Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 54

LEIKBRÚÐURN7TR
Frh. af bls. 44.
kannski, eins og Rauðtopp, til að vera
skáld og fljúga til stjarnanna, en er
þó jarðbundinn og ofvaxinn, ljótur og
heimskur, eins og Alifanfaron. I hon-
um búa sáðkorn afbrýði, græðgi og ó-
seðjandi löngunar í aðdáun og munað,
eins og í montna kjánanum Gigi.
Hluti af honum er kannske rogginn
leiðindaseggur, eins og dr. Duclos, og
önnur hlið samsvarandi frú Muscat,
slaðurskjóða, hnýsin, kjöftug — og
vitur. Og í heimspekingi getur einnig
búið slægur, svikull hræsnari, þjófur
og sjálfselskur þrjótur, eins og Reyn-
ardo.“
Og hr. Nicholas hélt áfram: „Eðli
mannsins er eilífur leyndardómur. Hér
erum við, Mouche, sjö okkar hefurðu
lært að elska. Og hvert okkar hefur
gefið þér sinn hluta af hjartanu. Mér
heyrðist jafnvel þorparinn Reynardo
bjóða fram líf sitt — eða skinn — fyrir
þig. Hann var að reyna að koma til þín
boðum frá honum, sem gefur okkur
öllum líf. .
„Nei, nei . . . Ekki meira,“ bað Mou-
che. „Hættu. Eg þoli ekki meira . . .“
„Hið illa getur ekki lifað án hins
góða . . .“ sagði hr Nicholas með rödd,
sem skyndilega var ólík hans eigin.
„Við vildum öll fremur deyja en lifa
án þín . . .“
„Hver er þetta? Hver talar?“ hrópaði
Mouche. Af óviðráðanlegri hvöt, varla
sjálfráð gerða sinna, teygði hún sig í
tjaldið, þaðan sem hún sást en gat ekki
sjálf séð í gegnum, og reif með einu
handtaki burtu huluna, sem svo óra-
lengi hafði aðskilið hana og vesæla, ó-
gæfusama manninn, sem faldi sig þar.
Hann sat þarna, hreyfingarlaus eins
og myndastytta, horaður, kinnfiska-
soginn, bitur, harður og ósamvinnu-
þýður, en þó örmagna af ást til hennar.
Svartklæddi maðurinn með rauða hár-
ið.
I dauðu andliti hans lifðu augun ein.
Hægri hönd hans var lyft og fingur
hans voru klæddir hanzkanum, sem
sýndi hr. Nicholas. Vinstri hönd hans
var kreppt um gervi Reynardos. Það
var líkt og hann væri vogarskál góðs
og ills, ills og góðs. Hatur og ást, ör-
vænting og von léku um andlitsdrætti
hans og lýstu þá við og við upp, eins
og elding, sem leikur sér á bak við
stormaský í ójarðneskri fegurð. Satan
fyrir syndafallið.
Og Mouche, sem á þessu andartaki
steig yfir síðasta þröskuldinn frá stúlku
til konu, fann í blindri vitrun skilning
á manninum, sem hafði reynt að vera
og lifa lífi hins illa. Sem hafði reynt að
móðga Guð og menn með því að búa
brúður sínar í mynd mannsins og fylla
þær ást og gæzku.
Og í þeirri innri baráttu, sem hún
sá háða frammi fyrir sér, las hún hegn-
ingu hans. Honum, sem unni aðeins
grimmd og spillingu, hafði verið spillt
af hinu góða i eðli hans eigin sköp-
unarverka. Brúðurnar sjö, sem gædd-
ar voru náttúru hans, höfðu sigrað
hann, hann var orðinn fórnarlamb
þeirra. Hann gat aðeins lifað með
þeirra hjálp, bak við tjaldið á brúðu-
húsinu.
Og Mouche skynjaði í einni svipan,
hvað var það eina, sem gæti bjargað
honum. Það var hún sjálf. En hann
gæti ekki beðið um ást hennar. Hann
vildi ekki og gat ekki beðið. I þessari
svipan datt henni andartak í hug sagan
af stúlkunni og dýrinu, sem alltaf hafði
snortið hana einkennilega í barnæsku,
og hún vissi, að hér var dýrið, sem
hlaut að deyja, ef hún aumkaði það
ekki.
En það var ekki meðaumkun, heldur
ást, sem kom Mouche til að rétta hand-
leggina fram, yfir svið brúðuhússins,
þar sem þau höfðu háð einvígi á hverj-
um degi í heilt ár, og hrópa: „Michel
— Michel! komdu til mín!“
A svipstundu var hann kominn út
og þau föðmuðust ákaflega. Skjálfandi
af geðshræringu hvíslaði Mouche:
„Michel . . . Michel. Ég elska þig. Ég
elska þig hvað eða hver sem þú ert.
Ég get ekki að því gert. Það ert þú,
sem ég elska. Þú, sem ég hef alltaf
elskað.“
Það var hún, sem hélt honum í
faðmi sér. Rautt hár hans, strítt og úfið
eins og hár Reynardos, lá við háls
hennar, þar sem hönd hans, óþekkt,
hafði hvílt svo oft. Örvænting faðm-
laga hans jókst, er hann hvíslaði nafn
hennar aftur og enn. „Mouche ....
Mouche . . . Mouche . . og faldi and-
lit sitt fyrir henni.
„Michel . . . Ég elska þig. Ég fer
aldrei frá þér.“
Loks fann Mouche eitthvað hlýtt
renna yfir höndina, sem hélt um ófrítt
en þó fagurt höfuðið, og vissi, að það
voru tár manns, sem aldrei hafði látið
undan þeim áður. Tár manns, sem var
að vakna af hræðilegri martröð og
ástin mundi loks gera heilan.
Þannig stóðu þau á dimmu, auðu
sviðinu langa stund, meðan Michel
Peyrot, öðru nafni kafteinn Coq, gaf
sál sína alla og líkama því sem áður
hafði verið honum svo mikill þyrnir í
augum, öryggi saklausrar, ástríkrar
konu og unaði ástarinnar.
Og þau hreyfðu sig ekki, þegar
gamall negri með hvíta dulu yfir öðru
auganu læddist yfir sviðið, leit niður í
leyndardómsfullt myrkrið undir svið-
inu og sagði kímileitur: „O-hó, hús-
bóndi litli! Rauðtoppur! Reynardo!
Dr. Duclos, AIi, frú Muscat! Hvar er-
uð þið? Þið ættuð að koma upp og
heyra hvað títt er. Ungfrú Mouche
ætlar ekki að fara. Hún ætlar að vera
hjá okkur alltaf.“
ENDIR
<:> «a» <•» <•> <•> <•> <•> <•> <•> <•> <•>
Leiðrétting
<•> <•> <•> <•> <•> <s> <•> <•> <s> <•> <s>
í síðasta tbl. Hrundar urðu
þau leiðinlegu mistök, að tveim-
ur merkismönnum íslandssög-
unnar var ruglað saman, þeim
Magnúsi Stephensen landshöfð-
ingja og Magnúsi Stephensen
dómstjóra, afabróður hans. Mat-
reiðslukverið var eftir Magnús
dómstjóra, sem uppi var frá
1762-1833, enda kom bókin út
árið 1800. Magnús landshöfð-
ingi var hins vegar fæddur árið
1836 og lifði fram á 20. öld, eða
til 1917. Lesendur eru beðnir vel-
virðingar á þessum mistökum.
Myndin, sem birtist, var af
Magnúsi landshöfðingja, en
myndin hér á síðunni er af hin-
um rétta Magnúsi.
•Se tS* ta* tSf t«i (Sf laf (Sf imf (5f (Sf
HRUND
1
1968
í næsta blaði hefst ný framhaldssaga,
„Styttan af Júnó“ heitir hún og er eftir
brezka rithöfundinn Henry James. Þetta
er stutt saga, tekur sennilega aðeins yftr
tvö tölublöð.
*
Þá hittir HRUND að máli konurnar,
sem áttu 25 ára stúdentsafmæli á síðasta
ári. Það er hinn skemmtilegasti hópur,
konurnar eru tíu talsins og hafa allar
reynzt atkvæðamiklar og atorkusamar
hver á sínu sviði.
-yr
Einhverju sinni var sagt um frönsku
leikkonuna, Jeanne Moreau, að hún væri
ímynd alls þess, sem kallast mætti „kven-
leiki— - já raunar væri hún ein full-
komnasta ,,kona“ sem kvikmyndaheimur-
inn hefði af að státa um þessar mundir.
Jeanne Moreau er auk þess frábær leik-
kona og margar myndir hennar hafa
verið sýndar hér á landi við mikla hrifn-
ingu.
I næsta blaði birtum við viðtal við
hana, sem Henry Gris tók fvrir nokkru.
Þar fjallar hún meðal annars um ástina
og afstöðu sína til hjónabandsins. Rruin
höfum við nýlega séð einhvers stað. r, .:ö
hún hafi haft í hyggju að ganga í hjóna-
band á ný - sem hún hefur lengi verið
frábitin - en hvað úr því hefur orðið
vitum við ekki. Við vitum heldur ekki
hvort hún hefur skipt um skoðanir í
grundvallar atriðum í þeim efnum.
54