Hrund - 01.06.1967, Blaðsíða 38

/ kvikmyndinni,, Privilepe' ‘ leikur Jean
á móti öðrum njliða, sóngvaranum Paul
Jones, sem áður söng með Manfred
Mann hljómsveitinni.
mér. Hann var dásamlegur. En
þegar ég kom aftur til London
sögðu þeir hjá Fox, að ég fengi
hlutverkið með því skilyrði, að ég
léki í þrem kvikmyndum í viðbót.
Ég sagðist ekki vilja skrifa undir
samning við neinn — mér þætti það
leitt. Launin, sem þeir buðu, voru
líka hlægilega lág. Svo að ekkert
varð af þessu. Cacoyannis hringdi
til mín frá Aþenu og sagðist vera
fúll. Það var ég líka. Candice Bergen
fékk hlutverkið mitt.
Núna er ég í klípu — mér finnst
ég ekki hafa náð því, sem ég vildi,
í þessari mynd, og ég þrái annað
tækifæri, eitthvað gerólíkt — til að
bæta hitt upp.
Sennilega hefði ég aldrei tekið
boðinu um hlutverk í „Privilege,“
hefði Terry ekki sagt, að það væri
fáránlegt að reyna að leika án þess
að hafa lært það. Hann hafði að
sjálfsögðu mikla reynslu, og ég
hafði aldrei lært neitt í leiklist. Og
ég var öll ómöguleg. Til dæmis
þarfnast röddin mikillar þjálfunar
— hún er svo misjöfn. En leik-
stjórinn, Peter Watkins, var á ann-
arri skoðun. Hann ætlaði eingöngu
að nota leikmenn, enga atvinnu-
leikara, svo að ég yrði ekki hinum
til byrði. Hann sagði, að hann hefði
ekki valið mig, ef ég hefði verið
leikskólagengin. Ég var rétta mann-
eskjan, af því að ég var ég sjálf.
Mér fannst þetta skynsamlegt, því
að það mikilvægasta af öllu er
persónuleiki mannsins, og skóli
getur sett sitt mark á menn.
Nú nú, Terry hló að öllu saman,
og því meira sem hann hæddist að
leikmönnum því meir langaði mig
að sýna honum, hvað ég gæti.
Þannig varð „Privilege“ til.
Kvikmyndatakan varð hreinasta
taugastríð. Myndin, sem tekin var,
var ekkert lík handritinu. 1 uppruna-
lega handritinu var ég blaðakona,
en í myndinni var ég málari. Þeir
voru stöðugt að breyta til. Ég sá
aldrei textann minn fyrr en sama
morgun og ég átti að kunna hann.
Það þýddi ekkert að lesa handritið.
En ég var ekki búin undir svona
skynditöku. Ég varð taugaóstyrk.
Ég er allsekki lengi að læra — ég
varð bara ónæm. Það var myndað í
fjórar mínútur í einu — sem er heil
eilifð, þegar maður er sjálfur á svið
inu. Ég þarf að tala heilmikið við
þennan dáða dægurlagasöngvara —
og vera samvizka hans. Ég á mála
mynd af honum (í handritinu var
ég að skrifa ævisögu hans fyrir
tímarit), og við endum í rúminu.
Við sláumst — og endum í rúminu.
Hann vill giftast mér, ég segi nei og
útskýri hvers vegna. Þá kemur hann
fram í sjónvarpi og segir aðdáend-
um sínum, að hann hati þá fyrir að
hafa gert hann svona. Og ég fer til
hans aftur. Þetta var ógurlega
ruglingslegt, og ég hef ekki hug-
mynd um, hvað verður tekið í
myndina og hvað ekki. Hvað sem
öðru líður er ég aftur orðin fyrir-
sæta, og kvikmyndin liggur á mér
eins og mara.“
Saga Rækjunnar er einkennandi
fyrir ungu kynslóðina, sem hóf
frægðarferil sinn í skugga Carnaby
strætis í London. Tímaritið Look
gerði Jean að „sveitastúlkunni,
sem varð heimsfræg sýningar-
stúlka“ — „þrifalegri bóndadóttur,
sem geymir aurana sína í öruggum
verðbréfum.“ Þetta er ekki alveg
rétt. „Sveitastúlkan“ fæddist í
Burnham í Buckinghamshire, sem
er úthverfi London, og gekk þar í
skóla. Það tekur hana tæpa klukku-
stund að aka frá húsi sínu í Knights-
bridge að heimili foreldra sinna.
Burnham er frægur bær fyrir golf-
velli og rústir gamals klausturs.
Faðir hennar, Edward Shrimpton,
er byggingaverktaki staðarins og
byggir tugi húsa í útborginni, en
kýs sjálfur að lifa sem landeigandi.
Þannig stendur á „bóndabænum,“
þar sem Jean og Chrissie systir
hennar uxu úr grasi. Þegar Jean var
orðin leið á gagnfræðaskóla, stakk
faðir hennar upp á því, að hún
lærði að standa á eigin fótum. Fyrir
valinu varð verzlunarskóli í Lon-
don. Jean lét innritast og skyldi nú
nema iðn einkaritara. Faðir hennar
áleit það ástæðulaust, að hún flytti
til London, svo að hún ferðaðist
daglega að heiman og heim aftur á
mesta umferðatímanum. Ferðin tók
hana hálfa aðra klukkustund.
„Ég fór hjólandi til Burnham,
skildi hjólið eftir þar, tók strætis-
vagn til járnbrautarstöðvarinnar,
fór þaðan með lest til Paddington
og þaðan með tveim neðanjarð-
arlestum til skólans. Og heim aftur
sömu leið. Þegar maður er sextán
ára er þetta hægt.“ Hún varð
rúmlega sautján ára og enn við það
sama. En það var vonlaust.
„Mér gekk vel við hraðritun, en
illa við vélritun. Eftir árið var ég
aðeins komin í 35 orð á mínútu. Þó
lagði ég mig alla fram. Ég vann
lengur en hinar á hverju kvöldi. . .
en ég sló sífellt ranga lykla. Ég er
svo stirð í höndunum — það er allt
í lagi með höfuðið. Allt annað gekk
vel — hagfræðin og það allt. En
eftir því sem lengra leið, varð ég
óákveðnari. Ég hvorki vildi né gat
orðið einkaritari. Þá gekk þessi
maður í veg fyrir mig á götu, og
allt breyttist. Ég veit ekki, hvað
hefði orðið um mig, ef hann hefði
ekki verið þarna af tilviljun. Ég
geri aldrei áætlanir sjálf. Ég ákvað
ekki sjálf að verða fræg . . .“
Hver var þessi maður?
„Hann var kvikmyndastjóri. Við
stelpurnar vorum vanar að borða
nestið okkar í Hyde Park. Þennan
dag var ég að ganga gegnum garð-
inn á leið í skólann, þegar ég mætti
honum — og hann gaf mér dálítið
hýrt auga. Ég flissaði — þetta var
ægilega vandræðalegt. Ég hélt
áfram -— niður I kjallara skólans,
þar sem við skildum yfirhafnir
okkar eftir. Hann hallaði sér yfir
grindurnar og sagði: „Ungfrú,
gætuð þér komið hingað upp smá-
stund ?“ Ég gerði það. Hann sagðist
geta notað mig í kvikmynd. Algeng
saga.“
En þú fórst?
„Já, ég fór. Þetta gat reynzt
undankomuleið. Nokkrum dögum
síðar fór hann með mig tíl kvik-
myndaframleiðandans — sem sagði
nei. Ég væri eins og hross í framan.
Það var hræðilegt. Leikstjórinn
sagði, að hvað sem ég annars gerði,
skyldi ég að minnsta kosti hætta í
skólanum. Mér gengi áreiðanlega
betur sem fyrirsæta. Hann var ekki
sá fyrsti, sem sagði mér það. Ég
fór í tízkuskóla og skrifaði undir
átján mánaða samning. Litlu síðar
stjórnaði þessi leikstjóri auglýsinga-
mynd um Player sígarettur fyrir
sjónvarpið og sagði mér að koma.
Þegar ég kom, var mér vísað frá
aftur. Þá heyrði ég í fyrsta sinn
getið um Terry Stamp. Honum
hafði líka verið neitað um vinnu við
Player auglýsingamynd. Við höfum
bæði haft þann heiður að vera vísað
frá hjá sjónvarpinu.
Ég get ekki sagt, að mér hafi þótt
gaman að vera fyrirsæta. Fyrst eru
teknar myndir af manni, síðan
gengur maður á milli fyrirtækja
með myndirnar í bók undir hand-
leggnum. Fyrsta námskeiðið stóð
í einn mánuð. Pabbi hafði leyft mér
að skipta. Sennilega var honum
ljóst, að ég yrði aldrei góður
einkaritari. Eftir mánaðarþjálfun
voru myndirnar teknar, og ég lagði
af stað með þær. Mjög niðurlægj-
andi. En allt í einu brosti gæfan við
mér.
Dag nokkurn fór ég til kvenna-
blaðsins Vogue, og þar vantaði
stúlku, þar sem önnur hafði ekki
mætt. Þeir voru að taka mynd, sem
átti að birtast með Vogue-sniði
— ekki merkilega, en það lá á henni,
og mér var skipað að fara í kjólinn.
Ég var ung og óreynd og vissi
varla hvað þetta var mikilvægt. Ég
var nýflutt til London og bjó þar
með annarri stúlku í trássi við
foreldra mína. Þau voru mjög á
móti því, að ég flytti, en foreldrar
geta ekki hindrað stúlku í að fara að
heiman núna, ef hún vill fara.
Foreldrar mínir voru nógu skyn-
samir til að skilja það. Hvað sem
því leið, var ég alveg óreynd, þegar
ég komst allt í einu á blað hjá
Vogue, og það leiddi af sér önnur
tækifæri.
Þá hitti ég David Bailey. Hann
var mjög ungur og hafði sítt hár
eins og Bítlarnir, nema hvað þetta
var löngu áður en þeir komu fram
á sjónarsviðið — fyrir 5 — 6 árum.
Hann var mjög ungur og sérstæður,
og ég var mjög ung og ólík öðrum.
Ég varð fyrirsætan hans, og blöðin
fóru að skrifa um okkur — við
urðum fræg — saman. Við reyndum
ekkert til þess — við urðum það
bara.
Ég varð fyrirsæta, en hvorki þá
né síðar var ég tízkusýningarstúlka.
38