Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1981, Blaðsíða 3

Vegunnn
Uppalinn var hann við öldunnar nið
í indcelis þorpi austur á landi
og auðvitaðfylgd‘ann þeim sjálfsagða sið
að sigla sprekum og byggja úr sandi
sem allflestir hafa i œsku gert
og öllum þykir svo mikilsvert
því heilbrigður leikur við hafið bert
hefur mörgum frá grandi
bjargaðj á okkar bjarta, kalda landi.
Sem unglingur fluttíann af ceskuslóð
hann cetlaði að frceðast,
um heiminn og lífið
með ceskunnar þreki, hann ótroðna slóð
öslaði keikur, uns örlagavífið
vefinn sinn góða vafði í hnút
úr vafningum þessum hahn komst ekki út
en reyndi að flýja frá sorgum og sút
og saup fyrsta skipti af glasi
síðan hann átti alltaf í einhverju brasi.
I fyrstu með víni hann gladdi sitt geð
það gekk ei til lengdar, hann vildi fá meira
hass fór að reykja, nú hafði það skeð
hann hiklaust tók dóp,
og hann prófaði fleira
síðan úr sprautu hann setti í ceð
og sveif burt frá eymdinni í dýrlega hceð
síðan féll niður í sorglega smceð
hans sársaukavein mátti heyra
er hungraður líkaminn heimtaði
af eitrinu meira.
Inn í sig stanslaust hann eitrinu spjó
og einskis hann sveifst er hann þarfnaðist meiri
eiturs, og þessvegna oftlega sló
til óbóta konur og stal þeirra eyri
að lokum kom að því að krafta hans þraut
hann komst varla áfram
og margoft hann hnaut
og loksins í götuna lagðist og hraut
hann var lifandi lík, grátt og skorpið
þeir send’ann að lokum á sveitina,
heim í þorpið
Nú er hann aftur orðinn barn
í indcelu þorpi austur á landi
hann leiða mun þurfa um lífsins hjarn
því líf sitt hann byggði á sandi
hann gengur um eins og gamalt skar
þó gamall að árum sé ekki par
og hefur ei hugmynd um hvernig og hvar
eða hversvegna lenUann í strandi
og hvernig slokknaði loginn á lífsins brandi.
SNORRI.