Hrund - 01.09.1967, Blaðsíða 11

Rétt hjá var vatnsdæla, og hún gekk
þangað til að þvo sér í framan. Kalt
vatnið glöggvaði hugsun hennar. Þegar
hún síðan klöngraðist yfir vírrúllur og
tjaldsnúrurnar, sem héldu uppi næsta
tjaldi, heyrði hún skyndilega kunnug-
lega, ráma rödd segja, „Hæ, Mouche.“
Hún þræddi leið sína eftir götunni,
sem markaðurinn stóð við. Þetta var
hr. Reynardo. Brúðuleikhúsið, sem
hún hafði aðeins séð við kyndlaskin
kvöldið áður, var risið úr rústum. Það
var skítugt í dagsbirtunni. En enginn
vafi lék á því, að hr. Reynardo var
glæsilegur rauður refur, þótt óskamm-
feilinn væri.
Hann flautaði á hana, opnaði ginið
og spurði, „Varstu að þvo þér í
framan, elskan?“
„Auðvitað,“ sagði Mouche og spurði
svo snöggt, „En ert þú búinn að því?“
„Nei, en segðu það engum. Eg held,
að enginn hafi tekið eftir því.“ Hann
skauzt niður, og í stað hans kom upp
Rauðtoppur með hundrað franka seðil
í höndunum. Hann sagði:
„O, halló Mouche. Svafstu vel?“
„Já, þakka þér fyrir. Það held ég.“
Það var eins og fargi væri létt af
henni. Hér voru þeir, vinir hennar frá
kvöldinu áður. Hve eðlilegt henni
fannst að standa hér og tala við þá.
Rauðtoppur skríkti. „Farðu og kauptu
þér brauð og ost í morgunmat,“ og
rétti henni seðilinn. „Það er brauðbúð
neðar í götunni. Eg hef nóg með að
skipuleggja sýninguna. Skilaðu
afgangnum."
Um leið og hún sneri sér frá, sagði
einhver „pssst" að baki hennar. Hún
leit við og sá þá hr. Reynardo úti í
horni sviðsins. Hann gaf henni merki
um að koma nær. Hún gekk til hans,
hann teygði trýnið að eyra hennar og
hvíslaði hásri röddu, „Það þarf ekki að
vera neinn afgangur.“
„Hvað áttu við, Reynardo?" spurði
Mouche. Refurinn skáskaut á hana
augunum stríðnislega. „Kallaðu mig
Rey. Allir vita, hvað allt hefur hækkað
í verði. Segðu að morgunverðurinn
hafi kostað meira og hirtu afganginn.
En mundu, að þetta var mín hugmynd,
stúlka litla. Við skiptum svo til
helminga . . .“
Mouche skók höfuðið alvarlega, eins
og hún væri að ávíta barn. „En Rey
. . . Það er alls ekki heiðarlegt.“
„Ha, ha.“ gelti refurinn. „Kannski
ekki, en það er eina ráðið til að hafa
eitthvað upp hér. Segðu svo ekki, að
ég hafi ekki gefið þér góð ráð.“
Þegar Mouche kom aftur með þrjátíu
franka afgang, voru Rauðtoppur og
Gigi á sviðinu. Litli strákurinn var að
reyna að greiða hár hennar og hallaði
undir flatt, áhyggjufullur og niður-
sokkinn í verk sitt. Fáeinar hræður
stóðu umhverfis og horfðu á.
Rauðtoppur leit upp. „O, ertu komin,
Mouche? Fékkstu þér morgunverð?“
Mouche svaraði kurteislega, „Já,
þakka þér fyrir. Hérna er afgangurinn.“
Rauðtoppur kinkaði kolli annars
hugar, tók við peningunum, hvarf
undir sviðið með þá, en kom þegar í
stað aftur og sagði, „Eg er að reyna að
greiða hárið á henni Gigi. Það er allt
f flækju.“’
Gigi hrein fýlulega. „Það er ekki
satt. Hann meiðir mig.“
„Leyfðu mér að taka við,“ sagði
Mouche. „Stúlkur eru miklu fimari
við svona lagað.“
Rauðtoppur setti upp svip. „Karl-
menn eru beztu hárgreiðslumeistar-
arnir. . . .“ tilkynnti hann, en eftirlét
Mouche þó greiðuna. Hún tók að
greiða rólega úr úfinni hárkollu Gigi.
„Ég vil fléttur,“ skipaði Gigi. „Ég
er orðin dauðleið á að hafa hárið svona
ofan í augu. Fléttaðu á mér hárið.“
„Auðvitað, Gigi,“ sagði Mouche
róandi. „Svo skulum við vefja flétt-
unum í hnúta við eyrun, eins og gert
er á Bretonskaga."
Ofeimin, eins og enginn væri þarna
að horfa á, greiddi hún brúðunni,
skipti hárinu og fór að flétta það,
raulandi fyrir munni sér gamlan,
bretonskan fléttusöng, sem mæður þar
hafa sungið öldum saman við dætur
sínar til að halda þeim í skefjum meðan
á athöfninni stendur. Hann var svona:
„Fyrst
eitt og þrjú
þá
þrjú og tvö
svo
tvö og eitt
nú
eitt og tvö
og
þrjú og eitt
°g
tvö og eitt
Lagið var tilbreytingarlaust og dá-
leiðandi. Golo kom með gítarinn, fór
fimum fingrum um strengina smá
stund og lék síðan undir fyrir hana.
Dr. Duclos kom í ljós með nótnablöð,
sem hann las, alvarlegur á svip, gegnum
nefklemmurnar og tók undir með
bassarödd sinni, „pomm-pomm.“ Eftir
örstutta stund hafði stór hópur hrif-
inna áhorfenda safnazt í kringum kass-
ann.
Þegar Mouche hafði fléttað hárið og
sett það upp í tvo hnúta, hurfu Gigi og
dr. Duclos, og Rauðtoppur hóf að
útskýra ganginn í leiknum. Hann sjálfur
er ástfanginn af Gigi, en móðir hennar,
hin fégráðuga frú Muscat, ætlar að
neyða hana til að giftast dr. Duclos, sem
er gamall en vellauðugur. Reynardo,
vinur Rauðtopps, sendir tröllið Ali til
að ræna Gigi, en refurinn svikuli er
einnig í þjónustu dr. Duclos og lætur
því tröllið stela frú Muscat, meðan
hann sjálfur gælir við Gigi.
An frekari undirbúnings drógu brúð-
urnar Mouche inn í leikinn til að
útskýra, vernda, ávíta, geyma sum
leyndarmál og segja áhorfendum önnur.
Einnig hafði hún aðskiljanleg hlutverk
með höndum; hún var þjónustustúlka,
einkaritari Reynardos, systir dr. Duclos
og vinkona frú Muscat.
Hún var snögg að laga sig að hlut-
verkunum, en öðru fremur var hún fær
um að gleyma sér algerlega og sökkva
sér niður í atburðarásina. Hún trúði svo
fullkomlega á litlu verurnar, að hún
megnaði á sinn einstæða hátt að flytja
þessa trú yfir til áhorfendanna. Með
einu augnakasti, hláturhviðu eða við-
kvæmum orðaskiptum við einhverja
brúðuna, flutti hún áhorfendur úr
köldum veruleikanum og inn í heim
ímyndunaraflsins, þar sem venjuleg
lög og reglur þessa heims gilda ekki.
Frh. á bls. 22.
1 I