Hrund - 01.07.1967, Blaðsíða 42

LEIKBRÚÐURN7TR
SDð
Frh af bls. 39-
Coq,“ útskýröi Golo, sneri sér því-
næst að manninum, sem hafði ekki
hreyft sig. „Kafteinn, þetta er ungfrú
Mouche. Rauðtoppur fann hana á
gangi í myrkrinu, aleina og grátandi.
Hann stöðvaði hana og talaði við hana.
Svo komst hr. Reynardo að því, að
hún syngur anzi hreint laglega, og hr.
Nicholas kom og spurði, hvort hún
vildi ekki koma með okkur, eftir að
gamli kjaftaskurinn hún frú Muscat
hafði reynt að spilla fyrir. Svo sagði
Rauðtoppur, að. það væri í lagi, að
hún kæmi með. Eg held, að það verði
okkur öllum til góðs.“ Hann þagnaði,
ánægður með sjálfan sig. Golo var
sannfærður um, að litlu brúðurnar
hugsuðu sjálfstætt og brúðuleikstjór-
inn væri alls óvitandi um, hvað þær
sögðu og gerðu.
Mouche hafði verið fjötruð sömu
töfrum, og návist þessa manns rugl-
aði hana, skelfdi hana og kom enn
meira róti á tilfinningar hennar.
Kafteinn Coq sleit augun af Mouche,
leit á Golo og hreytti út úr sér: ,,Nú
jæja, við hverju býstu af mér? Hvað
sagði Rauðtoppur þér að gera?“
„Að ganga frá dótinu og koma því
fyrir á bílnum, herra kafteinn . . .“
„Haltu því þá áfram. Þú skalt aka,
ég ætla að sofa dálitla stund.“
„Koma dótinu fyrir — allt í lagi,
herra . . .“ Golo tók upp þunga bagg-
ana, en var seinn á stað með þá. Kaft-
einninn gelti: „Afram með þig!“ og
hjálpaði til með sparki.
Golo hvorki hrópaði né mótmælti.
Mouche hélt, að hún myndi deyja úr
skömm og sorg, þegar negrinn reyndi
að skjóta sér undan högginu, eins og
dýr — eða maður, sem hefur lært af
reynslu, hve fánýtt það er að berjast
gegn grimmd heimsins.
Veruleikinn, kaldur sem nóttin,
gleypti Mouche. Persónuleiki og harð-
neskja mannsins var jafn beizk og fýl-
an frá kyndiinum fyrir ofan höfuð hans.
Hann leit aftur á Mouche og beindi nú
máli sxnu í fyrsta sinn til hennar. Hann
tók ekki vindlinginn frá vörunum, og
hann hékk þar hreyfingarlaus meðan
hann talaði, því að hann kunni þá list
búktalara að tala án þess að hreyfa
varirnar.
„Þú þarna Mouche! Komdu hing-
að.“ Hún var sem dáleidd. Viljalaus
gekk hún hægt til hans. Þegar hún
hafði numið staðar fyrir framan hann,
renndi hann augunum yfir hana og
sagði, eins og hann hefði lesið hugs-
anir hennar enn á ný: „Þú þarft ekki
að eyða samúð á Golo. Honum líður
betur hér en honum myndi líða ann-
ars staðar. Hlustaðu nú á mig . . .“
Hann þagnaði, og vindlingsglóðin
glaðnaði eitt andartak. Mouche skalf.
„Þú getur verið með okkur svo lengi
sem þú hagar þér skikkanlega og
hjálpar til við leikinn. Ef út af því
bregður, sparka ég þér á dyr, sama
hvað Rauðtoppur segir. Rauðtopp lík-
ar vel við þig. Rey og Dr. Duclos virð-
ast álíta, að þú getir sungið. Þetta
barnalega jarm þitt kom út á mér
köldum svita, en við græddum pen-
inga á því, og allt annað skiptir minna
máli. Farðu inn í aftursætið. Þú mátt
fá brauð og pylsu, ef þú ert svöng, en
láttu ekki heyrast í þér. Áfram gakk!“
Ef Mouche hefði haft töskuna hjá
sér, hefði hún snúizt á hæli og flúið.
En taskan var læst inni í farangurs-
geymslunni, og hún líktist öðrum kon-
um í því að geta ekki skilið við eigur
sínar, hversu fátæklegar, sem þær ann-
ars voru. Og að auki — hvert átti hún
að fara? Ekki gat hún farið í ána lengur
— þar sem álar og fljótakrabbar skriðu
eftir botninum, eins og Rauðtoppur
hafði sagt henni.
Hálfblinduð af tárum sneri Mouche
sér við og hlýddi honum.
Hún heyrði dynki og skark fyrir
ofan höfuð sitt, þegar Golo festi saman-
brotið brúðuleikhúsið í farangurs-
grindina á þakinu og batt koffortið
aftan á bílinn.
Kafteinn Coq kleif upp í framsætið,
togaði derhúfuna yfir augun og fór að
sofa. Bíllinn hélt af stað undir stjórn
Golos, yfir brúna og stefndi í norður
við Porte de Neuilly — í áttina að
þjóðveginum til Rheims.
Mouche kúrði sig niður í aftur-
sætið, þurrkaði sér um augun og nart-
aði í brauðið og pylsuendann. Henni
tókst að Iáta huggast við þá staðreynd,
að í koffortinu fyrir aftan hana voru
allar litlu brúðurnar, sem hafði líkað
vel við hana, öruggar og vel varðar
gegn veðri og vindum. Og hún minnt-
ist þess, að jafnvel kafteinninn sjálfur
hafði talað um þær í þriðju persónu,
eins og þær lifðu sjálfstæðu lífi.
Rétt áður en hún festi blundinn,
heyrði hún braka í koffortinu aftan á
bílnum, og hún brosti, þegar hún
hugsaði um Rauðtopp, beygðan af
forstjóraáhyggjum, refinn lymskulega,
en þó indæla, ógæfusama tröllið, fýlu-
legu, ljóshærðu stelpuna, raupsama en
vingjarnlega mörgæsina, mælska hús-
vörðinn, sem innst inni var trúverðug
kona, og hinn góðlega og væna við-
gerðarmann brotinna leikfanga.
Hún átti eftir að hitta þau öll aftur . . .
( Framh. í nœsta hlaði)
PARÍS
J ulie Christie er ung leikkona, sem þegar
hefur getið sér afar góðan orðstír. Hún
mun að minnsta kosti Reykvíkingum og
Hafnfirðingum vel kunn fyrir leik sinn í
kvikmyndinni ,,Darling,“ en fyrir þá mynd
fékk hún hin efdrsóttu Oskarsverðlaun. I
næsta blaði verður viðtal við hana og sagt
frá leikferli hennar, stuttum en glæsilegum.
Danski tízkuljósmyndarinn Gunnar Lar-
sen, sem hefur aðsetur í París, mun á
næstunni senda okkur tízkuljósmyndir frá
ýmsum stöðum í heiminum. I næsta blaði
vonumst við til að geta birt myndir af
hausttízkunni frá París.
R.osemarieÞorleifsdóttir er ung reykvísk
stúlka, sem fyrir nokkrum árum hóf búskap
með manni sínum, Sigtusi Guðmundssyni.
Hún hefur nú i nokkur sumur rekið reið-
skóla, og verður I næsta blaði sagt frá
heimsókn þangað.
HRUND
5
1967
42