Hrund - 01.07.1967, Blaðsíða 37
Winther þrihjól
fást í þrem stærðum
ÖRIMIIMN
SPÍTALASTÍG 8
SlMI 14661
PÓSTHÓLF 671
„Hah. Einmitt þannig fara þau að
því. Ég er frú Muscat, húsvörðurinn
hérna. Ég veit allt, sem skeður hér. Þú
lítur út fyrir að vera siðprúð stúlka.
Það, sem ég gæti sagt þér . . . Þau eru
hvert öðru verra, ef þú vilt hafa mín
ráð, skaltu ekkert skipta þér af þeim.“
Mouche hafði aldrei vanizt því að
hlusta á gróusögur, og frú Muscat var
alveg eins og allir þeir húsverðir, sem
hún hafði kynnzt. Samt fékk hún sting í
hjartað, eins og sá fær, sem hlustar á
vini sína baknagaða. „Þetta getur ekki
verið satt . . .“ hrópaði hún.
Golo gekk framhjá með koffortið á
öxlunum. Hann nam staðar og sagði
ávítandi: „Þú ættir ekki að láta svona
lagað út úr þér, frú Muscat. Þau eru
hreint ekki svo slæm — aðeins ung og
ótamin.“ Við Mouche sagði hann hug-
hreystandi: „Bíddu þangað til ég set
hana í töskuna aftur. Þá þagnar hún.
Frú Muscat rak upp hljóð við þessa
hótun og hvarf í snatri undir sviðið,
en Golo gekk bak við brúðuhúsið.
I stað hennar kom að lokum ein
brúðan enn — sjöunda brúðan — gam-
all herramaður með ferhyrnd gleraugu
í stálumgjörðum, húfu og leðursvuntu.
Svipurinn, sem málaður var á andlit
hans, var ýmist stríðnislegur og vin-
gjarnlegur eða, ef hann hrevfði höfuð-
ið, rannsakandi og blíðlegur. I fvrstu
virtist hann horfa í gegnum Mouche.
Svo sagði hann ljúfmannlega: „Gott
kvöld. Ég heiti hr. Nichoias. Ég bý til
og geri við leikföng. Barnið mitt, ég
sé, að þú ert í vanda stödd. Að baki
augna þinna eru miklu fleiri tár en þú
hefur úthellt.“
Mouche greip um hálsinn — það
hafði myndazt kökkur þar. Það var svo
óralangt síðan nokkur hafði kallað
hana barnið sitt.
Hr. Nicholas sagði: „Kannski þú
vildir segja mér frá því.“
Golo birtist aftur og sagði: „Segðu
honum frá öllu, ungfrú. Hann er góð-
ur maður. Allir, sem eiga vandamál,
trúa hr. Nicholas fyrir þeim.“
Tár komu fram í augu Mouche og
um leið var eins og eitthvað losnaði
innra með henni. Þarna í flöktandi
ljósbjarmanum við skítugt brúðuleik-
húsið stóð hún og sagði lifandi tré-
brúðu, sem hlustaði með athygli, sögu
mótlætis og mistaka. Ævisagan
streymdi af vörum hennar með átakan-
legu sakleysi, því að hún hefði ekki
getað sagt hana neinum manni.
Þegar hún hafði lokið raunasögu
sinni, sagði hr. Nicholas: „ . . . og svo
ætlaðirðu að fleygja þér í Signu í
kvöld.“
Mouche starði á hann steinhissa.
„Hvernig vissirðu það?“
„Það var ekki erfitt að giska á það.
En þú hefur einskis að leita á árbotn-
inum.“
„En hr. Nicholas — hvað á ég að
gera? Hvert á ég að fara?“
Brúðan laut höfði, eins og í þungum
þönkum andartak, og hélt örsmárri
hendi um ennið. Svo lagði hann undir
flatt og spurði: „Myndirðu vilja koma
með okkur?“
„Koma með ykkur? Gæti ég það?“
Mouche fannst sem himnarnir opn-
uðust og hún liti alla dýrð þeirra. Því
að hún elskaði þau öll þegar, allar þess-
ar fjörmiklu, litlu manneskjur, sem
hver um sig hafði hrifið huga hennar
eða togað í hjartastrengi hennar. Að
lifa í ímyndaðri veröld að eilífu —
flýja frá veruleikanum inn í þennan
óviðjafnanlega hugarheim .... Hún
teygði fram hendurnar til áherzlu og
hrópaði: „Ó, hr. Nicholas! Viltu í al-
vöru taka mig með þér?“
Brúðan varð hugsi um hríð og
sagði svo: „Þú verður að spyrja Rauð-
topp. Það cr hann, sem opinberlega
stjórnar fyrirtækinu. Vertu sæl.“
Sviðið var autt all-langa stund. Þá
heyrðist fjörlegt blístur — Rauðtopp-
ur skoppaði spjátrungslega eftir svið-
inu og horfði út í bláinn. Hann lét sem
hann væri undrandi, þegar hann kom
auga á Mouche, og sagði: „Ó — hæ,
Mouche, ert þú hér enn?“
Stúlkan vissi ekki vel, hvernig hún
átti að nálgast hann. Hann virtist vera
í allt öðru skapi núna en áðan. Kannski
var hann fljótur að skipta skapi. Hún
herti upp hugann. „Hr. Nicholas sagði
Rauðtoppur kinkaði kolli. „Já ég
frétti af því.“
„Má ég koma með, gerðu það kæri
Rauðtoppur?"
Brúðan með áhyggjusvipinn leit á
hana rannsakandi. „Þegar þú biður
svona vel, er erfitt að neita . . . Það
var þó altént ég, sem fann þig. En ef
þú kemur með okkur, máttu ekki alltaf
vera- að skipa mér fyrir verkum. Þú
skilur það, að ábyrgðin hvílir þungt á
mér.“
„Ó, nei . . .“
„En þú myndir sjá vel um okkur,
er það ekki?“
„Ef þú leyfðir mér það . . .“
„Sauma á tölur og þess háttar?“
„Stoppa í sokka . . .“
„Við höfum enga fætur,“ sagði
Rauðtoppur alvarlegur í bragði. „Það
verðurðu að muna.“
„Þá gæti ég prjónað ykkur vettl-
inga.“
Rauðtoppur kinkaði kolli. „Það væri
indælt. Við höfum aldrei átt vettlinga.
Þú fengir enga peninga, sjáðu til . . .“
„Mér er það eitt.“
„Allt í lagi . . . Þá máttu koma með.“
„Ó, Rauðtoppur!“
„Mouche!"
Mouche vissi aldrei vel, hvernig það
skeði, en skyndilega stóð hún þétt upp
við sviðið grátandi af gleði. Rauð-
toppur hafði lagt báða handleggi um
háls hennar og klappaði henni blítt með
litlu tréhöndunum sínum. „Ekki gráta,
Mouche," volaði hann. „Ég ætlaði
alltaf að taka þig með. Ég varð bara að
látast vegna þess að ég er leikhússtjór-
inn . . . Velkomin til Rauðtopps og
fjölskyldu Kafteins Coqs.“
Undan sviðinu heyrðist hæðnislegt
gelt refsins og skræk rödd Gigi, „Hvers
vegna þarf hún að koma með okkur.
Við höfum ekki einu sinni nóg handa
okkur.“ Frú Muscat stakk höfðinu
upp augnablik og krunkaði: „Minnstu
þess, að ég aðvaraði þig.“ Ali reis upp
og drundi: „Mikið er ég feginn. Það
verður einhver að líta eftir mér, ég er
svo heimskur. Klóraðu mér í höfð-
inu . . .“
En Rauðtoppur varð allt í einu á-
kveðinn. „Ekki núna. Við verðum að
fara að koma okkur af stað. Golo ....
GOLO, hvar ertu?“
„Hérna, húsbóndi litli.“ Negrinn
kom gangandi fyrir hornið á kassan-
um.
„Mouche ætlar með okkur. Finndu
rúm fyrir hana í bílnum.“
Negrinn hrópaði: „Húrra, það var
mikil gæfa fyrir okkur. Ég skal koma
henni fyrir í bílnum."
„Komdu svo aftur til að ganga frá
leikhúsinu."
„Já, húsbóndi litli, ég skal gera það.
Komdu með mér, ungfrú, ég skal sjá
um þig.“ Hann tók tösku Mouche, fór
með hana að bílnum og kom henni
fyrir í farangursgeymslunni. Síðan leit
hann inn í bílinn. Aftursætið var falið
undir fatalörfum, dagblöðum, landa-
bréfum, brúðubúningum, bögglum,
bjórflösku, hálfum brauðhleifi, áhöld-
um alls konar, bensíndunki og öðru
rusli.
Golo reyndi árangurslaust að rýma
til. „Það virðist ekki vera alltof rúm-
gott hér, en . . .“
Mouche ýtti honum frá. „Þetta er
allt í lagi, Golo. Ég lofaði Rauðtopp,
að ég skyldi sjá um svona lagað. Það
tekur mig enga stund að laga til.“
Mouche söng við vinnuna, „Va t‘en,
va t‘en . . .“ ánægð á svip. En I hug-
anum bjó hún til nýjan texta við lag-
ið: „Farðu burt dauði! Þú ert ekki
lengur vinur minn. Ég hef fundið
nýjan vin, sem heitir líf. Honum verð
ég ætíð trú . . .“
Hún rýmdi til á sætinu og settist.
Síðan braut hún fötin saman og landa-
bréfin, vafði bréfi um brauðið og
pylsubita, sem hún fann, gekk vel frá
búningunum, svo að þeir óhreinkuð-
Frh. á bls. 39.
37