Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 44

LEIKBRÚÐURN7TR
Frh. af bls. 33.
En nú hafði leikurinn snúizt við, og
nú var það Mouche, sem stanzaði í
daufri skímunni fyrir framan brúðu-
húsið og kallaði í litlu brúðuna: „Halló
elskan . . .“
Hr. Reynardo, hinn rólegi, hæðni og
sjálfumglaði, var steinhissa. Allur lík-
ami hans titraði, þegar hann reis upp
og rýndi út í rökkrið. Kjálkar hans
hreyfðust nokkrum sinnum hljóðlaust,
en að lokum tókst honum að koma upp
orði.
„Mouche! Hvar hefurðu verið? Hef-
urðu verið hér lengi?“
Mouche nam staðar við brúðuhúsið
og setti töskuna frá sér. Hún virti fyrir
sér æstan og undrandi refmn tvístíga
fram og aftur. Loks sagði hún: „Það
skiptir engu hvar ég hef verið. Eg veit
hvert þið ætlið. Það er ekkert að finna
í hjarta loganna nema ösku iðrunar-
innar. Eg skammast mín fyrir ykkur.“
Refurinn hætti að tvístíga og horfði
á hana lengi. „Við vissum ekki að þú
værir hér.“ Og bætti síðan við: „Við
greiddum atkvæði . . .“
„Var það lögmæt atkvæðagreiðsla?"
spurði Mouche.
Refurinn kyngdi. „Nú, kannski við
hr. Nicolas og Rauðtoppur höfum
svindlað ofurlítið. En það var aðeins
vegna þess að þú ert — ert að fara frá
okkur, á ég við.“
„Og Gigi?“ Mouche beygði sig
niður og tók upp tóma brúðuna.
Refurinn varð órólegur. Hann flatti
höfuðið á sviðinu og vdrtist hreyfa
augun, sakbitinn. Hann sagði: „Við
fleygðum henni úr hreiðrinu. Við bann-
færðum hana.“
„Við?“
„Eg gerði það. Henni þótti ekki
vænt um þig . . .“
„Það var rangt, Rey.“
Hann hengdi hausinn. „Eg veit það.
Ekki fara frá okkur, Mouche.“
„Rey — þú kúgar mig, eins og þú
hefur alltaf gert — með ást . . .“
Velklæddir, áhugasamir og siðaðir
áhorfendurnir frá kvöldinu áður hefðu
getað verið þarna, í stað gljáandi og
starandi auðra sætanna í salnum; múg-
ur götuleikhúsanna hefði getað verið
umhverfis leikhúsið eða sveitabörn og
þorpsbúar á markaðsdegi — það skipti
engu máli. Þegar hún talaði við brúð-
urnar, týndi hún heiminum. Eftir voru
aðeins þau, vinir hennar og félaga , og
vandamál þeirra.
Hás rödd refsins varð að lágu h ísli
aftur. „Eg er ekki að kúga þig í \ etta
sinn, Mouche. Ef þú verður að fara,
taktu mig þá með þér.“
„Og yfirgefa þau hin? Rey, þú getur
ekki farið frá þeim núna.“
Refurinn hreyfði sig gætilega og
færði sig nær Mouche, án þess að hún
tæki eftir því. „Ó, jú, það get ég. Mér
er sama um allt og alla. Leyfðu mér
að koma með þér, Mouche. Þú veizt,
hvernig ég er — svo nærgætinn við
börn.“
Það var svo erfitt að brjóta gamla
vanann. Mouche gleymdi sér sam-
stundis, gleymdi því, að hún hafði
sagt skilið við þetta allt, að morgunn-
inn var að renna upp, þegar hún skyldi
giftast Balotte og byrja nýtt eðlilegt
líf. Hún beygði sig fram og sagði á-
vítandi en þó undir blíðlegri röddu:
„En skilurðu ekki, Rey, þá værirðu ó-
trúr.“
Hr. Reynardo virtist íhuga þetta um
stund. Síðan færði hann sig enn nær
og nuddaði trýninu við handarbak
Mouche. Hann varpaði öndinni þungt
og sagði: „Eg veit það. En hverju
skiptir það. Allir vita, að ég er heigull.
Þau búast við þessu af mér. Og ef satt
skal segja, er það mikill léttir að vera
heigull aftur. Eg hef reynt að vera
góður strákur, en það tekst ekki —
ekki nema þú verðir hér til að halda
mér við efnið . . .“
Hún réð ekki við sig. Hún lagði
höndina ástúðlega á úfið rautt hárið:
„Veslings Rey minn . . .“
Um leið grúfði refurinn höfuðið að
hálsi Mouche og hvíslaði: „Mouche
— gættu mín . . .“
Atlot hans voru henni unaðsblandin
kvöl. Hjarta hennar fylltist ást til þess-
arar ógæfusömu, litlu veru. Skyndilega
hoppaði Alifanfaron upp á sviðið.
„Ó, — je minn, afsakið. Er ég að
trufla? Hamingjan góða, þetta er Mou-
che. Ertu komin aftur, Mouche? Ef
þú ert komin aftur, vil ég ekki lengur
deyja . .
Refurinn gnísti tönnum. „Skollinn
sjálfur. Af hverju þurftir þú að koma
einmitt núna? Eg var næstum búinn
að tala hana til. „Hann hvarf.
Mouche sagði: „Nei, Ali minn, ég
get ekki verið kyrr, ég ætla að fara að
gifta mig, en ég vil ekki að þið deyið
. . . Hvað á ég að gera?“ Þau voru öll
eins og börn — svo rökvís í órökvísi
sinni.
„Taktu mig með þér, Mouche. Þú
veizt ekki hvernig það er að vera
heimskt tröll og missa vin . . .“
Mouche heyrði sjálfa sig segja, “ég
ætla að fara að gifta mig . . .“ en það
var eins og einhver annar segði það um
einhverja allt aðra manneskju. Hvar
var veröldin nú — hinn raunverulegi
heimur skynseminnar, sem hún hafði
reynt að flýja til, til að forða sjálfri sér
frá algerri tortímingu. Nú mundi hún
aðeins, hvernig hún hafði alltaf brugð-
izt við vandamálum Alifanfarons.
„Ó, Ali,“ hrópaði hún, „þú ert ekk-
ert heimskur. Þú fæddist bara of stór í
heim fullan af of litlu fólki."
„A-humm. Hrrrm. Nákvæmlega,
góða mín. Mjög skarplega sagt. Afar
viturlegt."
Þetta var dr. Duclos, mörgæsin, eins
hátíðlega klæddur og venjulega. Nef-
klemmurnar voru festar á nef hans með
svörtu silkibandi. Hann horfði á hana
um hríð og sagði síðan: „Það gleður
mig, að þú skulir vera komin aftur. Við
söknuðum þín hræðilega." Hann hvarf.
Rauðtoppur birtist, blístrandi brot
úr „Va t‘en, va t‘en,“ síðan kom hann
auga á stúlkuna og gerði sér upp undr-
un. Hann sagði: „Hæ, Mouche. Ert þú
hér enn?“
„Eg er að fara. Rauðtoppur, komdu
hingað . . .“
Hann færði sig ögn nær, en var hik-
andi. Mouche sagði: „Eg heyrði allt
saman. Eg gat ekkert að því gert.
Skammastu þín ekki?“
Rauðtoppur sagði: „Ó,“ og var
niðursokkinn í hugsanir sínar um stund.
Svo leit hann upp — litli strákurinn
með rauða hárið, kartöflunefið, út-
stæðu eyrun og löngunarfulla, lang-
leita andlitið — og sagði íhugull: „Það
hefði orðið svo skrítið án þin. Ó, já,
afar skrítið. Fyrst hélt ég, að nú gæti
ég farið á flakk aftur. Þú hélzt mér alltaf
í skefjum, skilurðu . . .“
„Var það Rauðtoppur, kæri litli
Rauðtoppur,“ sagði Mouche. „Eg ætl-
aði mér það aldrei.“
Rauðtoppur hugsaði sig um. „Eg
veit ekki. Þú varst til dæmis alltaf að
benda mér á skvldur mínar við Gigi.
Og það var aldrei neitt á bak við allan
fríðleikann. Fyrst, eftir að þú fórst,
hélt ég, að ég gæti kannski . . .“
„Já, ég veit — flogið." Mouche lauk
setningunni fyrir hann, augu hennar
fylltust af tárum og andartak sá hún
hvorki brúðuhúsið né Rauðtopp.
„Fljúgðu þá, Rauðtoppur litli. Enginn
hindrar þig framar. Teygðu þig til
stjarnanna, og þær munu hrapa í keltu
þína,“
Brúðan gaf frá sér kvein, eins og
sært dýr. „En ég vil ekki fljúga. Eg vil
ekki sjá stjörnurnar. Eg vil bara vera
hjá þér Mouche, alltaf. Taktu mig með
þér.“ Hann renndi sér yfir sviðið og
hallaði höfðinu að brjósti Mouche.
Undir þunga litlu verunnar fann hún
hjarta sitt hamast villt. „Rauðtoppur,
elsku Rauðtoppur . . . ég hef alltaf elsk-
að þig.“
Brúðan leit upp og horfði beint í
augu hennar. „Er það? Þú elskar okk-
ur ekki í rauninni, Mouche, ekki í raun
og veru, annars gætirðu ekki farið frá
okkur.“
Mouche kveinaði sársaukafullt, eins
og í dauðans angist — „Víst geri ég
það. Eg elska ykkur öll. Eg hef elskað
ykkur innilega af öllu hjarta. Það er
aðeins hann, sem ég hata svo mikið, að
það er ekki rúm fyrir neitt annað —
ekki einu sinni ást lengur."
Þarna í myrkrinu, týnd í víðáttu-
miklum geim auða leikhússins, fékk
hún sig til að segja brúðunum þann
sannleika, sem hún hafði aldrei sagt
lifandi manni.
„Ég elskaði hann. Ég unni honum
frá fyrstu sýn. Ég elskaði hann og
hefði aldrei neitað honum um neitt.
Hann tók mig og gaf mér aðeins
beiskju og grimmd í stað alls, sem ég
gaf honum, í stað allrar þeirrar blíðu
og ástar, allra gjafanna, sem ég hafði
geymt handa honum. Ast mín varð að
hatri. Og því meira sem ég hataði hann,
því meir elskaði ég ykkur. Rauðtopp-
ur . . . Hve lengi geta svo sönn ást og
hræðilegt hatur búið hlið við hlið í
einni mannveru, áður en hún verður
brjáluð? Rauðtoppur, Rauðtoppur . . .
slepptu mér . . .“
Þó þrýsti hún höfði Rauðtopps fast-
ar að hálsi sínum, og skyndilega var
Reynardo kominn líka. Atlot brúðanna
tveggja vöktu hjá henni Iöngun til að
gráta — skefjalausum og vonlausum
gráti. Hún lokaði augunum og velti
þvi fyrir sér, hvort höfuð sitt myndi
springa.
Hún hrökk upp við skræka rödd
Rauðtopps. „En hver erum vid, Mou-
che?“
Reynardo endurtók setninguna, en
þegar Mouche opnaði augun, voru
þeir farnir. I stað þeirra horfði nú hr.
Nicolas á hana gegnum ferhyrnd gler-
augun.
Litla brúðan róaði hana þegar í stað,
því að gamli vaninn hafði hana enn á
valdi sínu. Hér var hinn tryggi vmur
hennar, heimspekingur og ráðgjafi,
sem birtist í hvert sinn, er málin urðu
flókin, viðgerðarmaöur brotinna leik-
fanga og brostinna hjartna.
En þó spurði hann sömu spurningar-
innar, sem skelfdi Mouche. „Hver er-
um við öll, barnið mitt, Rauðtoppur
og Reynardo, Alifanfaron og Gigi, dr.
Duclos, frú Muscat — og jafnvel ég
sjálfur?"
Mouche fór að skjálfa og hélt sér
dauðahaldi i brúðuhúsið, til að forða
sér frá falli. Heimar tóku að hrynja;
varnarvirki brustu, sem hún hélt sig
búa á bak við í blindu öryggi.
Hver voru þau? Og hverjir voru
þeir töfrar, sem höfðu haldið þeim að-
skildum, brúðunum sjö, sem voru svo
ólíkar en þó jafnar í ást og vinsemd,
og manninum hræðilega?
Hr. Nicholas tók aftur til máls.
„Hugsaðu, Mouche. Hver átti hönd-
ina, sem þú tókst svo ástúðlega rétt
áðan, íklædda Rauðtopp, Reynardo
eða Ali, hélzt að hjarta þínu og út-
helltir tárum þínum á. Hver átti þá
hönd?“
Mouche bældi niður skelfingaróp.
„Höndin, sem löðrungaði mig . . .“
Hún tók andköf og strauk fingrunum
yfir varirnar, eins og til að rifja upp
sársaukann . . .
„Þó unnir þú henni, Mouche. Og
hendurnar elskuðu þig og gældu við
þíg —“
Mouche svimaði, en nú var það hún,
sem spurði: „En hver eruð þið þá, hr.
Nicholas? Hver eruð þið öll?“
Hr. Nicholas virtist aukast ásmegin,
hann óx og það var eins og leikhúsið
fylltist af rödd hans. „Maðurinn hefur
margar hliðar, Mouche. Hann langar
Frh. á bls. 54.
44