Hrund - 01.06.1967, Blaðsíða 39

Þar er mikill munur á. Ég gat ekki
og vildi ekki sýna á tízkusýningum
— ganga fram og aftur fyrir framan
áhorfendur, eins og herðatré af
holdi og blóði. Ég þoli ekki, að
fólk stari á mig. Sem fyrirsæta er
ekki glápt á mig. Ég er í vinnustofu
— með kannski fjórum öðrum —
skipti um föt með stuttu millibili,
en er ég sjálf. Ég hitti ekki einu
sinni hinar stúlkurnar, nema við
séum tvær saman á mynd. Hjá
David vorum við bara tvö ásamt
aðstoðarmanni hans.“
Þið urðuð ástfangin, var það
ekki?
„Það lá nærri, að ég giftist
honum. Ég hef aðra skoðun á
hjónabandi núna, en þegar maður
er átján eða nítján ára, hugsar
maður um hjónaband. Ég hefði
aldrei unnið hjá honum, ef ég hefði
ekki verið ákveðin í að giftast
honum. Hvað vitum við, þegar við
erum átján ára? Við höldum, að við
vitum alla skapaða hluti, en vitum í
rauninni ekki neitt.
Þú verður að muna, að ég var
alveg óreynd, næstum úr sveit og
ekki allt of gáfuð, en hann var úr
Austurbænum og alveg töfrandi.
Við löðuðumst hvort að öðru
líkamlega, en einnig vegna margs
annars. Hvað sem því leið, ætluðum
við að gifta okkur, en hann varð
fyrst að fá skilnað, þar eð hann var
þegar kvæntur. Ef hann hefði ekki
verið kvæntur, hefði ég gifzt honum
í hvelli — þrem mánuðum eftir að
við kynntumst. Hjónaband hans
hafði verið í voða — ég eyðilagði
það ekki. En ég býst við, að ég
hafi átt minn skerf i því, að þau slitu
endanlega samvistum.
Hún var sautján ára, þegar þau
giftu sig — og heitir Rose Marie.
Til allrar hamingju áttu þau engin
börn. Loksins var skilnaðurinn
afstaðinn, og hann gat kvænzt mér
— en þá missti ég skyndilega
móðinn. Það var hlægilegt. Vissu-
lega var enginn annar í spilinu —
ég þekkti enga aðra karlmenn. Ég
var svo ung. En við hættum að vera
saman — eftir að hafa unnið saman
í tvö og hálft ár. Auðvitað kvæntist
hann aftur. Catherine Deneuve.
Hann er svo skrítinn þannig. Hon-
um er sama um giftingar. Og hann
kvæntist þessari frönsku stúlku,
sem átti barn með Roger Vadim.
Mér finnst hún mjög hugrökk. Ég
gæti það ekki. Ég hef hugsað heil-
mikið um þetta — allar stúlkur ættu
að gera það. Finna sitt eigið svar.“
Þú átt við í sambandi við börn
utan hjónabands?
„Já. Ég held, að það sé ekki
heigulsháttur þótt maður segi, að
maður gæti ekki látið svoleiðis
koma fyrir. Ég held ekki, að það sé
auðvelt fyrir barnið né neinn annan.
Það er ósköp fallegt að blekkja
sjálfan sig með því, að maður eigi
barn með manninum, sem maður
elskar — eú það er ekki raunsæi.
Þetta felur í sér miklu fleiri vanda-
mál en maður heldur. Ég held, að
það sé óréttlátt bæði gagnvart
barninu og manni sjálfum. Ég
mundi alltaf vera gætin. Ég vil ekki
verða ófrísk. Ef það kæmi fyrir,
hvað þá? Það er auðvelt að tala, af
því að það hefur ekki enn komið
fyrir. Líklega hugsar maður öðru-
vísi, þegar það verður. Alltént er
ég fegin, að ég skyldi ekki giftast
David Bailey. Ég veit núna, að það
hjónaband hefði aldrei blessazt.
Hversu mjög sem ég elskaði hann
þá.
Það er svo auðvelt að verða
ástfangin á þessum aldri. . . og það
er ekki raunveruleg ást. Núna er
ég tuttuguogfjögra ára og augsýni-
lega ástfangin af Terry — þó finnst
mér ég enn vera að þroskast og
stöðugt að breytast. Ég er sjálfselsk,
það kemur með árunum, og það er
ágætt — allir eiga að vera sjálfs-
elskir að vissu marki. Ég á við fram
að þeirri stundu, þegar maður segir
við sjálfan sig: „Ég er reiðubúin
að giftast og hlýða.“ — Þangað til
verður maður að hlýða sjálfum sér.“
Þú hlýddir Terry ekki, þegar
hann réð þér frá að taka kvik-
myndatilboðinu.
Hvernig hæfir hann lífi Rækj-
unnar?
„Við hittumst fyrst fyrir f)órum
árum. Það var verið að taka tízku-
myndir af karlmannafötum fyrir
tímarit. Hann var einn mannanna,
og ég var stúlkan í hópnum. Ég
man þetta ekki glöggt, það er svo
langt síðan. Ég var með David þá.
Terry bauð mér út fáeinum mánuð-
um eftir að við David skildum og
við höfum verið saman síðan. Ég
fór með honum til Ameríku, þegar
hann lék „Alfie“ á sviði á Broad-
way — seinna fórum við til Wash-
ington og áfram til vesturstrandar-
innar. Auðvitað hafði ég ferðast
mikið þá þegar. Ég hafði verið í
New York átta eða tíu sinnum.
Einu sinni fór ég þangað til að sitja
fyrir með Steve McQueen — á
Jean Shrimpton er uggandi um jram-
tíðina. Hvað ber morgundagurinn í
skauti sínu ?