Hrund - 01.09.1967, Blaðsíða 47

um, að sennilega væri hún sú eina í löngu
vagnaröðinni, sem skildi þessi ruddalegu
ummæli.
Hún fór að horfa á andlitin í kringum sig
— og henni fannst hún þekkja þau öll. Hún
vissi, hvað þau hugsuðu — hún vissi hvað
gekk á í öllum þessum höfðaskara — og
smám saman streymdu endurminningarnar
að. Hún varðist eftir megni - en hún þekkti
sjálfa sig ekki aftur þetta kvöld.
Hún hafði ekki týnt lyklinum að leyni-
skúffunni. Þvert ofan í ásetning sinn dró
hún hann upp og minningarnar þyrptust
inn í meðvitund hennar.
Hún mundi, hve oft hún hafði sjálf —
hálfvaxið barn - gleypt með gráðugum
augum fínu frúrnar, akandi samkvæmis-
klæddar á dansleik eða í leikhús. Hve oft
hún hafði grátið beizkum öfundartárum
yfir blómunum, sem hún þrælaði við að
búa til handa öðrum. Hér sá hún sama
gráðuga augnatillitið - sömu óslökkvandi
hatursfullu öfundina.
Og dökkbrýndu, alvarlegu karlmennina,
sem virtu fyrir sér skrautlega vagnana með
fyrirlitningu og ógnandi augnaráði — hún
þekkti þá alla.
Hafði hún ekki sjálf sem barn legið í
skúmaskotum, stóreyg, og hlustað á tal
þeirra um ósanngirni lífsins, valdagræðgi
auðmanna og rétt verkalýðsins, sem hann
þurfti aðeins að rétta út höndina til að
öðlast.
Hún vissi, að þeir hötuðu allt — allt frá
velöldum hestunum og hátíðlegum öku-
mönnunum til glansandi, fægðra vagnanna;
en mest þó þá, sem sátu inni í vögnunum —
þessar óseðjandi blóðsugur, og konurnar,
sem báru meira gull en þeir gætu unnið
fyrir alla ævi.
Hún fylgdist með vagnaröðinni, sem
mjakaðist hægt gegnum múginn — og
annarri endurminningu skaut upp í huga
hennar. Hálfgleymdri mynd frá skólatíð
hennar í klaustrinu.
Hún fór að hugsa um söguna af Faraó,
sem ætlaði að fylgja Gyðingum eftir á
stríðsvögnum sínum yfir Rauðahafið. Hún
sá fyrir sér bylgjurnar, sem hún hafði alltaf
ímyndað sér rauðar eins og blóð, mynda
múr beggja vegna við Egyptana.
Þá hljómaði rödd Móses, hann rétti
hönd sína yfir vatnið — bylgjurnar skullu
saman og gleyptu Faraó og alla vagna hans.
Hún vissi, að múrinn, sem umkringdi
hana nú, var viljugri og blóðþyrstari en
bylgjur hafsins. Hún vissi, að það þyrfti að-
eins rödd - einn Móses - til að koma þessu
mannhafi á hreyfingu, þannig að það ylti
fram, að blóðrauðum bylgjum þess skolaði
yfir alla dýrð auðæfanna.
Hjarta hennar barðist, hún hnipraði sig
skjálfandi í eitt vagnhornið. En ekki af
ótta - til að þau fyrir utan sæju hana ekki,
því að hún skammaðist sín.
í fyrsta sinn fannst henni hamingja sín
óréttlát - eitthvað, sem hún þyrfti að
skammast sín fyrir.
Átti hún heima í þessu glæsilega farar-
tæki - meðal valdaræningja og blóðsuga?
Átti hún ekki heima í mannhafinu fyrir
utan, meðal barna hatursins?
Hálfgleymdar hugsanir og tilfinningar
bærðu á sér og risu upp, eins og rándýr,
sem lengi hefur verið fjötrað. Henni fannst
hún heimilislaus gestur meðal glyssins, og
hún minntist fyrri heimkynna sinna með
djöfullegri þrá.
Hún reif í dýrmætt kniplingasjalið. Það
greip hana villt löngun til að eyðileggja -
tæta eitthvað í sundur, — í sömu svipan
beygði vagninn upp að hótelinu.
Þjónninn reif dyrnar upp og hún gekk
hægt niður þrepin, tiginmannleg, og brosti
elskulega.
Ungur aðalsmaður hljóp til og var sæll,
þegar hún tók framrétta hönd hans — enn
glaðari, þegar hann þóttist sjá óvenjulegan
glampa í augum hennar — og í sjöunda
himni, er hann fann handlegg hennar titra.
Fullur stolts og vonar leiddi hann hana
upp slétt marmaraþrepin.
„Segið mér fagra frú. Hver var sú góða
álfkona, sem gaf yður þá undursamlegu
vöggugjöf, að allt fas yðar er svo sérstakt?
Þótt ekki sé á annað minnzt en blómið í
hári yðar, sem er eins og vætt ferskri
morgundögg. Og þegar þér dansið, er sem
gólfið gangi í bylgjum og lagi sig að
sporum yðar."
Greifinn var sjálfur harla undrandi yfir
þessari löngu og velorðuðu lofræðu, því
að hann átti annars ekki auðvelt með að tjá
sig í samhengi. Hann bjóst líka við því, að
konan fríða mundi láta hrifningu sína í Ijós.
En hann varð fyrir vonbrigðum. Hún
hallaði sér fram á svalariðið, þar sem þau
stóðu og nutu kvöldkulsins eftir dansinn,
og starði yfir mannfjöldann og vagnana,
sem enn streymdu að. Hún virtist alls ekki
hafa heyrt gullhamra greifans. Hins vegar
heyrði hann hana hvísla eitt óskýranlegt
orð: Faraó.
Hann ætlaði einmitt að fara að barma
sér, þegar hún sneri sér að honum. Hún
tók eitt skref í áttina að salnum, nam staðar
fyrir framan greifann og horfði á hann,
stórum, undarlegum augum, sem hann
hafði aldrei séð áður.
„Ég held ekki, að það hafi verið nein
góð álfkona — jafnvel ekki vagga — við
fæðingu mína, herra greifi. En varðandi
blómið í hári mínu og dansinn hafið þér
verið býsna skarpskyggn. Ég skal segja yður
leyndardóminn um fersku morgundöggina,
sem vætir blómin. Það eru tár — herra greifi.
Sem öfund og skömm, vonbrigði og angur
hafa grátið yfir þeim. Og þegar yður finnst
gólfið ganga í bylgjum, meðan við dönsum,
er það vegna þess að það skelfur undan
hatri milljóna."
Hún hafði talað á sinn rólega hátt. Hún
kvaddi vingjarnlega og hvarf inn í salinn.
Greifinn stóð eftir, orðvana. Hann leit
yfir múginn. Hann hafði oft séð slíka sjón
áður, hann hafði sagt marga góða og marga
slæma brandara um þessa ófreskju. En
aldrei áður hafði hann fundið svo glöggt,
að þessi ófreskja var sú hræðilegasta
umgerð, sem hugsazt gat utan um glæsi-
lega höllina.
Ókunnar og óvelkomnar hugsanir
sveimuðu um í huga greifans. Hann var
hálf-ringlaður og viðutan. Það leið heill
polki, áður en hann náði sér aftur.
KARNABÆR
TiZKUVERZLUN UNGA FÓLKS/NS
HAUSTVÖRURNAR
KOMNAR
FRÁ LONDON
PARÍS
KAUPMANNAHÖFN
VIÐ HÖFUM „TWIGGY' -UMBOÐ-
IÐ - KJÓLAR DRAGTIR - BUXUR
PILS.
MIKIÐ ÚRVAL SKÓLASÍÐBUXUR.
!pi PEYSUR - BLÚSSUR - SOKKAR
DRAGT/R - KÁPUR - o. m. fl.
^ ALLT
NÝJASTA TÍZKA
BE/NT FRÁ
TÍZKUMIÐS TÖÐ VUM
YKKAR
47