálfsagt
* að hver kona með þessu
nafni fái ókeypis ársáskrift að
blaðinu — að því tilskildu að
okkur sé sent bréf frá viðkom-
andi og gjarnan mynd. Gaman
væri, ef einhver þekkti til, að
að fá upplýsingar um Hrund
Adamsdóttur og heimilisfang,
svo að hún geti, ef hún er enn
á lífi, fengið blaðið eins og
nafna hennar á Akureyri.
<*■»
b
<^
sr
&
<^>
s
s
h
<^
s
s
h
s
<->
s
idurskrifa Lesendur
Nýlega heyrði ég einn af starfsmönnum umferðarlögreglunnar hafa um það mörg
orð, að með hækkandi sól og hlýnandi veðri, ykist stöðugt hættan á barnaslysum
í umferðinni. Börnin flykkjast út á göturnar og hlaupa þar um eins og kálfar, sem
hleypt er úr fjósi, en skeyta ekki um hætturnar, sem bíða við hvert götuhorn.
Hann hafði líka hörð orð um gáleysi foreldra, sem létu börnin sín lítil eftirlitslaus
á götuna að leika sér. Taldi hann, að leikvellir væru orðnir það margir í höfuð-
borginni, að auðveldlega mætti koma börnunum þar fyrir.
Það er vissulega satt og rétt, að gatan er enginn staður fyrir börn að leik og að
víða sýna menn gáleysi. Leikvellirnir eru líka margir en ég býst við, að margir
foreldrar hafi þá sögu að segja, að börnin vilji helzt ekki vera þar, því að þeim
leiðist þar svo óskaplega. Sem betur fer, liggur mér við að segja — því að þá
þætti mér íslenzk þjóð illa komin, ef börn hennar yndu sér öll á þessum einhæfu
og takmörkuðu svæðum, sem þeim eru ætluð og kallast leikvellir.
Leikvellir eru ágæt hugmynd og nauðsynlegir í borgum og bæjum. En það er
ekki nóg að setja upp girðingu, nokkrar rólur, sandkassa, vegasölt, klifurgrindur,
rennibraut og e.t.v. eitthvað fleira smávegis, til þess að börn fáist til að vera þar.
Þessi leiksvæði og leiktæki bjóða börnunum ekkert nýtt; ekkert spennandi; engin
ævintýri, ekkert, sem þau geta glímt við eða velt fyrir sér. Þar er ekkert rúm fyrir
eigin hugarheima.
Hvernig væri, að þeir, sem nú sjá börnunum fyrir þessum tækjum, reyndu að rifja
upp fyrir sér sína eigin barnæsku og spyrðu sjálfa sig, hvort þeir hefðu, sem börn,
haft mikla ánægju af því að renna sér á rassinum eða dingla í rólum alla daga.
Það er ekki meira en aldarfjórðungur frá því börnin í Reykjavík þurftu aðeins
skammt að fara til þess að komast á autt svæði, þar sem þau gátu leikið sér frjáls.
Þá voru ekki eins margir leikvellir og ekki eins margar rólur eða sandkassar, en þá
voru litlir skúrar, sem hægt var að klifra yfir, þúfur, þar sem hægt var að gera sér
bú; hæfilega stórir pollar til að sulla í og gera ár og stíflur; slétt svæði, þar sem
hægt var að vera í allskyns boltaleikjum; spýtnarusl, sem slá mátti saman í kofa.
Þá voru þeir fleiri karlarnir, sem áttu trillubáta í fjörunni og leyfðu börnunum að
klifra í þeim og fara þar í feluleiki. Og þá var ekki eins hættulegt að bregða sér
spölkorn á hjóli og nú er orðið.
Með stækkandi borg er allt þetta að hverfa og ekkert að verða eftir nema hættan
og húsin. íbúðirnar eru orðnar svo fínar að börn fá þar ekki inni, garðarnir svo
skipulagðir og blómskrúðugir, að börn mega ekki hreyfa sig — nema á rólu-
horninu, sem þeim er stundum afmarkað- og göturnar eru aðeins fyrir bílana.
Börnum er alls staðar ofaukið og þeim verður að smala saman í réttir eins og sauð-
fé, ella geta þau farið sér að voða.
Látum leikvellina vera — en hvernig væri að hafa þá stærri og fjölbreytilegri ?
Hversvegna þurfa þeir að vera svona snyrtilegir? Hvern langar að leika sér, þar sem
allt verður að vera í röð og reglu? Hvers vegna ekki fleiri leikvelli eins og í Kópa-
voginum, þar sem krakkarnir geta byggt sér húskofa og tálgað spýtur? Hvers-
vegna ekki staði þar sem einhverjir möguleikar eru til að láta gamminn og hug-
myndaflugið geisa?
5