Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 23

lá makindalega í stól í skítugu, daunillu
anddyrinu, vindlingur hékk á vörum
hans, en hann var ódrukkinn. Flautu-
leikarinn hafði reynzt fýld, dauf og
sjálfs-ásakandi og hafði nær ergt hann
til tára. Skap hans var enn verra en
venjulega, og hann lét það bitna á
Mouche.
Hann sagði, „Komdu hingað. Hvar
í andskotanum hefurðu verið. Þú færð
laun reglulega núorðið. Ekki þarftu að
selja þig á götum úti þess vegna.“
Mouche fann til svo ákafs haturs á
þessum manni, að hún hélt, að hún
mundi verða veik eða falla í ómegin.
En frelsið, sem hún hafði notið þessa
kvöldstund, bergmál saklausrar
skemmtunar, hjálpaði henni til að svara
honum. „Eg var úti með Balotte. Hann
bauð mér út að borða.“
Coq hló önuglega. „Þangað til klukk-
an fjögur um nótt? Eg kannast við
þess konar kvöldverði . . .“
„Það er ósatt. Við vorum að dansa.
Hví skyldi ég ekki dansa við hann?
Hann er góður við mig.“
Kafteinn Coq reis upp úr stólnum,
hnefar hans voru krepptir og andiitið
afmyndað af reiði. Hann gnísti tönnum
og greip um úlnliði hennar, svo að hún
æpti af sársauka.
„Þetta færðu og meira til,“ grenjaði
hann og herti tökin, „ef ég hitti þig
aftur með þessum svitakirtli. Eg brýt
hvert bein í skrokknum á þér og honum
líka. Mundu það. Farðu upp í herbergið
þitt.“
A sýningunni næsta dag kom dr.
Duclos með gjöf handa Mouche. I ljós
kom, að hann hafði verið að verzla,
hafði gengið framhjá snyrtivörubúð,
gleymt allri gætni og keypt flösku af
ilmvatni. Þótt undarlegt væri, var þetta
fyrsta ilmvatnsglasið, sem Mouche
eignaðist. Þau létu hana opna það og
reyna. Gigi varð afbrýðisöm og fékk
líka að reyna, frú Muscat þefaði hneysl-
uð, en Ali reyndi að súpa á glasinu,
því að ilmvatn hlaut að bragðast betur
en það ilmaði. I tuttugu mínútur
töfruðu þau áhorfendur með þessu litla
bragði. Sýningunni lauk með því að
Reynardo leið út af í örmum Mouche
- dáléiddur af ilminum.
Þegar Mouche kom út af sviðinu,
mætti hún Balotte, sem var að fara inn.
Hann hvíslaði, „Líka í kvöld?“
Mouche leit skelfd í kringum sig.
„Ég þori ekki. Hann hótaði að meiða
þig-“
Balotte kerrti hnakkann, „Ha. Ég
get passað mig. Ég veit um stað, þar
sem hljómlistin er enn þá betri. Hittu
mig við sviðsdyrnar á sama tíma, litla
mín . . .“
Mouche svaraði, „Ég veit ekki.“
En hún kom, óskandi þess, að Coq
væri hvergi nærri. Hún þráði svo gleði
og samvistir við einhvern, sem var
henni góður. Hún þurfti ekki að bíða.
Balotte var kominn. Og kafteinn Coq
gekk um leið fram úr dimmu skúma-
skoti.
Coq sagði: „Jæja, ég sé, að þið viljið
það bæði. Fáið það þá.“ Hann sló
Mouche i andlitið með beinaberri hendi,
svo að hún hentist upp að vegg.
„Haltu þér saman,“ baulaði hann.
Balotte hreyfði sig ógnandi og Coq
sneri sér að honum. „Hvað þér við-
kemur, vöðvafífl, getur þú hangið á
halanum eins og api, en þú mundir ekki
gera handtak fyrir hana eða nokkurn
annan. Ég skal kenna þér að halda þér
frá henni.“
En Coq hafði rangt fyrir sér. Balotte
var enginn heigull, og þar að auki var
hann sterkur sem naut og kunni vel þá
list að berjast og verja sig.
Bardaginn var stuttur og harður,
mennirnir stimpuðust, engdust og
slógu þegjandi. Ekkert hljóð heyrðist
nema andköfin, höggin og einstaka
sársaukastuna. Síðan var því lokið og
kafteinn Coq lá í blóðugri hrúgu á
gólfinu, yfirbugaður og ófær um að
hreyfa sig. Blóðið rann úr vitum hans
og sári á kinn hans, og annað augað
var að bólgna upp.
Þar sem hann lá þarna, rauðhærður,
hrukkóttur, fölur og svartklæddur,
virtist hann ímynd djöfulsins, sem
steypt hefur verið af stóli. - Hið
góða hafði sigrað hið illa. - Ungi
loftfimleikamaðurinn stóð yfir honum,
móður en ómeiddur. Coq var þorparinn
yfirunninn, illi hrottinn hafði fengið
makleg málagjöld. Hann var eins og
herfilegt skordýr, sem hefur verið
marið til dauðs.
Mouche stóð upp við vegginn, hélt
um særðan munn sinn og starði á hann.
Hún hafði þráð að sjá hann svona á sig
kominn, yfirunninn, kúgaðan, bugað-
an. Þó fann hún aðeins til hryggðar og
einkennilegra sárinda í hálsinum. Sár-
inda, sem hún var vön að finna fyrir,
þegar einhver brúðan hrærði hana
sérstaklega. Hún hafði ekki getað
ímyndað sér, að uppfyllt ósk gæti verið
svo tóm - og að niðurlæging þess, sem
hún hataði, mundi aðeins gefa henni
löngun til að gráta fall hins illa.
Balotte gekk til hans, reiðubúinn að
sparka í hann, ef með þyrfti, og spurði:
„Viltu meira?“
Starandi augu kafteinsins fylltust
hatri, hann hristi höfuðið, muldraði
eitthvað óskiljanlegt, en reyndi ekki að
rísa á fætur.
Balotte sagði, „Komdu nú Mouche.
Þessi náungi angrar þig ekki framar."
Þau leidust út; Mouche leit ekki við
á hrúguna á gólfinu - ef hún hefði gert
það, hefði hún ekki getað farið. Þau
dönsuðu ekki í þetta sinn - þau fundu
bæði, að stundin var ekki til þess fallin,
en sátu saman við borö úti í horni,
snæddu og ræddu saman. Æska Balottes
og ástaróður eyddu brátt sorg hennar.
Þau gengu heim, stöldruðu við um
stund við höfnina og horfðu á ljósin i
Nice. Alstirnd festingin hvelfdist yfir
dökk, þungbrýn fjöllin bak við borgina.
Balotte kyssti hana, og Mouche svaraði
kossum hans þakklát.
Á næstu sýningu kafteins Coqs og
fjölskvldu birtist Rauðtoppur með
glóðarauga. Reynardo fagnaði honum
hásri röddu, og hinar brúðurnar heimt-
uðu að fá að vita, hvað gerzt hefði.
Rauðtoppur stóð fast á því, að hann
hefði gengið á hurð í myrkrinu. Þau
ræddu fram og aftur um sannleiksgildi
þessarar staðhæfingar og hugsanleg
læknisráð, og þættinum lauk með því,
að frú Muscat kom með steikarbita, sem
Mouche batt móðurlega fyrir auga hans.
23