Hrund - 01.07.1967, Blaðsíða 36
LEIKBRÚDURN7TR
SDð
Frh. afbls. 14
skilið við þig í tvær mínútur án þess
að þú farir að eltast við pils?“
Hr. Reynardo horfði útundan sér á
svertingjann. „Heyrðu mig, Golo!
Komdu með tíu franka peninginn, sem
ég sá þig stinga undan, þegar þú gekkst
um og safnaðir í kvöld.“
Svertinginn glotti, fullur aðdáunar.
„Sástu það, hr, Reynardo? Það fer ekki
margt fram hjá þér, það veit hamingj-
an.“ Hann veiddi peninginn upp úr
vasa sínum og lagði hann á borðið.
Refurinn greip hann upp og sagði
frómt: „Þú sérð, að það er eins gott,
að einhver er heiðarlegur hér um
slóðir. Golo, þetta er vinkona mín,
kölluð Mouche. Við vorum að hugsa
um að gifta okkur. Mouche, þetta er
Golo, hann er hljómsveitin okkar.“
Mouche hristi hönd negrans hátíð-
lega, en hann hneigði sig og bar hönd
hennar hálfa leið að vörum sér, eins
og hún væri drottning.
Hr. Reynardo sagði hvasst: „Hættu
þessu. Hún verður ímyndunarveik.“
Og við Mouche, „Meðal annarra orða,
stelpa mín, geturðu sungið?“
Mouche svaraði: „Smávegis. En þú?“
„O, já,“ játaði hr. Reynardo. „Hetju-
tenór. Og ég á vin, sem er góður bassa-
söngvari. Við gætum orðið tríó. Heyrðu
Ali, sendu Dok upp. Golo, leiktu eitt-
hvað fyrir okkur.“
Tröllið hvarf, og í þess stað kom
virðuleg mörgæs með nefklemmur.
Refurinn kynnti hann sem Dr. Duclos,
heiðursfélaga við háskólann.
Mörgæsin hneigði sig og muldraði:
„Minn er heiðurinn. Afsakið hátíð-
legan klæðaburð minn. Ég var að
koma úr kvöldverðarboði hjá forn-
leifafélaginu.“
Golo hallaði sér upp að skældri hlið
bifreiðarinnar og fór fingrum um gítar-
inn. Svo sló hann tóninn og án frekari
málalenginga heyrði Mouche sjálfa sig
byrja á vinsælasta dægurlaginu í París
um þessar mundir:
Va t‘en, va t‘en, va t‘en!
Je ne suis plus ton amant . . .
Hún hafði ekki mikla rödd, satt var
það. En rödd hennar var blíð og alvar-
leg, eilitið hás og ung, og hún blandað-
ist skemmtilega við ráma en ófalska
tenórrödd Reynardos. A réttum stöð-
um sló Dr. Duclos taktinn með djúpri
bassarödd: „Pommm — pomm.“
Farðu burt, farðu burt!
Ég er ekki lengur ástin þín . . .
annar er kominn í þinn stað . . .
Hljómlistin fullkomnaði töfrana, sem
fjötruðu Mouche, og hún barst lengra
inn i leyndardómsfulla veröld ímynd-
unaraflsins — þennan undarlega hug-
myndaheim, sem hún hafði gengið inn
í út úr þessari ógnarnótt.
Söngurinn náði einnig eyrum fólks-
ins í kring. Spákerlingin hætti að ríf-
ast við mann sinn, þau komu nær til
að hlusta og sígaunaaugun glömpuðu
i birtunni frá kyndlunum. Verkamaður-
inn og vörubílstjórinn klöppuðu í takt
við lagið. Leigubílstjóri, sem ók hjá,
stöðvaði bílinn, lagði honum við gang-
stéttarbrúnina og steig út. Nátthrafn-
ar dokuðu við. Aðrir komu frá nær-
liggjandi tjaldstæðum, þar sem þeir
höfðu verið að ganga frá. Brátt hafði
talsverður hópur fólks myndað hálf-
hring kringum skítuga, litla brúðuleik-
húsið.
Þetta var harðgert og hrjúft fólk.
Nóttin var köld, og það var orðið mjög
áliðið. En fólkið lét einnig undan
töfrum litlu, skrítnu, talandi brúðanna,
tónanna og — nýja gestsins, sem hafði
bætzt í hópinn — flækingsstúlkunnar.
A þessari stuttu stund hafði orðið
mikil breyting á Mouche. Örvæntingin
var horfín og með henni deyfðin, sem
hafði hvílt yfir henni. Það var jafnvel
eins og horað andlit hennar og skín-
andi, stór og blíðleg augun ykju á töfr-
ana, þar sem hún, í slagtogi með undir-
förlum, ástleitnum refnum og mont-
inni, sjálfsánægðri mörgæsinni, lék er-
indi dægurlagsins; sneri sér fyrst að
öðrum þeirra og þá að hinum, eins og
hún hefði i raun og veru skipt um elsk-
huga.
Þau luku Iaginu með hrópum og há-
værum hljóm frá gítar Golos — og
hlátur hans yfirgnæfði lófatak og hrifn-
ingaróp áhorfenda. Mouche tók ekki
einu sinni eftir því, þegar Golo teygði
sig bak við kassann og náði í snjáðan
tinhjálm, sem hann síðan gekk með
milli fólksins. Ekki tók hún heldur
eftir fögnuði hans yfir fjárupphæðinni,
því að hún var niðursokkin í að horfa
á hr. Reynardo og Dr. Duclos, sem
hneigðu sig hvor fyrir öðrum með
gífurlegum tilburðum.
„Rödd þín var með afbrigðum hljóm-
fögur í kvöld, minn kæri Reynardo."
„Leyfðu mér að slá þér sömu gull-
hamra, Duclos, vinur minn.“
Við Mouche sagði Reynardo: „ Veiztu
hvað, ég gæti gert þig fræga, elskan
. . .“ Og Dr Duclos bætti við drýg-
indalega: „Trillurnar voru alls ekki
slæmar hjá þér barnið gott. En, eins
og ég segi alltaf, þá er það þindin, sem
öllu máli skiptir . .
Einhvers staðar niðri í kassanum
hringdi bjalla. Hr. Reynardo gelti.
„Kvöldmatur. Þykir það leitt. Gaman
að hafa hitt þig stelpa mín. Komdu
Dok.“
Refurinn og mörgæsin hurfu undir
sviðið. Golo horfði á Mouche um
stund döpru augnaráði gamals negra,
sem margt hefur séð um dagana. Hann
sagði: „Hver ert þú ungfrú?“
Mouche svaraði: „Engin, sem máli
skiptir."
„Þú færðir okkur gæfu.“
„Var það? Það'gleður mig.“
„Hvert ferðu núna?“
„Ég veit það ekki.“
Við spurningu hans fann hún aftur
fyrir kulda næturinnar og troðinni
jörðinni undir fótum sér. Ævintýrinu
var þá lokið. Þó hljómaði bergmál þess
enn í eyrum hennar og hjarta hennar
var fislétt.
Golo kinkaði kolli. Hann þekkti það
af reynslu að vera heimilislaus. Hann
sagði: „Fyrirgefðu, ungfrú, ég þarf að
undirbúa brottförina.“
Hann gekk að bílnum og levsti
leikhúskoffortið aftan af honum. Ein-
hver hvíslaði „Pssst!“ við olnboga
Mouche. Ein brúðan enn var komin
upp á sviðið. Roskin kona með greini-
legt yfirvaraskegg, hneyksluð á svip.
Hún var í slopp með skýluklút á höfði
og þurrku í hendinni, sem hún þurrk-
aði sviðið með við og við. Þegar
Mouche sneri sér að henni, leit hún
fyrst laumulega til beggja hliða og á-
varpaði hana síðan hvíslandi. „Treystu
þeim ekki.“
Þegar í stað feyktist Mouche yfir í
annan heim. „Ekki treysta hverjum?"
spurði hún.
„Treystu ekki neinum. Ég er full-
orðin kona og trúðu mér, ég veit hvað
ég er að segja.“
„En þau voru öll svo elskuleg . . .“
mótmælti Mouche.
”BÍLDUDALS”
nicJvirsuöiiYÖi'iir oru bo/tar i ÍVröalacjlO
36