Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 32

um höndum, sem gati trjggt þeim fyrsta sati. I Banda-
rikjunum vakti þetta furðu, enda var það nánast hlagi-
legt. Hann vildi þetta alls ekki sjálfur og nú orðið skrifar
hann alltaf i efnisskrár sínar, þar sem getið er hvar hann
hafi sþilað, að hann hafi tekið þátt í þessari keþþni,
,,að beiðni sovésjera jfirvalda“. Það var sem sagt ekki
fyrr en þessu var lokið, að hann fékk að leika erlendis.
- Og hvar þá ?
- Fyrst í Júgóslavíu en svo fengum við að fara til
Bandaríkjanna sumarið 1962. Barnið urðum við að
skilja eftir þá en ég viídi svo fá að fara með drenginn í
heimsókn til foreldra minna veturinn eftir. Egfékk það,
en þá tók fimm mánuði að fá fararleyfi. Við tóluðum
við þá aftur og aftur og ég reifst og skammaðist, sem fólk
i Rússlandi vogar yfirleitt ekki. Loks fékkst farar-
leyfið og þá fór ég í bre^ka sendiráðið til þess að reyna að
flýta vegabréfsárituninni. Þá vildi ekki betur til en svo
að ég var tekin þar fyrir utan ogfarð í narliggjandi varð-
stöð til yfirheyrslu. Eg hafði asnagt til að svara á rúss-
nesku, þegar vörðurinn við sendiráðið spurði mig erindis
og það var nóg til að hann yrði var um sig. Rússum er
aldrei hleypt inn í erlendu sendiráðin og er ekkert auð-
hlaupið að því fyrir þá að komast að því, hvar þau eru
til húsa. Það er svo sem nógu spennandi að hugsa um þetta
núna - en Guð minn góður hvernig manni leið þá, þvi
œtla ég ekki að reyna að Ijsa.
Þó var þetta ennþá verra síðast, þegar við vorum i
Moskvu - eftir að það hafði komið uþp, að við varum
að hugsa um að flytja vestur. Þá atluðum við að vera í
tiu daga í Moskvu og vorum búin að ganga algerlega frá
því að komast burt aftur. Þegar til kom, sátum við
vikum saman heima í íbúðinni og biðum eftir simhring-
ingu - frá hverjum vissum við ekki, einhverjum „þarna
upþi," sem taki endanlega ákvórðun um það, hvort við
fengjum að fara.
Eg hef ekki sagt frá þessu fyrr, vegna þess að við
vildum gera allt, sem hagt var, til þess að koma i veg
fyrir að brottflutningur okkar yrði notaður í þóli-
tískum tilgangi. Það tókst sæmilega og batti nokkuð
úr skák, að við fórum ekki aftur til Bandaríkjanna
fyrr en löngu seinna, sumarið 1965 - en þar eru blaða-
menn, eins og þú veisj, erfiðastir og tiUitsIausastir. En
þetta var hrœðilegur tími, ég held að við vildum hvorugt
þurfa að lifa slíkt aftur.
Mér þykir leitt, að þetta skuli þurfa að vera svona.
Eg hefði svo gjarna viljað eiga annað heimili í Rússlandi
og getað látið börnin kynnast landinu og fólkinu. En við
þvi verður vist ekki gert í bráð. Það vill nú svo lánlega
til, að Vladimir hefur, eins og ég, mikiðyndi af að ferð-
ast og ég er líka svo lánsöm, að hann hefur tekið afskap-
lega rniklu ástfóstri við Island - ég held hann sé jafn-
vel ennþá hrifnari af landinu en ég ef það er hagt. En
hanti er og verður alltaf Rússi, alveg eins og ég er og verð
alltaf Islendingur.
Þórunn, Nadia, Vladimir, Vovka litli og Tryggvi, bróðir Þórunnar.
32