Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 31

- Var fólkiö hans þá ekki andsnúid þér, þegar þid
giftnð jkkur?
- Ja, þau sýndu mér svo sem engan áberandi fjand-
skaþ, höfðu ekkert á móti mér þersónulega, en enga sér-
staka vinsemd heldur. Yfirleitt eru Rússar andvígir því
að fá útlendinga í fjölskyldur sínar. Þeir eru afskaþlega
tortrjggnir í þeirra garð - kannski líka af illri nauðsjn.
Jú, þau voru siður en svo ánœgð með þetta.
- Og álasa þau þér fjrir að hafa dregið hann burt frá
Sovétríkjunum ?
- Þau geta auðvitað ekki sagt að það sé algerlega min
sök, vegna þess hvernig alll var í þottinn búið. Þó segja
þau eflaust, að hann hefði ekki farið, hefði ég ekki kom-
ið til. En þegar við giftum okkur, gerði ég allt, sem talið
var hugsanlegt til þess að draga úr áhrifunum, gerðist til
dcemis rússneskur ríkisborgari og fluttist heim til hans
og var þó ekki bœtandi á þrengslin þar heima ?
- Hvað var margt í heimili ?
- Þau bjuggu fimm í tveggja herbergja íbúð - höfðu þó
þekkt það svartara, því að áður en Vladimir vann
Queen Elis^abeth þianókeþþnina i Briissel, árið 1956,
bjuggu þau öll í einu herbergi og höfðu aðgang að etdhúsi
með annarri fjölskyldu. Síðan var þeim fengið stcerra
húsnœði og Vladimir cefði sig í öðru herberginu. Þangað
flutti ég svo til hans. Þú getur ímjndað þér, hvernig það
var, það komst varla nokkuð annað fjrir en píanóið og
rúmfletin. Þó gat þetta talisý með betra móti. I ncestu
tveggja herbergja íbúð bjuggu tvcer fjölskjldur með tvö
eða þrjú börn hvor. Seinna fengum við svo okkar eigin
íbúð, litla að visu - en ef við hefðum verið um kjrrt,
hefðum við hugsanlega getað fengið stcerra húsnceði með
því að skipta við einhvern og borga á milli. Svo hefði
húsnceðisástandið eflaust batnað fljótlega, þeir bjggja
reiðinnar ósköp.
- Yfirvöldin hafa þá sannfcer^t um, að þið jrðuð
kjrr, eða hvað?
- Já, nokkurn veginn. Þó fjlgdust þeir alltaf vandlega
með okkur, sérstaklega mér. Það hafði svo sem frétsf,
að ég hafði í almennum samrceðum sagt, þegar ég var
sþurð um lífskjör á Vesturlöndum, að þar vceri húsnceðis-
skortur ekki eins mikill og I Moskvu. Þó rejndi ég alltaf
að taka eins grunnt í árinni og hcegt var. En hjá Rússum
þýðir enginn meðalvegur, annaðhvort er maður með þeim
,eða móti. Einbverntíma vorum við svo vöruð við því að
fá útlendinga I heimsókn. Það voru tveir ísíens^kir
stúdentar, sem komu til okkar, báðir held ég sannir
kommúnistar. En þetta sýndi, að með okkur var fylgsý.
Svo var ég auðvitað frá kaþítalísku landi og það var I
sjálfu sér nóg ástceða tií tortrjggni. Smám saman sann-
fcerðust þeir þó en við fengum ekki að fara utan fjrr en
Vladimir hafði unnið Tchaikovskj keppnina - en það
var alger vitlejsa að hann skjldi taka þátt I henni.
- Nú, hversvegna?
- Jú, sjáðu til. Hann var þá fjrir nokkrum árum,
1956, búinn að vinna 1. verðlaun í Queen Elis^abeth
keppninni, sem er erfiðasta samkeppni, sem um getur í
píanóleik. Þar ncest kemur Tchaikovskj keppnin og
siðan Chopin keppnin i Varsjá, þar sem hann hafði
unnið 2. verðlaun nokkru áður. Það er algerlega óskrif-
uð regla, að píanóleikari, sem hefur sigrað í Queen
Elis^abeth keppninni fer ekki I aðra keppni. Hvað þá
þegar hann hefur farið I hljómleikaferð um Bandaríkin
eins og Vladimir gerði árið 1958 ogfengið margfalt lof
alls staðar - og þannig hafið sinn hljómleikaferil af fullum
krafti. Það er bœði ósanngjarnt gagnvart öðrum keþp-
endum, því að hann hefur þá þroska og rejnslu fram
jfir þá og gagnvart honum sjálfum, því það má ekki
undir neinum kringumstceðum bregðast að hann vinni,
ellajrði það spor aftur á bak.
- Hversvegna tók hann þá þátt I keppninni ?
- Hann var nejddur til þess, vegna þess, að Rússar
cetluðu að sigra I keppninni og höfðu engan annan á reið-
3I