Alþýðublaðið - 17.06.1924, Blaðsíða 3

AL»TSO«LA9It
herra hefl óg að sjálfsögðu ekkert
á móti því, að ríkulega verði veítt
af undanþágum frá innflutninga-
banninu).
Já; það er víst engin hælta á
öðru en að Jón láti veita réttum
mönnum >ríkulegáaf undanþágumc,
þó að innflötningshöftin verði
látin standa, svona >upp á punt.c
En hvað segir annars Magnús,
sem nú er þribreiður í stjórnar-
ráðinu og hæstráðandi íslands til
sjós og lands, um þessa yflrlýs-
ingu Jóns?
Rejkj anes
í Gallbringusýsln.
Pað er eingöngu vegna vit-
ans að bygð er á Reykjanesi,
og ekki t iga aðrir þar heima
en vitavörðurinn og heimllisfóik
hsns. Vitavörðurinn gætir vitans
og hefir að minsta kosti annan
mann sér til áðstoðar.
Næstu byggðlrnar, sfn hvoru
megin á skaganum, éru Grlnda-
vík og Hafnir. Leiðirnar eru
álika langar hvort sem farið er,
— a. m. k. tveggja stunda gáng-
ur, oftast yfir sanda eða hraun-
g^ýti.
Stundum koma ferðamenn til
Reykjaness tll að skoða vitann,
einkum á sumrin. Liggja góðir
vegir nú orðlð bæði til Grinda-
víkur og Ósabotna vlð Hafnir
út af strandveginum milli Hátn-
árfjsrðar og Keflavíkur. Biírelða-
terðir eru tiðar frá Reykjavík,
a. m. k. til Grindavíkur. Et þú
ætlar þér að slást f hópinn,
heimeækja vitavörðinn og skoða
vitann og Gunnuhver, þá tærðu
þar fljótaxta f»rð þann áfanga
leiðarlnnar, seo« næstur er hln-
um síðasta. Svo er næstum því
hvar á landinu sem þú átt heima.
Síðasta áfangann verður þú að
fara gangandi eða riðandi frá
Grindavík eða Höfnum. Gatan
liggur sumstaðar nærri sjónum.
Fer þá varla hj i þvf, að þú sjáir
eitthvað af rekatimbri. Fjörurnar
hafa á þeim s óðum oft verið
rekasæiar. Hins vegár er sein-
legt að fiytja timbrið heicn á
hestum, til Hafna eða Grlnda-
vfkur, þegar fjær dregur byggð-
inni, en sjóflutningar þó enn
torsóttari. Lending er víðast
ófær fram með óbyggðinDÍ, nema
þegar veðrið er bezt og bi'ðast.
Eigendurnlr brenna þó að lok-
um mestum hluta rekavlðárins
og spara sér með því móti ann-
an eldlvið.
2. Við Gftmnuhver.
Þegar þú nálgast vitann sérðu
hverareyki. Af þeim dregur
nesið nafn. Með fram hverunum
testir lítt snjó. (Geturðu fundið
orsökina til þess?), Stærstur er
Konur!
<Sa3tÍ3fni(wifamin@i)
&ru noíuá é„£marau~
smjöríŒiá. ~~ é$iájk;
því áva/t um þaé
Hf. rafmf. Híti & Llós.
Laugavcgi 20 B. — Sími 8B0.
Símnefni: Hitl.
Selur:
Kalcium-þakiakk, Karbolln,
Sementol til að bera á stein-
veggi og verja þá raka.
Tjöru, blackfernis og alis
konar málningarvörur. ■—
Hvergi ódýrara.
AUs konar varahiutir til reið-
hjóla fást ódýrást á Frakkastíg
24, einnig viðgerðir á reiðhjólum.
Gunnnhver eða Gunna. Gömul
þjóðsaga segir, að hann sé
kendur vlð draug, sem hínu
nafnkunni gaidrameistari, séra
Eiríkur á Vogsósutn, hafi komið
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar Opar>-borgar.
lá á; — fram undan voru endalausir dagar, sem ekki
kröfðust annars af honum, en að hann fylti magann.
Lávarðurinn af Greystoke var ekki lengur til.
Tarzan lá lengi á trjágreininni, unz svengja og
þorsti rak hann á fætur; hann teygði sig letilega,
rendi sér til jarðar 0g gekk í hægðum sinum til árinnar.
Dýragatan var ævagömul og djúpur troðningurinn, sem
hann fór eftir. Á báðum börmunum nxu tré og kjarr,
fléttað saman af vafningsviði. Tarzan var nærri kominn
ofan að ánni, er hann sá ljón koma á móti sér. Apa-
maðurinn taldi sjö, — karldýr og tvær ljónýnjur, full-
orðnar og fjögur ung ljón eins stór og sterkleg og
foreldrana. Tarzan stanzaði, urrandi; ljónin hægðu á
sér, 0g karldýrið bretti grönum 0g urraði aðvarandi.
Apamaðurinn hélt á spjóti sinu i hendinni, en hann
ætlaði ekki að nota vöpn sitt 'gegn sjö ljónum; samt
stóð hann kyr öskrandi 0g urrandi, og ljónin svöruðu i
sama tón. Þetta var eins konar leikur; hvor aðili vildi
hræða hinn burtu; livorugur vildi snúa við og láta
undan, 0g ekki vildu þeir i fyrstu lenda saman. Ljónin
voru södd og kærðu sig ekki um meira, en Tarzan
át sjaldan rándýrakjöt, en hér var ] rái i báðum, og
hvorugur vildi láta sig. Þeir stóðu þarna þvi andspænis
hvorir öðrum og höfðu allan þann hávaða i frammi, er
þeir gátu, og köstuðust á ónotum. Það er ekki gott að
segja, hve lengi þetta hefði gengið, en liklega hefði
Tarzan orðið að lúta, liðsmunar vegna.
En það, sem batt enda á þetta, kom aftan að Tarzar.;
hávaðinn i honum og ljónunum var svo mikill, að hvorugt
heyrði annað. Tarzan vissi þvi ekki fyrri til, en hann
varð var við eitthvert más að baki sér; hann loit við
og sá, að geysistór nashyrningur rendi á hann, og svo
nærri var hann kominn, að undankoma virtist óhugs-
andi, en samstarf heila og vöðva þessa óspilta, vilta
manns var i svo góðu lagi, að hann skaut spjóti sinu
að nashyrningnum þvi nær i sömu svipan og hann
varð hans var. Spjótið var þungt og með stáloddi; á
eftir því ýttu vöðvar apamannsins, en á móti þvi kom
heljar þungi dýrsins, er var á harðahlaupum. Það, sem
hér gerðist, var i svo skjótri svipan, að miklu lengur
er verið að segja frá þvi. Þegar Tarzan skaut spjótinu,
sá hann horn nashyrningsins stefna beint í kvið sér og
rétt við. Spjótið lenti i hálsi dýrsins rétt við vinstra
TarzaB-fi igKrnar fást í Hafnarflröi hjá
Haralt i Jónssyni, Austiirhverfl 3.