Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 24

Mouche var gráti nær allan tímann -
hvers vegna vissi hún ekki. Þó gladdist
hún við hlýtt handtak Balottes, þegar
hún gekk framhjá honum. „Mouche
mín litla,“ hvíslaði hann, „í kvöld
dönsum við.“
Þetta kvöld stóð leikhússtjórinn við
dyr leikhússins og taldi rúmlega tvö-
hundruð gesti, sem höfðu einnig komið
í vikunni á undan, og voru hér enn til
að fylgjast með brellum fjölskyldu
Coqs.
Þegar leið að lokum seinni samnings-
mánaðarins, var brúðuleikhúsið aug-
sýnilega vinsælla en nokkru sinni fyrr
og hreinnsegull á gesti. Stjórn leik-
hússins ákvað því að endurnýja samn-
inginn við þau, en breyta um önnur
atriði. Þetta þýddi, að fímleikaflokkur
Balottes varð að halda áfram förinni.
Eitt kvöld, er rúm vika var eftir af
mánuðinum, sátu þau á eftirlætisbekk
sínum við höfnina og horfðu á tunglið
setjast. Þá bað Balotte Mouche að
kvænast sér og fékk jáyrði.
„Sannaðu til,“ sagði hann, „þegar
þú aðstoðar mig við nýja þáttinn minn,
verðum við bæði fræg. Við munum
ferðast um allan heiminn saman.“
Hann sagði henni líka, að hann
elskaði hana.
Mouche varð bljúg við einlægni hans
og gæzku. Hún hafði verið ham-
ingjusöm vikurnar, sem hann hafði
verið að gera hosur sínar grænar fyrir
henni. Eðlilegt samband þeirra, ein-
feldni hans og gönguferðir þeirra upp
í hæðirnar mynduðu sterka andstæðu
við martröðina með Coq, og Mouche
vissi, að hún yrði að taka endi. Hún var
viss um að hún elskaði Balotte, því að
hann var laglegur, elskulegur og góður
við hana - og hún hafði enga ástæðu til
að elska hann ekki.
Vikan hafði verið óvenju erfið fyrir
Mouche. Coq hafði að vísu ekki sýnt
henni líkamlegt ofbeldi, síðan þeir
Balotte slógust, né hafði hann reynt
að koma í veg fyrir stefnumót þeirra,
en hann var bitur og hryssingslegur,
og orðaval hans var enn verra en vant
var, þegar hann tók hana til bæna
frammi fyrir aðstoðarmönnum og leik-
urum. Hann varð sífellt leyndardóms-
fyllri í háttalagi. Stundum sá hún hann
ekki heilan dag - þann næsta var hann
svo kannski alltaf við hlið hennar,
móðgandi, hæðinn eða hrottalegur.
Menn sögðu, að hann sæti tímum
saman í brúðukassanum. Næturvörð-
urinn, sem vakti í leikhúsinu frá mið-
nætti til morguns, sór eitt sinn, að hann
hefði heyrt raddir brúðanna úr brúðu-
leikhúsinu. Honum heyrðist þær eiga í
einhverjum deilum, en þegar hann var
kominn niður á sviðið, sá hann engan
- tóm gervi Reynardos og Gigi lágu á
leiksviði brúðuhússins.
Kafteinn Coq tók fréttunum um
væntanlegt brúðkaup Mouche og brott-
för hennar frá brúðuleikhúsinu með
óvenjulegri ró. Ef til vill hafði hann
búizt við þessu. Þau fóru saman til
hans, Mouche hafði ekki kjark til að
hitta hann ein. Húr, agði honum frá
þeirri ákvörðun sinni að halda áfram
með brúðunum til mánaðarloka. Síðan
ætluðu þau Balotte að gifta sig og hún
mundi fara með honum.
Hann hlustaði á hana þegjandi, og
það var einkennilegur svipur á kald-
hæðnu andliti hans. Síðan yppti hann
öxlum, sneri sér undan og hvarf í átt til
búningsherbergis síns. Hún sá hann
ekki aftur það sem eftir var af samnings-
tímanum.
Já, Coq virtist taka með ró þeirri
ákvörðun Mouche að giftast Balotte
og fara. En litlu verurnar sjö, sem
Mouche hitti tvisvar á dag í sviðsljós-
inu, gripu efnið, ræddu það og klifuðu
sífellt á því.
Hver og ein tók fregninni um ástir
Mouche og trúlofun eftir sínu eðli. Til-
raunir frú Muscat til að komast að því,
hvort Mouche vissi allar staðreyndir
um hjónalífið og ráðleggingar hennar
varðandi brúðkaupsnóttina, veittu gest-
um betri skemmtun en gamla leikhús-
ið mundi frá upphafi.
Dag eftir dag var Mouche yfirheyrð
um framtíðaráætlanir sínar. Hvert ætl-
aði hún að fara, hvar ætlaði hún að búa,
hvar ætlaði hún að gifta sig? Gigi vildi
vita allt um brúðarskartið, og dr.
Duclos hélt hátíðlegan gervi-vísinda-
legan fyrirlestur um erfðafræði og
hversu líklegt væri, að börn hennar
yrðu loftfimleikamenn. Reynardo víldi
fá að sjá um matar- og drykkjarföng í
veizluna og Alifanfaron sótti um barn-
fóstrustarf.
En þó var öllum ljóst, sem sáu eina
eða fleiri þessara sýninga, að þrátt fyrir
allan barnslega áhugann og gaman-
semina, lá væntanleg gifting og brott-
för Mouche á þeim eins og mara. Þau
voru eins og börn, sem vita af innsæi
sínu, að þau eru að glata því öryggi,
sem nærvera ástfólginnar og ástríkrar
mannveru veitir.
Óttinn var eins og rauður þráður í
hverri sýningu — einmanaleiki, úr-
ræðaleysi og þögul bæn, sem féll
Mouche óumræðilega þungt. Brottför
hennar vofði yfir, en hún vissi ekki
sjálf, hvernig hún gæti yfirgefið þetta
litla fólk, sem í heilt ár hafði verið svo
stór hluti af henni, einu raunverulegu
vinirnir, kunningjarnir og leikfélag-
arnir, sem hún hafði átt.
Oft kom það fyrir, þegar Mouche
ræddi við eina brúðuna, að önnur birt-
ist að neðan, færði sig út í skot og
starði þögul og löngunarfull á hana —
andvarpaði síðan og hvarf. Áreynslan
var að verða of mikil fyrir Mouche, og
hún vissi ekki, hvernig hún kæmist í
gegnum síðustu sýninguna án þess að
gefast upp. Balotte gat ekki hjálpað
henni. Hann var ánægður með at-
hyglina, sem nú beindist að honum, og
lófaklappið, sem fagnaði honum, vegna
þess að hann var brúðguminn í ástar-
sögunni, sem hafði verið skrifað um í
blöðunum. Hann hafði enga hugmynd
um, hvernig Mouche leið.
Lokasýning kafteins Coqs og fjöl-.
skyldu í Vaudeville leikhúsinu, laugar-
dagskvöldið 15. desember, var atburð-
ur, sem Mouche gleymdi aldrei.
Það hafði verið uppselt á sýninguna
í rúma viku. Orðrómurinn hafði bor-
izt um Gullströndina, fólk kom frá
Cannes, St. Tropez, Antibes og Mon-
aco. Helmingur áhorfenda voru fasta-
gestir, sem höfðu orðið ástfangnir af
Mouche eða brúðunum sjö. Á fremstu
bekkjunum glampaði á gimsteina og
hvít skyrtubrjóst. Ríka fólkið á Gull-
ströndinni hafði næmt nef fyrir því ó-
venjulega, einkennilega og sætbeizka í
sýningunni, sögunni á bak við söguna
— brostna hjartað, sem sló á sviðinu í
allra augsýn. Það hafði verið slúðrað í
hanastélsboðunum: „Elskan mín, þetta
er ógurlega fyndið. Hún talar við allar
litlu brúðurnar, en það er sagt, að ein-
hver stórkostlegur náungi tali fyrir
þær. Enginn hefur séð hann. Hann á
að elska hana út af lífinu . . . Philippe
hefur fjóra miða. Við ætlum að fara öll
og borða fyrst í spilavítinu ..."
Sýningin hófst á „Va t'en, va t‘en“
eins og venjulega, leikið af hljóm-
sveitinni. Þegar síðustu tónar þess dóu
út, lyftist tjaldið, og menn sáu markaðs-
torgið, brúðuleikhúsið og Golo, með
hvítu duluna yfir tómri augnatóttinni.
Hann stóð fyrir framan brúðuhúsið og
lék lítið lag til að kalla þorpsbúa á
vettvang.
Sviðsljósið dofnaði á Golo; birtan
jókst og þrengdist um brúðuleikhúsið.
Skyndilega birtist ein brúðan og allra
augu beindust að henni. Mouche var
aldrei ein á sviðinu, þegar tjaldið var
dregið frá.
Þetta kvöld hófst með því, að Reyn-
ardo læddist felulega upp á sviðið, leit
varlega til hægri og vinstri og aftur
fyrir sig. Síðan kallaði hann: „Sssssss!
Golo 1“ Og þegar Golo kom fyrir horn-
ið: „Hvar er Mouche?"
„Ég veit það ekki, hr. Reynardo.
Viltu að ég kalli á hana?“
„Eftir andartak. Eg er með svolítið
handa henni.“ Hann beygði sig niður
og kom aftur með fallegt skinn af rauð-
um ref, með skotti öðrum megin og
lítinn refshaus hinum megin. Hann
lagði það á sviðið og þefaði af því.
„Þetta er handa henni," sagði hann
við Golo.
„Almáttugur!“ sagði Golo. „En það
ríkidæmi. Ég skal fara og sækja Mou-
che, hr. Reynardo."
Meðan Golo sótti Mouche, rann-
sakaði Reynardo refinn vandlega. „Oj!“
sagði hann, og það fór hrollur um hann.
„Þetta þekki ég allt of vel. Hún var
ægilega sæt . . . ég held, að ég muni
eftir henni frá því einhvern tímann.“
Hann tók um höfuð refsskinnsins og
kyssti það óvenju elskulega á trýnið.
„Hvíldu í friði, elskan," sagði hann.
„Og hlýjaðu Mouche vel.“
Mouche gekk inn á sviðið og var
fagnað með dynjandi lófataki, sem
stóð í nokkrar mínútur. Hún fékk
kökk í hálsinn. 1 hvert sinn, sem henni
var sýnd vinsemd eða viðurkenning,
kom það henni næstum til að vatna
músum.
Loks gat hún haldið áfram. Hún
byrjaði: „Golo sagði, að þú værir að
leita að mér, Rey . . . .“
„Hmmm. Gott að þú komst á undan
hinum. Eee . . . hm . . .“ Refurinn tví-
sté og var órólegur. Hann teygði sig
eftir refskinninu, tók það í skoltinn og
rétti stúlkunni. „Þetta er handa þér.
Það er brúð-“ Honum vafðist tunga
um tönn og breytti um orðalag, „ . . .
skilnaðargjöf handa þér.“
Mouche fórnaði höndum. „O, Rey!
En dásamlegt. Þú hefðir ekki átt . . .
Þú veizt, að þú mátt ekki eyða svona
Svipur hennar breyttist skyndilega,
varð hygginn, blíðlegur, eilítið um-
vandandi og móðurlegur — svipur,
sem áhorfendur hennar þekktu svo vel.
„Rey! Komdu hingað strax og segðu
mér hvar þú fékkst þennan rándýra,
fallega ref . . .“
Refurinn ók sér. „Verð ég Mouche?"
„Reynardo! Þú manst, hvað ég hef
sagt þér um heiðarleika . . .?“
Reynardo sneri höfðinu til og tókst
að setja upp særðan sakleysissvip. „Nú,
ef þú endilega vilt vita það, keypti ég
hann með afborgunarkjörum."
„Einmitt það, já. Og hvað gerist, ef
þú getur ekki greitt afborganirnar? O,
Rey! Ætli þeir komi ekki heim til mín
og taki það af mér . . .“
Refurinn hristi höfuðið rólega. „Nei
. . . Skilurðu, ég gerði nokkurs konar
samning.“
Mouche var full alvara núna. Enn
einu sinni hafði hún gleymt sér. Hún
vissi hve fljótfær hann gat verið. Hún
spurði: „Hvers konar samning, Reyn-
ardo, segðu mér það.“
„Nú-ú-ú . . . Ef ég borga ekki, fær
maðurinn dálítið annað í staðinn. Ég
skrifaði undir skjal. Þetta er allt búið
og gert.“
Mouche gekk beint í gildruna. „Svo,
já. Og hvað svossum á hann að fá í
staðinn fyrir þetta dýra skinn?“
Refurinn virtist kyngja, síðan sneri
hann sér feiminn undan og svaraði auð-
mjúkur: „Mig.“
Gráti nær hrópaði Mouche: „O,
elsku Rey minn! Áttu við, að þú hafir
veðsett sjálfan þig . . . Rey . . . ég veit
ekki hvað ég á að segja . . .“
Mouche leit við andartak, um leið
gripu ljósin tvo tæra dropa á leið niður
kinnar hennar, klufu þá og létu þá
glitta eins og demanta.
Eins og elding þaut refurinn yfir
sviðið og gróf rauðan, úfinn kollinn
með svörtu grímunni og langa trýn-
inu í hálsakot Mouche, hjúfraði sig þar
og andvarpaði værðarlega, eins og ó-
þekkur krakki, sem notfærir sér öll
merki um blíðu.
Hjarta Mouche var nærri brostið við
24