Hrund - 01.06.1967, Blaðsíða 17

Blessuð
vinnan...
hafði sérstakt dálæti á. Þér ráið, hvort þér trúið því
eða ekki, en það fyrirfannst fólk, sem átaldi hann
fyrir það og leit svo á, að hvítlaukslykt ætti illa
heima í baðherbergi. Hvernig á nú að vera hægt að
vinna við slík skilyrði?
Um tengdasynina tvo var líkt ástatt. Annar þeirra,
sá gildvaxni, var sölumaður fyrir tryggingafyrirtæki.
Hann hefði vafalaust gengið að starfi sínu með
áhuga, ef ekki hefði verið til að dreifa lyndis-
einkunn hans. Að því er honum taldist til, var
honum ekki vel tekið nema í eitt skipti af hverjum
þremur. Honum þótti hlutfallið of lágt, sagði það
> niðurlægjandi fyrir siðgæðisvitund sína og því
skyldi honum ekki trúandi? Svo fékk hann af þessu
óþolandi höfuðverki. Undarlegra hefur nú svo sem
i átt sér stað í heimi læknavísindanna.
Um hinn tengdasoninn, albínóann, er það að
segja, að hann hefði viljað verða húsvörður. Það
var lofsverð metorðagirni að sönnu, en auk mann-
kosta þeirra, er fyrrnefndur albínói var gæddur í
ríkum mæli, krafðist þessi löngun hans aðeins eins,
— húss. En húsið var hvergi að finna. Því hefði
kannski mátt bera við, að albínóinn leitaði ekki
neina dauðaleit að því, en HUS — svona stór
fjölbýlishús, á ég við, þau eru þó sannarlega nógu
stór til þess, að ekki ætti að þurfa að leita að þeim.
Eða eins og albínóinn undirstrikaði með smá-
mæli sínu: „Get ég kannþki faðið út á kroþþgötuð
og hðópað að mig vanti húð?“
í stuttu máli sagt, fyrir sakir alls þessa, var því
svo háttað í Buttafava fjölskyldunni, að enginn
karlmannanna vann úti. I þessari athyglisverðu
fjölskyldu sá kvenfólkið fyrir öllum nauðsynjum
með vinnu sinni. Og því ekki það? Það var eins
og hinn ágæti Bartolomeo sagði: Við erum niu
talsins, þar af eitt ungbarn. Af þessum níu vinna
fjórir. Hlutfallið stenzt.
Eiginkonur tengdasonanna unnu báðar í einni
stórverzluninni. Fiorella, sem vildi komast áfram í
lífinu, var skrifstofustúlka á auglýsingaskrifstofu.
Móðirin, donna Rachela, var matreiðslukona,- en
afsakið; matreiðslukona hjá háttsettu fólki, þar
sem hún tók ekki sjálf til hendinni, nema eitthvað
sérstakt stæði til, eins og til dæmis kvöldveizlur
fyrir starfsmenn í Utanríkisráðuneytinu eða annað
ámóta mikilsvert. Hún réð þar sem sagt lögum og
lofum og fór heim til sín alla daga, enda hafði hún
líka allt útlit, venjur og lyndiseinkunn, er matreiðslu-
konur fyrirfólks mega prýða; rauðleitt og gróf-
gert hörund, vott af yfirvaraskeggi, ákveðna fram-
sögn, matarlyst á við fuglsunga og drottnunargjarna
sál.
Þessi drottnunargirni skýrir ef til vill að nokkru
allar aðstæður. Frú Buttafava hefði að sjálfsögðu
fremur kosið eiginmann, er stundaði vinnu sína
með prýði, en hefði hann unnið, hefði hún orðið
að sýna honum tilskilda virðingu. Yfir þessum
manni, sem ekkert gerði, réð hún, og hún hafði
loks vanizt honum svo, að hún var meira að segja
hætt að nöldra í honum.
Endrum og eins var henni þó nóg boðið og þá
rak hún hann á dyr, en eftir tvo eða þrjá daga, var
hún bara fegin að sjá hann aftur.
Okkar ágæti Bartolomeo bar engan kala til
hennar vegna þessa. „Það er vinnan“ sagði hann
við tengdasyni sína til útskýringar, þegar hann
settist að spilunum á ný. „Rachele vinnur of mikið,
slíkt gerir menn uppstökka".
Sjálfur vann hann, eins og vér höfum sagt, alls
ekki og var því manna jafnlyndastur og dagfars-
beztur. Alltaf var hann boðinn og búinn að gera
öllum greiða og segja skrítlur, enda var hann mjög
vinsæll í hverfinu,- miklu fremur en kona hans, sem
þótti nokkuð stór upp á sig.
Drottnunargirni og drottningarsálin var eflaust
líka nokkur skýring á þeim stórættarsvip, er var
með Buttafavafjölskyldunni. Donna Rachele leit
nefnilega svo á, að fyrst hún hefði tekið á sig þá
kvöð að koma börnunum í heiminn, væri alveg af
og frá að skiljast við þau fyrir aðra eins ástæðu og
hjónaband. Þess vegna voru nú viðbyggingar til
hægri og vinstri við húsið, sem voru reyndar næsta
vei úr garði gerðar hjá þeim Bartolomeo og
Raffalere- og í voru svefnherbergi ungu hjónanna
tveggja. Þessi stórfjölskyldusambúð hafði sina
kosti og svona yfirleitt, þrátt fyrir nokkra skap-
styggð á stundum, var Buttafava fjölskyldan
hamingjusöm.
Það kom að vísu stundum fyrir, að konurnar
kæmu frá vinnu sinni dálítið þreyttar og úrillar, en
við móttökur manna sinna, sem sofið höfðu sið-
degisblund og voru í bezta skapi, tóku þær brátt
gleði sína aftur. Milli tveggja slaga höfðu þeir farið
í búðir, keypt inn og eldað matinn og tekið til í
húsinu. Þessi bústörf voru þeim ekkert sérstakt
erfiði, og því voru þeir ekki eins og svo margir
eiginmenn, sem bregðast illir við, ef stungið er upp
á því við þá að fara í bíó. Þeir voru þvert á móti
alltaf til í allt og stungu meira að segja upp á því að
fyrra bragði. Loks er svo að geta þess, að við
óstjórnlegt eftirlæti afa síns og frændanna þriggja
tók barnunginn Pasqualíno stórkostlegum fram-
förum. Sem sé, Buttafavafjölskyldan- bæði þær sem
unnu og hinir, sem höfðu það náðugt, voru
hamingjusöm.
Nema hún Fiorella. Það var enn eitt dæmið um
öfuglyndið í tilverunni. Fiorella, sem ekki var gift
neinum spilamannanna fjögurra og slæpingja, hefði
sannarlega átt að verða síðust allra til að ergja sig:
En því var hreint ekki að heilsa. Þessir menn, sem
ekkert gerðu, fóru í taugarnar á henni, ergðu hana
og reittu hana til reiði.
Við kvöldverðarborðið leit hún upp frá disknum
sínum með sorgarsvip. „Skammizt þið ykkar
ekki?“ spurði hún.
Jú víst skammast þeir sín, sagði Livía, sem var
þeirra sáttfúsust. Líttu bara á þá, þeir skammast
sín rækilega.
„Já, hvort ekki“ sögðu mágarnir tveir og var
skemmt.
„Ég hef hreint andstyggð á svona mönnum, sem
aldrei gera ærlegt handtak".
„Það var skrítið," sagði bróðir hennar, sem líka
var gamansamur náungi. „Ekki hef ég neina and-
styggð á kvenfólki, sem vinnur."
Hláturinn sauð allt í kringum spaghettíið. Fiorella
varð öskureið. „þegar ég segi frá þessu á skrif-
stofunni . . .“
„Þér væri nær að vinna þarna á skrifstofunni
þinni, í stað þess að gaspra og þvaðra . . .“
„Ef ég væri í ykkar sporum . . .“
Frh. bls. 26.
17