Hrund - 01.07.1967, Blaðsíða 39
Hvernig kennum við barninu að þekkja stafina.
Gott er að nota 20 cm stór pappaspjöld með
stöfunum á. Einnig stafi úr krossviði í fallegum
litum, sem börnin geta handfjatlað. Hér á landi
hafa plaststafir verið fáanlegir.
Leyfið barninu að klippa út stóra stafi um leið og
það hefur vald á skærum. Síðan má það leggja stafi
eða smáhluti á stóra fyrirmynd af viðkomandi staf.
Það gefst oft vel að búa til stafi úr sandpappír og
láta barnið strjúka eftir þeim með fingrinum.
En áður en barnið klippir út stafina þarf auðvitað að
kenna því að klippa. Látið barnið hafa oddlaus en
beitt skæri og æfa sig á renningum. í fyrstu þarf að
halda fast í renninginn á móti, barnið klippir fyrst
alltaf á ská en með aukinni æfingu lærist því að
klippa beint. Loks lærist því að klippa eftir strikaðri
línu.
Næsta skref er að klippa myndir úr dagblöðum,
síðan stórar dúkkulísur eða annað sem krefst
aukins þroska.
Hvernið kennum við barninu að sauma?
Við tökum pappaspjöld eða gömul jólakort og
búum til göt með gatara, helzt 5 mm að þvermáli og
höfum 1 cm bil á milli. Nú saumum við fyrsta
sporið og hnýtum. Notum oddlausa nál. Léttast er
að sauma upp og niður, þ.e. þræða. Þegar barnið
hefur lært þetta vandlega er næsta skrefið að kenna
því að sauma lóðrétt - „yfir“, - og skáspor.
Förum hægt og krefjumst ekki of mikils af barninu
í senn. Þá kemur þetta smám saman. Síðan má gata
mynztur eða myndir á pappaspjöldin og láta barnið
sauma þær út með þessum einföldu sporum.
Hvernig kennum við barninu að flétta ?
Við klippum um það bil 7x10 cm breiða mottu úr
þvkku efni, brjótum hana til helminga, klippum
síðan þversum í hana með l-§- cm millibili. Þá búum
við til langa ræmu úr öðru efni, festum hana við
annan endann og sýnum barninu aðferðina, upp
og niður, undir - yfir. Þegar barnið er orðið leikið
í því að flétta með einni ræmu má nota tvær og
síðan þrjár eða jafnvel fleiri. Barnið getur síðan
reynt að sauma ræmurnar við á röngunni.
Vísur og söngvar hafa alltaf jákvæð áhrif á börnin
og getur verið mjög heppilegt að grípa til þeirra
öðru hverju til þess að hvíla börnin á verkefnunum.
Munið að erfiðið er ekki til ónýtis, að með þolinmæði
er hægt að ná dýrmætum árangri, sem bæði verður
ykkur sjálfum og börnunum til mikillar gleði.
Boð og bönn.
Börn á þessu stigi hafa ekki öðlazt dómgreind, en
það er skylda okkar að kenna þeim frá upphafi
muninn á réttu og röngu. Við reynum að gera
barninu skiljanlegan muninn á því góða og vonda,
muninn á góðum manni og vondum, muninn á
ljótu og fallegu. Þetta er ákaflega mikilvægt, því
að barnið trúir í einlægni því, sem því er kennt.
Það getur líka verið mikil hjálp að kenna barninu
að þekkja kærleika Krists- það getur vakið með því
ómetanlegt traust að vita að einhver æðri máttur
haldi yfir því verndarhendi, elski það og gæti þess,
jafnt þótt móðir og faðir séu hvergi nærri. Það
hefur líka góð áhrif á börn að kenna þeim þakkláts-
semi og hógværð - kenna barninu að þakka Jesú
fyrir t.d. matinn, úlpuna sína, skóna og þar fram
eftir götunum, hluti, sem barnið þekkir úr sínu
næstu umhverfi. Þannig er auðveldara að koma
barninu í skilning um kærleika Krists en með því
að kenna því sálma eða bænir, sem það hefur ekki
þroska til að skilja.
Hér skal aðeins minnzt á eitt dæmi um barnslega
trú og áhrif þau, sem kristin siðfræði getur haft á
uppeldi barnsins. Eitt sinn hafði lítill drengur
nýlokið við að fara með vers, er honum hafði verið
kennt, þegar hann reiddist leikfélaga sínum og tók
að grýta leikföngum og öðru tiltæku í gólfið. Bænin
var gleymd og reiðin réð í huga barnsins. I stað þess
að ávíta drenginn gekk kennari hans að töflunni og
teiknaði á hana mynd af barni, smáhlutum á víð og
dreif á gólfinu og þar hjá mynd af grátandi engli.
Síðan tók hann drenginn í fang sér og benti honum
á mvndina á töflunni, talaði við hann rólega og
blíðlega um þau vonbrigði, er slík hegðun ylli
englinum. Smám saman róaðist drengurinn og
skildi, hvað kennarinn var að segja. Hann vatt sér
úr fangi hans og fór að tína upp af gólfinu. Þegar
hann hafði sett allt á sinn stað, leyfði kennarinn
honum að þurrka burt tárin, er engilinn á töflunni
hafði fellt hans vegna. Að svo búnu breytti kennarinn
svip engilsins svo, að hann sýndist brosa og þá
varð drengurinn glaður. Þessi litla teikning á
töflunni og rólegar fortölur kennarans höfðu án
efa meiri og varanlegri áhrif á litla drenginn en
höstugur málrómur og skammir hefðu haft.
María Eiríksdóttir.
LEIKBRÚÐURN7TR
SJ0
Frh. af bls. 37.
ust ekki og þvoði og hreinsaði gamla
bílinn, sem átti að verða heimili henn-
ar í framtíðinni — ásamt Rauðtopp,
Reynardo, Ali, frú Muscat, Gigi, Golo
og öllum hinum.
Hún var svo gagntekin töfrunum,
að hún hugsaði aldrei til hans, sem
einnig yrði þar . . . ósýnilega manns-
ins, sem stjórnaði brúðunum sjö.
Þegar hún hafði lokið verkinu, var
það aðeins bensíndunkurinn, sem
þvældist fyrir henni. Hún steig út úr
bílnum til að spyrja Golo ráða.
En þótt hún kæmi auga á hann
þarna rétt hjá, gat hún hvorki kallað
né talað, svo einkennileg og illsvit-
andi var sú sjón, sem mætti augum
hennar.
Brúðuleikhúsið var horfið og með
því allir þess yndislegu íbúar. Eftir
var hrúga af plönkum, striga, vaxdúk
og kössum, sem Golo var að ganga frá
með æfðum handtökum. Engin brúð-
anna var sjáanleg, þær sváfu sennilega
í koffortinu, sem stóð hjá.
En það logaði enn á gaskyndlinum,
og upp við hann stóð maður, sem
Mouche hafði ekki séð áður. Hann var
í grófum baðmullarbuxum, vinnu-
skóm og rúllukragapeysu undir göml-
um, lúnum jakka. A höfðinu var hann
með derhúfu og vindlingur hékk frá
vörum hans.
I flöktandi skininu var erfitt að geta
sér til um aldur hans, en svipur hans
var harður, kaldhæðnislegur og rudda-
legur. Hann einblíndi á Mouche, og
hún sá ljósgiampann endurspeglast í
augum hans.
Það var eins og köld hönd gripi um
hjarta Mouche. Enga hlýju eða góð-
mennsku var að sjá í svip þessa manns,
sem hallaðist upp að staurnum með
hendur djúpt í vösum. Augnaráð hans
var fjandsamlegt og munnsvipurinn
fyrirlitlegur.
Mouche fann það á sér, að þetta var
brúðuleikhússtjórinn, maðurinn, sem
stjórnaði og talaði fyrir litlu verurnar,
sem höfðu töfrað hana svo gersamlega.
Þó fylltist hún skelfingu. Eitt andartak
óskaði hún þess jafnvel, að þetta væri
ekki hann, heldur einhver annar, verka-
maður frá tjöldunum í kring eða venju-
legur flækingur.
Golo rétti úr bakinu, leit á þau til
skiptis, þögla manninn og skelfda
stúlkuna, og kynnti þau hátíðlega,
eins og þau hefðu aldrei sézt áður —
eins og maðurinn hefði ekki getað
litið í gegnum tjaldið, sem hann sat á
bak við meðan hann gæddi brúðurnar
lífi, og skoðað hvern drátt í andliti
stúlkunnar og hverja línu magurs lík-
amans.
„Ungfrú Mouche, þetta er kafteinn
Frh. á bls. 42.
39