Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 6

Viðtal við NÍNU TRYGGVADÓTTUR listmálara
Ekkert hefur haft eins mikil á-
hrif á mitt litaskyn og íslenzka
birtan og litir landsins.
Eigum við ekki að snúa stólunum svo, að við
getum horft yfir Skerjafjörðinn meðan við
röbbum saman, sagði Nína og hagræddi þeim
fyrir okkur gegnt glugganum. Það var komið
fram undir hádegi en veðurguðirnir virtust
ekki enn hafa gert það upp við sig, hvernig
viðra skyldi þann daginn. Aðra stundina var
glampandi sólskin og sumarlegt yflr að líta,
Alftanesið bjart og Bessastaðir blikandi í
hvítu og rauðu- hina stundina þyrptust að
þungbúin ský, fjörðurinn varð grár og grimm-
darlegur ásýndum og regnið lamdi á glugg-
unum, droparnir stundum eins stórir og
vetrarhögl. En inni var hlýtt og notalegt og
kaffi í bollunum.
Nína Tryggvadóttir kom mér fyrir sjónir sem
viðmótshlý kona, tilgerðarlaus og yfirlætislaus-
á þann skemmtilega hátt, sem svo oft einkennir
þá, er vita fullvel sjálfir, hvers þeir eru megn-
ugir og líta á það sem sjálfsagðan hlut.
Um áratuga skeið hefur hún átt sér öruggan
sess meðal beztu listamanna á Islandi. Hróður
hennar hefur víða borizt báðum megin Atlants-
hafsins og um list hennar hafa margir kunn-
áttumenn rætt og ritað. Þeir hafa lofað litadýrð
hennar, sjálfstæði í listsköpun og agað hug-
myndaflug slíkum orðum, að ég ætla mér ekki
þá dul að bæta þar neinu við. En þar sem ég
þóttist viss um, að íslenzkar konur væru
stoltar af þessari kynsystur sinni og vildu
kynnast henni nánar sem manneskju og konu,
mæltist ég til þess við hana að fá að birta viðtal
við hana í Hrund.
Eg hafði aldrei fyrr hitt hana að máli - hélt
raunar, að ég hefði aldrei séð hana áður, - en
það reyndist ekki rétt. Eg hafði oft séð hana og
seinast fyrir nokkrum dögum, þá hafði hún
setið yfir kaffibolla á veitingahúsi, ásamt
dóttur sinni unglings stúlku Ijóshærðri.
- Já, hún er eina barnið, svaraði Nína, er
ég spurði — og orðin sextán ára. Það hefði
sennilega verið óhugsandi fyrir mig að halda
áfram að mála, ef þau hefðu orðið fleiri. Það
var nógu erfitt, þegar hún var lítil og er þó
eitt barn ekkert á við tvö. Listamaður þarf
helzt að vera sem mest frjáls og maður er ekki
frjáls með lítið barn á höndum. Það er ekki
gott að skipuleggja börn sjálfum sér í hag.
- Þú hættir þó aldrei að mála, meðan hún
var lítil ?
- Nei, það gerði ég ekki. Ég reyndi að
finna mér tíma, notaði hvert tækifæri. Þegar
hún stálpaðist hafði ég hana í grind á gólfinu
í vinnustofunni og tók seinna til bragðs að
mynda einskonar girðingu milli hennar leik-
vangs og míns, svo að hún kæmist ekki í
málaratrönurnar og krukkurnar. Þó fór svo
einu sinni, að hún náði í krukku og drakk úr
henni. Við urðum að fara með hana á spítala
og láta dæla upp úr henni. Sem betur fór varð
henni ekki meint af því.
- Hafðirðu aldrei stúlkur til að hugsa um
heimilið?
- Jú, stundum, en oftast aðeins nokkra
mánuði í einu. I París var fremur auðvelt að
fá stúlku eða a.m.k. barnfóstru. En sannleikur-
inn er sá, að maður er aldrei rólegur að vita