Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 35

son samdi tónlist, en dansa gerði
og æfði Bryndís Schram.
Það er annars merkilegt, að engum
skuli detta í hug að miða barna-
leikrit við hærri aldur en sjö til átta
ára. Hversvegna ekki sýna — og
Oddur, semja — leikrit fyrir stálp-
aða krakka, segjum aldursflokkana
9 eða 10 ára til 14 eða 15 ára. Þau
fá aldrei að sjá neitt við sitt hæfi
nema helzt nokkur gamanleikrit í
stóru leikhúsunum.
Og nú eru heil þrjátíu ár liðin frá því
Rögnvaldur Sigurjónsson, píanó-
leikari, hélt sína fyrstu tónleika
i Reykjavik. Hann hefur verið einn
ötulasti tónlistarmaður okkar öll
þessi ár. Þegar Rögnvaldur kom
fyrst fram á tónleikum, voru þeir
ekki svo ýkja margir, sem höfðu
lagt fyrir sig langnám í píanóleik
eða músik yfirleitt. i þeim efnum
hefur orðið mikil breyting. En því
miður hefur ekki verið það lífs-
mark með ungum píanóleikurum
sem hefði mátt vænta. Þar gætu
þeir ýmislegt af Rögnvaldi lært. Það
þýðir ekkert að gefa allt upp á bát-
inn og hætta að spila, þó maður
búi á fslandi.
Ekki voru allir jafn hrifnir af því
verkefni sem nýi óperuflokkurinn
„Óperan" valdi til að hefja með
starfsemi sína. En kannski getur
það orðið til þess að koma fjár-
hagslega fótum undir þessa starf-
semi, — eða a.m.k. vísi að fjár-
hagslegum fótum. Sýningin var
allvel heppnuð, létt og lífleg og
báru þó af bæði um leik og söng
þeir Kristinn Hallsson og Jón Sigur-
björnsson. I heild máttu stjórn-
endur vel við una. Það er ekkert
spaug að leggja á sig í frístundum
að flytja heila óperu. Erfitt var það
fyrir leikarana okkar í Iðnó, þegar
þeir komu til æfinga eftir langan
og strangan vinnudag og æfðu
fram á nætur. Fyrir söngvara er það
sennilega ennþá erfiðara, vegna
þess hve þreyta hefur óskaplega
slæm áhrif á það hljóðfæri, sem
söngvarinn fyrst og fremst spilar á,
sem sé röddina.
Það verður gaman að sjá næsta
verkefni óperunnar. Vonandi tekst
þeim félögunum að halda áfram,
söngvararnir okkar þurfa að fá
meiri þjálfun í óperuflutningi en
þeir hafa fengið til þessa.
Ösköp er nú rödd kvenþjóðarinnar
lágvær á alþingi Islendinga. Á
þingi situr aðeins ein kona en sú
var tíðin, að þær voru fleiri og ráku
sín mál af skörungsskap.
Stundum heyrist á það minnst, að
það beri að reisa nýtt alþingishús,
menn sitji þar allt of þröngt. Og
tæpast getur sannazt á þingmönn-
um orðtakið ,,þröngt mega sáttir
sitja". En væri ekki nær að fækka
þingmönnum frekar en reisa nýtt
hús? Meðal þingmanna okkar eru
ýmsir, sem lítt virðast hafa til mála
að leggja, og væri margfalt minni
eftirsjón i þeim en þessu gamla og
virðulega þinghúsi okkar.
Einn morguninn fyrir skömmu fór
Bryndís á æfingu hjá Sinfóníu-
hljómsveit Islands í Háskólabíói.
Nú er af sú tíð, er hljómsveitin spil-
aði fyrir hálfu húsi eða varla það.
Nú er alltaf uppselt á hljómleikana
á fimmtudögum og svona rækilega,
að það þýðir tæpast að reyna að
fá miða hafi maður ekki áskriftar-
skírteini.
„Hljómsveitarstjórinn þurfti ekki
annað en lyfta visifingri annarrar
handar til þess að laða fram hina
fegurstu tóna, og um leið og hann
lét hendurnar falla, ýmist með ör-
væntingarópi eða reiðiöskri, dóu
tónarnir út. Þviiikt vald i höndum
eins manns.
Á æfingum eru allir i hversdags-
fötum, jafnvel bindislausir og ó-
greiddir. En það sem lifgar upp á
hópinn, eru gular, grænar og rauð-
ar peysur og innan i þessum peys-
um forkunnarfagrir kvenmenn, svo
fagrir, að þeir gætu jafnvet ógnað
velferð samhljómsins. Það er satt
að segja iskyggilega margt kven-
fótk i hljómsveitinni. Og þvi fer
fjölgandi með hverju árinu sem
Aðstandendur leikfélagsins í Lind-
arbæ eru nemendur, sem luku
prófi frá leikskóla Þjóðleikhússins í
vor sem leið. Venjan hefur verið, að
sá hópur splundrist að afloknu
prófi. Þeir beztu hafa kannski ráð-
izt að leikhúsunum, en aðrir neyðzt
til að snúa sér að öðrum viðfangs-
efnum. Er því mjög gleðilegt, að
svo fjölmennur hópur skuli fá
Leikflokkurinn i Lindarbæ.
líður. Það eru ekki mörg ár frá þvi
hún gat aðeins státað af tveimur
konum, þeim Katrinu Dalhoff og
fíuth Hermanns. Þá sat Katrin
ætið i öndvegi við hliðina á konsert-
meistaranum og sómdi sér vel. Við
söknum hennar þar.
Á þessari æfingu taldi ég tóif konur
og spi/uðu þær aiiar á fið/u. Þegar
ég bað um skýringu á þessu, var
mér sagt, að eftir þvi sem efnahagur
hljómsveitarinnar batnaði, hefði ver-
ið lögð áherzla á að bæta við
fiðluna til þess að hljómsveitin
öðlaðist betra jafnvægi, strengir
versus blásturshljóðfæri. Ástæðan
til þess, að eintómt kvenfólk bæt-
ist i hópinn væri einfaldlega sú, að
engir karlmenn legðu fyrir sig
fiðluleik nú orðið. Annars væri
kvenfólkið auðvitað velkomið i
hópinn. Flestar kvennanna, ef ekki
allar, hafa lokið prófi frá tónlistar-
skóla höfuðborgarinnar og eru korn-
ungar. Sumar hafa stundað fram-
haldsnám erlendis, aðrar eru giftar
og eiga sin börn og reka heimili i
fristundum. Er gaman að sjá að
konur skuli taka svo virkan þátt i
uppbyggingu tónlistarlifs landsins."
tækifæri til að halda áfram að
starfa og þroska hæfileika sína.
Þessi leikarahópur hefur þarna
fengið glæsileg húsakynni og að-
stöðu, og er vonandi, að árangur
verði eftir því. Þegar í fyrsta verk-
efninu koma þar fram leikkona,
sem virðist mega vænta góðs af.
Það var Jónína Jónsdóttir.
Þó nokkrar nýjar verzlanir tóku til
starfa á síðustu mánuðum, þrátt
fyrir hrakspár um efnahagsástand-
ið. I september opnaði sérverzlun í
Skipholti 17. Nefnist hún „Áklæði
og gluggatjöld”. Auk þess varn-
ings, sem nafnið bendir til, hefur
hún á boðstólum handklæði, bað-
herbergismottur, rúmteppi, borð-
dúka og sitthvað fleira. Eigandi og
verzlunarstjóri er Óli V. Metú-
salemsson.
í nóvember opnuðu þrjár nýjar
verzlanir að Laugavegi 96 ,,Úra- og
klukkuverzlun og vinnustofa Helga
Guðmundssonar", „Skóverzlun
Péturs Andréssonar" og „Hljóð-
færahús Reykiavíkur", sem þar með
flutti úr miðbænum.
í Suðurveri var nýlega opnuð
verzlunin „Gjafa og snyrtivörubúð-
in", sem þær eiga Lára og Sigríður
Biering. Sú verzlun á eflaust eftir
að spara margri húsmóðurinni i
Hlíðunum bæjarferðir og sennilega
líka létta pyngju margra. Þar eru
margar freistingar, sem konum
hættir til að falla fyrir — en til þess
eru þær, freistingarnar, segja sumir.
Feðgarnir Sæmundur Sigurðsson
og Sigurður Ó. Jónsson eiga hrós
og heiður skilið fyrir bakaríin sín.
Þau eru tvímælalaust með þeim
allra beztu í bænum, afbragðsvara
og fjölbreytt.
Og þá á að halda aðra bökunar-
keppni, að því er þeir segja hjá O.
Johnson og Kaaber, sem eru um-
boðsmenn Pillsbury Best hveiti-
fyrirtækisins. Það gengst fyrir slíkri
keppni öðru hverju, og árið 1964
fór fram slík keppni hér á landi. Við
bíðum spenntar eftir úrslitunum og
uppskriftunum.
Vel á minnzt uppskriftir. Við þykj-
umst vita, að margar konur eigi
skemmtilegar uppskriftir í fórum
sínum. Vel mundum við þiggja, ef
þið leyfðuð okkur og öðrum konum,
sem lesa HRUND, að njóta þeirra
með ykkur. Það er alltaf gaman að
prófa eitthvað nýtt.
Eitthvað ætti að rætast úr hjúkr-
unarkvennaskortinum núna, því að
nýlega brautskráðust átján föngu-
legar hjúkrunarkonur og tíu hjúkr-
unarliðar. Nú mun vera að bætast
eitthvað við húsnæði Hjúkrunar-
kvennaskólans, og er það vel, því
að mikið nauðsynjamál er að fjölga
nemendum hans.
Húsmæðrafélag Reykjavíkur lét ný-
lega til sín taka gamalt og gott
áhugamál sitt, mjólkurmálið. Fé-
lagið var á sínum tíma stofnað
vegna óánægju reykvískra hús-
mæðra með mjólkursölu bæjarins.
Sú félagsstofnun hefur reynzt
happadrjúg, og er vonandi, að
konurnar beiti sér jafn skelegglega
og áður I þessu máli. Engum
treystum við betur til þess að fá
einhverju áorkað.
35