Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 33

LEIKBRÚÐURN7TR
Frh. af bls. 25.
pera. Enginn staður virðist jafn skær-
bjartur og geislabaugur þessa hvítgló-
andi lampa, engir skuggar jafn langir
djúpir og hrikalegir og þeir, sem fela
sig við yztu brún geislabaugsins, teygja
sig yfír sviðstæki, húsgögn og tjöld.
Við múrsteinsvegginn, í útjaðri birt-
unnar, stóð yfirgefið brúðuleikhús. A
hvítum olíudúknum var naumast unnt
að greina áletrunina: „Kafteinn Coq og
fjölskylda."
Falinn í skugganum sat Golo og
syrgði að sið feðra sinna. Klukkan var
að verða f)ögur að morgunlagi og leik-
húsið var autt.
Mouche læddist frá búningsherbergi
sínu í síðasta sinn. Hún bar litla ferða-
tösku með eigum sínum í. Fötin sín
hafði hún skilið eftir, rétt eins og hún
skildi eftir hluta af sjálfri sér, þá Mou-
che, sem var, en yrði aldrei framar.
Til að komast út, varð hún að fara
yfir dimmt sviðið. Hún gekk eftir gang-
inum og inn í hliðarálmurnar, utan ljós-
hringsins, sem hefði annars lýst henni
yfír sviðið. Ut úr myrkrinu kom hönd,
sem tók um úlnlið hennar, og önnur,
sem greip fyrir munn hennar, áður en
hún gat æpt upp af ótta, sem andartak
stöðvaði hjartslátt hennar. Ef fjarlægur
ljósbjarminn hefði endurspeglast á
fölri, hatursþrunginni ásýnd Coqs og
rauðu hári, hefði hjarta Mouche líklega
aldrei slegið framar.
En sigggrónir fingurnir á vörum
hennar sögðu sína sögu, og glampandi
augnhvíta fullkomnaði myndina.
Golo hvíslaði í eyra hennar: „I Guðs
bænum, gefðu ekki frá þér hljóð.“
I eins lágum hljóðum spurði Mou-
che og reyndi að hafa hemil á hjart-
slætti sínum: „Hvað er að, Golo?“
„Ég veit ekki. Eitthvað er á seyði.
Vertu hérna^ijá mér, ungfrú Mouche,
en hafðu hljótt um þig. Golo er ógur-
lega hræddur."
Hann dró hana niður á hnén við hlið
sér, og hún fann að hann skalf.
„En Golo . . .“
„Ssssssss, ungfrú Mouche. Ekki tala.
Hlustaðu . . .?“
I fyrstu heyrðu þau ekkert hljóð
nema eigin andardrátt. Síðan heyrðist
lágt þrusk. Það virtist koma frá miðju
sviðinu. Augu komu eyrum til hjálpar,
og Golo þrýsti hönd Mouche fast, þeg-
ar höfuð Rauðtopps reis hægt upp á
svið brúðuleikhússins og kannaði um-
hverfið gætilega.
Það var eitthvað óhugnanlegt við
það, hve varlega hann leit til hægri og
vinstri og hve lifandi hann virtist, þeg-
ar hann hallaði sér fram og gáði aftur
fyrir kassann líka. Óhugnanleg var
einnig sú staðreynd, að sýningin var
fyrir tómu húsi, og óhugnanlegast af
öllu var, að þetta var alls ekki sýning...
Golo hvíslaði: „Hann fór snemma
burt, en ÞAU komu aftur. Ég vissi, að
þau voru hér. Ég fann það . . .“
Nú var það Mouche, sem þaggaði
niður í honum. Hún þrýsti handlegg
hans blíðlega og sagði: „Ssssssss."
Þegar Rauðtoppur hafði fullvissað
sig um, að enginn væri viðstaddur,
færði hann sig út í horn, huldi andlitið
í höndum sínum og sat þannig nokkra
stund.
Kyrrðina rauf hást, alvarlegt hvísk-
ur: „Ert þú þarna uppi, Rauðtoppur?“
Rauðhærða brúðan reisti höfuðið
hægt og svaraði: „Já.“
„Er allt i lagi?“
„Já, það er enginn hér.“
„Hvar er næturvörðurinn ?“
„Sofandi í miðstöðvarherberginu."
Skarpleit ásjóna refsins kom í ljós.
Hann skimaði einnig í kringum sig,
hallaði sér svo fram á sviðið hinum
megin. Loks sagði dvergsmái drengur-
inn áhugalausri, dapurri röddu: „Jæja,
hvað gerum við nú?“
Revnardo andvarpaði þungan og
svaraði síðan: „Ég veit það ekki, ef þú
veizt það ekki. Þú hefur stjórnað þessu,
Rauðtoppur. Komst okkur í laglega
klípu, gamli minn, var það ekki?“
Rauðtoppur hugsaði sig um. „Er
það? Sennilega er það rétt. Ég bjóst
aldrei við, að hún myndi taka þetta
vöðvaflykki fram yfir okkur. Hún
finnur aldrei hamingjuna með honum.“
„Hvers vegna sagðirðu henni það
ekki?“
„Frú Muscat reyndi, en það gagnaði
ekkert. Hún er of ung til að sjá, að
þessi apamaður hugsar aldrei um neinn
nema sjálfan sig.“
„Ætlar hún í raun og veru að giftast
honum, Rauðtoppur?"
„Ó, já. Því er öllu lokið.“
Refurinn sagði: „Horngrýti."
Rauðtoppur ávítaði hann. „O —
hættu þessu Rey. Það gagnar ekkert
að bölva. Þú veizt, hvað henni var illa
við það. Málið er það, að við verðum
að ákveða, hvað við eigum að gera. Er
nokkur leið að halda áfram?“
Hr. Reynardo var fljótur til svars.
„Ekki sé ég neina, hvað mér viðkemur.
Hún var það eina, sem mér þótti vænt
um. Ég er reiðubúinn að hætta."
„Ég líka. Ég held, að við ættum að
láta greiða atkvæði.“
„Hmmm. Þú stjórnar, Rauðtoppur.
Ég skal kalla upp nöfnin. Ali . . .?“
Rödd risans barst úr undirdjúpunum.
“Ég er hér, held ég.‘“
„Dr. Duclos?“
„Viðstaddur."
„Gigi?“
„Já.“
„Frú Muscat?“
„Auðvitað."
„Hr. Nicholas?“
„Já, já.“
Reynardo sagði: „Öll viðstödd," og
krosslagði armana.
Rauðtoppur hélt síðan dálitla tölu,
óstyrkri röddu: „Herrar mínir og frúr
þessa leikflokks. Þar sem okkar elsk-
aða systir Mouche hefur yfirgefið okk-
ur og kemur aldrei aftur, hef ég kallað
saman þennan fund til að ákveða, hvað
gera skuli. Málið, sem liggur fyrir
fundinum, er: eigum við að reyna að
halda áfram án hennar?“
Dr. Duclos kom með athugasemd:
„Hvað þýðir það, ef enginn kemur til
að sjá okkur?“
Reynardo sneri þessu við: „Hvað
þýðir það, ef við sjáum hana ekki?“
Rödd Gigi sagði: „Við gætum fengið
einhverja aðra, eins og hana, í staðinn.“
Alifanfaron heyrðist muldra: „Je
minn, ég er heimskur, en þó veit ég
að það er engin henni lík. Engin getur
komið í hennar stað.“
Tillaga frú Muscat var: „Nú en við
sýndum, áður en hún kom til okkar.“
Djúp rödd hr. Nicholas hljómaði að
neðan. „Viltu snúa aftur til þess? Og
sofa í heysátum aftur? Maður getur
aldrei snúið til baka . . .“
Skræk rödd Gigi spurði áhyggju-
full: „En ef ekkert er framundan?“
„Þá,“ svaraði hr. Nicholas,“ er ef til
vill bezt að fara hvergi.“
„Ó,“ hrópaði Rauðtoppur. „Hvern-
ig þá?“
„Hætta einfaldlega að vera til.“
Rauðtoppur sagði: „Ó“ aftur, og
Reynardo sagði hás: „Ha, ha, það fell-
ur mér vel,“ en dr. Duclos sagði hátíð-
lega: „Rökfræðilega heilbrigt sjónar-
mið, hversu óþægilegar sem horfurnar
eru annars." Ali kveinaði: „Ég veit
ekki, um hvað þið eruð að tala. Ég
veit bara, að ég vil heldur deyja en lifa
án Mouche."
„Það er einmitt hugmyndin, Ali
litli,“ flissaði Reynardo. „Aldrei fór
svo, að þú hittir ekki naglann einu
sinni á höfuðið. Berðu það undir at-
kvæði hr. formaður.“
Það var andartaksþögn. Síðan sagði
Rauðtoppur ákveðinn: „Öll þau, sem
samþykkja að deyja, segi já.“
Það heyrðist ósamhljóma kór af jáum
og eitt skrækróma nei frá Gigi.
Reynardo urraði: „Samþykkt. Haltu
áfram hr. formaður."
„Núna?“ spurði Rauðtoppur. Eng-
inn mótmælti.
Hann hélt áfram: „Næsta mál —
hvernig?"
Dr. Duclos sagði: „Sjálfsblót hafa
alltaf hrifið mig; indverski siðurinn að
ekkjan kasti sér á bálköst látins eigin-
manns síns . . .“
Reynardo sagði: „Ég sé ekki sam-
hengið, en hugmyndin er ekki svo
slæm. Eldurinn er hreinlegur."
Rauðtoppur sagði: „Það er autt
svæði á bak við leikhúsið."
Skyndilega vældi Gigi: „En ég vil
ekki deyja.“ Reynardo skauzt undir
sviðið og kom aftur með hálfbrúðuna
Gigi í skoltinum, tóma, augun svip-
laus og starandi.
Svo lét hann hana varlega detta nið-
ur á sviðsgólfið. Það heyrðist brot-
hljóð, þegar hún kom niður, sem berg-
málaði óskaplega í tómu leikhúsinu.
„Lifðu þá, litla gullinhærða svín,“
sagði hann.
Mouche dró andann djúpt og hvísl-
aði: „Veslings, veslings Iitla Gigi . .
Hr. Reynardo leit niður á litlu hrúg-
una á gólfinu og spurði svo: „Vill ein-
hver annar skerast úr leik?“
Frú Muscat hafði yfir grafskrift
Gigi: „Hún var aldrei til neins gagns
hvort eð var.“
Alifanfaron sagði: „En hún var svo
sæt.“
Rauðtoppur andvarpaði lítillega:
„Ein af blekkingum þessa heims, gull-
inhærða álfaprinsessan . . .“
„Sem að lokum reynist aðeins gang-
andi matarlyst," lauk Reynardo setn-
ingunni, því að honum hafði aldrei
geðjast að Gigi.
Hr. Nicholas sagði: „Það er engin
þörf að vera grimmur. Guð skapaði
hana, eins og hún var, eins og hann
skapaði okkur öll.“
Alifanfaron spurði: „En hvað verður
um Guð, þegar við erum farin?"
Rödd hr. Nicholas svaraði eftir and-
artaks íhugun: „Ég held, að Guð muni
einnig tortíma sjálfum sér, ef satt er,
að hann hafi skapað okkur öll í sinni
mynd . .
Rauðtoppur spurði: „Hvers vegna ?“
„Af því að ef hann er Guð, gæti hann
ekki þolað, að sköpunarverk hans hefðu
mistekizt.“
Reynardo teygði hálsinn og leit und-
ir sviðið. „Ó,“ sagði hann. „Þetta var
skynsamlegt hjá þér. Ég hafði aldrei
hugsað um þetta á þennan hátt.“
„Afar spaklegt," hélt dr. Duclos á-
fram, „svo maður tali ekki um sann-
leiksgildið . . .“
Rauðtoppur andvarpaði og sagði:
„Jæja, þá kveðjum við kaftein Coq og
fjölskyldu.“
Golo sneri skelfdu andliti að Mou-
che. „Þau ætla að deyja. Láttu þau ekki
deyja, ungfrú Mouche . .
Reynardo gekk til Rauðtopps og
rétti fram loppuna. „Vertu sæll, kunn-
ingi. Þetta var ekki svo bölvað, meðan
á því stóð.“
Rauðtoppur tók loppuna og hristi
hana, alvarlegur í bragði. „Vertu sæll,
Rey. Þú hefur alltaf verið góður vinur.
Ég ætla að fara niður og undirbúa . . .“
Mouche reis upp. Hné hennar voru
stíf, hjarta hennar barðist af æsingi og
háls hennar var þurr. Hún tók upp
töskuna og gekk yfir sviðið, hælar
hennar skullu á sviðsfjölunum og ein-
mana ljósið greip grannan skugga
hennar, sendi hann á undan henni og
kastaði honum á brúðuhúsið, eins og
fyrirboða um komu hennar.
Þetta var einkennileg endurtekning
á fyrsta fundi hennar og fjölskyldu
kafteins Coqs.
Sama myrkrið, eitt ljós, sem reyndi
að útrýma skuggunum, dularfulla
brúðuhúsið umvafið rökkri, einmana
brúða sitjandi á sviðinu og stúlkan
grannvaxna, sem gekk hjá með töskuna
sína. Frh. á bls. 44.
33