Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1981, Blaðsíða 7

Heilræði til uppalenda:
1. Efbarn býr við neikvœða gagnrýni', lœrir það að fordœma.
2. Efbarn býr við fjandskap, lœrir það að berjast.
3. Efbarn býr við háð, verðurþað feimið.
4. Ef barn býr við skömm, fœr það sektarkennd.
5. Efbarn býr við umburðarlyndi, lœrir það þolinmœði.
6. Efbarn býr við hvatningu, öðlastþað sjálfstraust.
7. Efbarn býr við lof, öðlastþað jákvætt mat.
8. Efbarn býr við sanngirni, lœrir það réttsýni.
9. Efbarn býr við öryggi, öðlast það trú.
10. Efbarn býr við jákvœtt viðhorf erþað sátt við sjálft sig.
11. Efbarn býr við sátt og samlyndi, leitast það við að lifa ífriði
við Guð og menn.
W. Livingston Larned:
Pabbi gleymir
Hér á eftir fer lítil perla, sem skrifuð er af bandaríska blaðamanninum W. Livingston Larned
fyrir um þrem áratugum, en þessi pistill hefur síðan birst í hundruðum tímarita, heimilisblaða og
dagblaða um öll Bandaríkin. Því ncer eins eftirsótt hefur hún verið í mörgum öðrum löndum, og
höfundurinn segist hafa veitt mönnum svo þúsundum skipti leyfi til að lesa hana upp í skólum,
kirkjum og ræðustólum, og hún hefur komið í útvarpi við óteljandi tækifæri. Gefðu þér nú stutta
stund til að lesaþessar línur, hvortþað sé eitthvað af sjálfum þérþar aðfinna.
Hlustaðu sonur minn. Ég segi þetta,
meðan þú sefur með litla lófann undir
vanganum og glóbjarta lokkana vota á
röku enninu. Ég hef læðzt einn inn í
herbergið þitt. Rétt áðan, meðan ég
var að lesa í blaðinu í bókastofunni,
varð mér allt í einu þungt um andar-
dráttinn af iðrun. Sakbitinn kem ég að
rúmstokknum þínum.
Þetta er það, sem ég var að hugsa,
sonur minn. Ég var vondur við þig. Ég
skammaði þig, þegar þú varst að fara í
skólann, af því þú nuddaðir rétt
framan úr þér með handklæðinu. Ég
tók þér tak, af því að þú burstaðir ekki
skóna þína. Ég hreytti í þig ónotum, af
því að þú fleygðir flíkunum af þéi út
um allt gólf.
Við morgunverðinn fann ég einnig
af við þig. Þú slettir niður. Þú gleyptir
í þig matinn og hámaðir. Þú studdir
olnboganum á borðið. Þú hrúgaðir
smjörinu á brauðsneiðina. Þegar þú
hljópst út að leikum þínum og ég fór til
vinnu minnar, þá snerir þú þér við og
veifaðir til mín og kallaðir: „Blessaður
pabbi,“ en ég yggldi mig og svaraði:
,,Réttu úr þér strákur, stattu beinn.“
Svo byrjaði þetta á nýjan leik um
kvöldið. Þegar ég kom upp stíginn, sá
ég til þín, þar sem þú kraupst niður í
,,Klínki“. Sokkarnir þínir voru götótt-
ir. Ég auðmýkti þig frammi fyrir félög-
um þínum með þvi að reka þig á undan
mér heimleiðis. „Sokkarnir eru ekki
gefnir núna, þú færir líklega varlegar,
ef þú þyrftir að borga þá sjálfur.“
Hugsaðu þér, sonur minn, að hann
faðir þinn skuli hafa sagt þetta.
Manstu, þegar þú komst seinna um
kvöldið inn í bókastofuna og ég var að
lesa, komst feiminn og augnaráðið var
eins og þú værir eitthvað móðgaður.
Þegar ég gaut augunum upp fyrir blað-
ið, önugur af því að ró minni skyldi
raskað, þá hikaðir þú í gættinni.
„Hvað er nú?“ sagði ég afundinn.
Þú sagðir ekkert, en tókst undir þig
stökk og yfir gólfið, lagðir handlegg-
ina unt háls mér og kysstir mig, og litlir
handleggirnir féllu þéttar og fastar að
mér í þeirri ástúð, sem guð lét gróa í
hjarta þínu og jafnvel afrækslan gat
ekki upprætt. Og svo varstu floginn og
farinn, þotinn upp stigann.
Jæja, sonur minn, það var skömmu
eftir þetta, að blaðið lyppaðist úr
höndunum á mér og geigvænlegur ótti
greip mig og lamaði. Hvað hefur vana-
festan verið að gera úr mér? Þessi
ávani, að vera alltaf með aðfinnslur,
alltaf að ávíta. Þessu launaði ég þér
það, að þú varst barn. Það var ekki
svo að skilja, að mér þætti ekki vænt
um þig. En ég ætlaðist til of mikils af
æsku þinni. Ég mældi þig á alin minna
eigin aldursára.
Og það var svo margt, sem var svo
undurgott og einlægt og fagurt í fari
þínu. Litla hjartað þitt var heiðríkt
eins og dagsbrúnin yfir háfjöllunum.
Það sást á ósjálfráðri löngun þinni til
að geysast inn og kyssa mig og bjóða
mér góða nótt. Allt annað er eirtskis
virði í kvöld, sonur minn. Ég er kom-
inn að höfðalagi þínu i myrkrinu og
krýp þar og fyrirverð mig.
Það er fánýt fyrirgefning. Ég veit,
að þú mundir ekki skilja þetta, ef ég
segði þér það, þegar þú ert vakandi.
En á morgun skal ég vera pabbi þinn í
alvöru. Ég skal leika við þig, ég skal
þjást þegar þú þjáist, og hlæja,
þegar þú hlærð. Ég skal bíta á vörina,
þegar ámælisorðin ætla að hlaupa með
mig í gönur. Ég skal þylja það látlaust
fyrir sjálfum mér: Hann er ekki nema
drengur, ekki nema litill hnokki.
Ég er hræddur um, að ég hafi gert
ráð fyrir, að þú værir fullorðinn. En
eins og ég sé þig núna, sonur minn,
hnipraðan og lúinn í bólinu, sé ég, að
þú ert ennþá barn. í gær varstu í fangi
móður þinnar og hallaðir höfðinu á
öxl hennar. En ég var of harður, of
kröfuharður.
- Láttu bara eitts og ekkert sé!
Ungur maöur var lagöur inn á
sjúkrahús. Hjúkrunarkonan bjó
um hann af mikilli umhyggju og
spuröi hann hvernig honum félli
rúmiö.
-Jú ágætlega.
-Þaö er þá ekki hart undir yöur,
spuröi hjúkrunarkonan.
-Ekki sem stendur, svaraöi
ungi maöurinn, en þaö gæti
hæglega oröiöi!
★
Þaö var á grímuballi hjá einu
félagi í Reykjavík. Ein stúlkan
var aöeins klædd í kort af fslandi.
Seint um kvöldiö sló hún allt i
einu ungan mann utan undir og
fór siöan.
-Hvaö geröist eiginlega, spuröu
viöstaddir.
-Viö vorum aö tala saman og
hún spuröi mig hvaöan ég væri,
nú ég benti bara á Vestmanna-
eyjar.
★
Hún var aö vakna og leit til
mannsins síns meö stýrurnar í
augunum.
-Mig dreymdi alveg hræðilega,
Kalli. Mér fannst ég vera komin
til Afríku og þaö var snaróö
mannæta aö éta mig.
-Þaö hlýtur aö hafa veriö léttir
fyrir mannætuna, þegar hún
uppgötvaöi aö þetta var draumur.
★
Helga vildi skilja viö manninn
sinn, þvi aö henni fannst hann
ganga einum of langt í nisku
sinni og sparsemi.
-Hugsiö yöur nú tvisvar um,
sagöi lögfræöingurinn, kannski
er hann aö spara í góöri mein-
ingu.
-I góöri meiningu! f siöustu
viku keypti hann gamlan leg-
stein á útsölu og nú heimtar
hann aö ég skipti um nafn!
★
Amma og Begga litla voru aö
skoöa myndskreytta Biblíu sem
amma haföi nýlega keypt sér.
-Og hér er svo Jesúbarniö og
heilög Maria. En hvar ætli Jósef
hafi nú verið? spuröi amma
gamla.
-Hann hefur örugglega tekiö
myndina, svaraði Begga.
★
Hershöföinginn var aö kveöja
sína menn fyrir jólafríiö:
-Svo óska ég liösforingjunum
innilega gleöilegra jóia, undir-
liösforingjunum gleðilegra jóla
og hinum óbreyttu jóla.
í þriðja on síðasta sinn — get ég
eitthvað aðstoðað yður?