Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1981, Blaðsíða 11

því nú sáu þeir færeyiska
skútu koma að sunnan, þá
hafði rekið það langt frá
landi, að þó að hann væri
búinn að ganga meira til
norðurs með vindinn, svo
að skútan gat ekki haldið
stefnunni meðfram landinu,
en varð að leggja útfrá
annað slagið, þá komst
hún aldrei það langt að
geta séð okkur á flekanum.
Huggun var samt í því að
sjá skip, en sú litla von
brást.
Nokkru síðar komu tvö
önnur færeyisk skip norð-
ur með landinu og vonuð-
ust þeir til að í þetta sinn
myndi heppnin verða þeim
hliðhollari, og ekki að
ástæðulausu, því annað
skipið stefndi beint á móti
þeim. Þá kom þokan aftur
og kæfði um leið vonir
þeirra um björgun, en
stundu síðar birti svolítið til
og gleðilegt var fyrir þá að
sjá seglskip - merkt VA,
Vogeyjarskip nr. 10 - Henry
Freeman. Jú svo sannar-
lega, þeirra eigið félags-
skip, kveðja að heiman,
þeir þekktu mennina sem
voru um borð, ekkert gat
verið betra en einmitt það,
að „Henry Freeman” fyndi
flekann frá „Sólarris”, og
að kunningjar og vinir
væru sendir að bjargaa
starfsbræðrum smurn úr
háska.
Við kölluðum, sagði
skipstjórinn, en enginn
maður sást á dekkinu, og
þó svo hefði verið þá hefðu
þeir sennilega ekki heyrt
til okkar, því vélin var í
gangi og vindinn bar frá
skipinu, en við veifuðum
allt hvað við gátum, og
efuðumst ekki um að þeir
tækju eftir okkur, en hér
var okkur líka annað til
baga, því flekinn var aftan-
vert hléborðsmeginn. Lítil
stund leið, þó þeim fyndist
hún löng, þá kom maður
út úr stýrishúsinu. Þeim
fannst hann horfa beint á
þá, eftir stutta stund fer
hann inn - vafalaust að
segja hinum frá. Svo ná-
lægt voru þeir skipinu að
þeir sáu greinilega hönd-
ina á manninum, þegar
hún tók í húnann á stýris-
húshurðinni, þeir sáu ekki
bara handlegginn og
höndina, en nákvæmlega
hvar peysuermin endaði,
og að hann var í dökkri
peysu. Maðurinn var líka
fljótur út aftur, svo hér var
ekkert um að efast, en
hvað skeður, hann gefur
þeim ekkert merki, lítur
ekki á þá, en fer aftur á
hekk, aö horfa á loggið. Þá
voru allar vonir þeirra að
engu gerðar því það eitt
vissu þeir að ef áhöfnin á
„Henry Freeman” hefði séð
þá, þá hefðu þeir hugsað
um eitthvað annað en
loggið. Amen- þóttist þokan
segja um leið og hún lagð-
ist yfir að nýju.
Mikrð hugarstríð fylgir
því að sjá hjálpina svona
nálægt - og vita að þeir
hinir sömu og fóru frá
þeim núna hefðu lagt
mikið í sölurnar til að
hjálpa þeim ef svo
bæri undir. En kveðja frá
Vogey var þetta þó, og þó
hún gæfi þeim ekki það
sem hún hafði lofað, þá
styrkti hún samt vonirnar
um það, að þeir fengju
aftur að stíga á þá kletta
sem VA merkir.
Áfram rak þá í þokunni
án þess að vita hvort þá
ræki að eða frá landi.
Um kvöldið var besta
veður, og þegar þokunni
létti voru þeir rétt við
Skrúð. Á þessum slóðum
er mikið róið og ef þeir
hefðu verið hér snemma
dags í björtu veðri, hefði
einhver bátur vafalaust
séð þá, en nú að kvöldlagi
voru allir bátar komnir að
landi, enda sást engin
fleyta -hvorki bátur né
skip.
Á flekanum voru þeir nú
búnir að sitja í tæpar 40
stundir, og ekkert vatn
bragðað, svo það var ekki
að undra þó að þorstinn
segði til sín. Eitt vissu þeir,
að það var um að gera að
geyma vatnið sem allra
lengst, og þess vegna
hafði enginn snert á því,
þeir voru hræddir um að
vatnið hefði fengið sömu
útreið og kexið. Skipstjór-
inn tók tappann úr vatns-
tankinum og bragðaði var-
lega á. Jú - eintómur sjór.
Þetta var eitt það versta
sem fyrir þá gat komið.
Slæmt erað vera kaldurog
blautur, verra er að vera
svangur og eiga ekkert til
að borða, en tvöfalt verra
er að vera þyrstur og eiga
ekkert til að drekka.
Á flekanum var einnig
tankur sem flugeldar voru
geymdir í. En af því að
svarta þoka hafði verið
allan tímann, höfðum við
ekki eytt þeim að óþörfu. í
kvöld virtust veðurskil-
yrði hin ákjósanlegustu til
að nota flugelda, en þá var
það stóra spurningin?
Voru þeir þurrireða blautir?
Skipstjórinn athugaðimál-
ið - Þeir voru þurrir. Þá var
ekki öll von úti um að þeim
yrði bjargað, bara ef þokan
hefði ekki skollið á fyrir
myrkur. En þokan kom
aftur áður en dimmdi og
faldi allt fyrir þeim - og þá
fyrir öðrum, og það gerði
hún alla nóttina.
Nú vartíminn orðinn svo
langur hjá þeim að það var
ekkert óeðlilegt að þreytan
færi að gera vart við sig.
Einn mannana var illa
klæddur.og aðallega vegna
þess að hann hafði enga
ullarpeysu gekk honum ver
að halda á sér hitanum, á
miðvikudagsnóttina sótti
svo mikill svefn að þessum
manni að hinum fór ekki að
lítast á, nóttin var köld,
hráslagaleg með þokusudda
svo þeir héldu að ef hann
sofnaði þá myndi hann ekki
vakna aftur.
Þeir reyndu allar hugsan-
legar leiðir til að halda
honum vakandi, og sögðu
við hann að ef hann sofnaði
þá væri það hans dauði, en
ekkert dugði, náttúran vildi
fá sitt, maðurinn sofnaði, og
þó að hinir byggjust ekki við
að sjá hann opna augun
aftur, þá gerðu þeir allt sem
í þeirra valdi stóð, til að láta
fara vel um hann, þeirskorð-
uðu hann á milli sín svo
að hann á þennan hátt, gat
fengið agnarlítinn hita frá
þeim, hann svaffastog þess
fastar sem hann svaf þess
minni von áttu þeir á að sjá
hann vakna á ný. í dögun
gerðu þeir tilraun til að
vekja hann. Jú, hann vakn-
aði, vel útsofinn, öll þreyta
runnin af honum - ótrúlegt
hvað sterkur og hraustur
líkami getur þolað.
Með deginum létti til,
veðrið var hið besta, sól-
skin og blíða, en hvaðskeði,
útfallið tók þá og setti þá á
haf út, þeir héldu sig vera
um sjö mílur frá landi, og
voru þeir of sunnarlega til
að geta hitt nokkurn bát frá
Reyðarfirði eða Fáskrúðs-
firði.
Nú vissu þeir hvar þeir
voru, ekki gátu þeir ímynd-
að sér að nokkur gæti rekist
á þá þarna, en veðrið var
gott, svo eitthvað urðu þeir
að reyna að gera.
Þeir voru vanir að róa,
það var með þá eins og
flesta færeyinga, að þeir
höfðu róið frá blautu barns-
beini. Skyldi vera hægt að
róa flekanum., Hugsuðu
þeir með sjálfum sér,-
rennilegur var hann ekki, en
fram kemur líka sá sem
rólega fer.
Jú, þeir héldu að það væri
hægt og fóru þess vegna að
búa til árar, efni var lítið að
búa til úr. Fjalirnar sem þeir
náðu í þegar skipið sökk,
voru þeir ennþá með, og þó
að það væri ekki gott efni í
árar, þá urðu þeir að gera
það sér að góðu.
En það sem verra var,
enginn hnífur var til um
borð. Hníflaus maður er
líflaus, sögðu gömlu menn-
irnir, og úr því að þeir not-
uðu þetta máltæki, þá var
það af því að oft hafði illa
farið bæði á sjó og landi,
þegar þeir höfðu ekki hníf til
að grípa til.
Dags daglega voru þess-
ir menn vanir að hafa hníf á
sér, en nú var enginn með
hníf, það var ekki vegna
þess að þeir væru búnir að
gleyma ráðum feðrana, nei
eki var það þannig, en tveim
þeirra var slengt úr svefni út
á sjó, og það tíðkast ekki að
sofa með hníf.
Að búa til árar hefur alltaf
verið talið vandaverk, og
ekki eru það allir, þótt lag-
hentir séu, sem treysta sér
til þess, en að gera árar úr
nokkrum fjölum með eng-
um hníf, það þarf meira en
laghentann mann til.
Stór nagli var í planka-
bútnum sem þeir fundu og
með hann sem eina verk-
færið gátu þeir búið til tvær
Sendum starfsfólki okkar og viðskipta-
mönnum bestu óskir um
GLEÐILEG JÓL
og gcefuríkt komandi ár
með þökk fyrir samskiptin á árinu sem
er að líða.
Samfrost
Lifrarsamlag Vestmannaeyja
Stakkur h.f.
Rannsóknastofnun fiskiðnaðarins
í Vestmannaeyjum
árar. Þær voru að vísu ekki
fallegar en þeir gátu róið
með þeim, og til þess var
leikurinn gerður.
Þetta var ekki í síðasta
sinn sem naglinn kom þeim
að gagni.
Nú var byrjað að róa, sitt
hvoru megin, nú vareftirað
vita hvort flekinn hreyfðist
nokkuð. Ferðsáu þeirenga
á flekanum, en samt fannst
þeim hann hreyfast aðeins.
Þeir héldu áfram að róa og
hugsuðu um hvað feður
þeirra og afar höfðu sagt
þeim. Hvernig þeir höfðu
róið andróður utan af hafi í
stormi og stórsjó, það hefði
oft verið erfitt og strembið
að ná landi, og langan tíma
tók það, en tókst samt. Þeir
höfðu alltaf náð landi um
síðir, þótt stundum hafi
þeim sýnst fara fram með
síðunni undir árinni. Þessar
hugleiðingar styrktu þá í
þeirri trú að þótt þeir
kæmust ekki meir en hænu-
fet á löngum tíma, þá
kæmust þeir að landi um
síðir. Fjarlægðin úrlandivar
svipuð og hafleiðin hjá þeim
fyrir vestan.
Þeir héldu áfram að róa,
og þegar þeir voru búnir að
sjabba þetta í tvær klukku-
stundir sáu þeir greinilega
að áfram gekk. Ein tóm
tunna sem flaut þegar
skipið sökk, hafði fylgt þeim
allan tímann, í hvert sinn
sem þokunni hafði létt,
höfðu þeir séð hana og
fjarlægðin milli þeirra og
tunnunar hafði alltaf verið
hin sama, svona var líka
þegar þeir byrjuðu að róa,
en nú eftir tveggja stunda
róður, var hún mjög lítil að
sjá út í hafsauga.
Aðstæður til að róa voru
góðar, sléttur sjór, logn og
léttskýjað, en þegar sólin
kom hærra á loft varð
nokkuð heitt. Þegar þeir
reru ágerðist þorstinn. Það
er mikið álag á mönnum að
sjá svo mikið vatn allt í
kring, og ekki geta dreypt
tungunni í það.
Kvaldir af hræðilegum
þorsta, hugkvæmdist þeim
að bragða á sjónum, vitandi
það að ef þeir gerðu það
myndi þorstinn ágerast
enn meir, en þegar þeim
skildist að þá væru þeýr
alveg búnir aðvera, létu þeir
af áformum sínum í þetta
skipti.
Um eittleitið urðu þeir
varir við sel nálægt flek-
anum. Allir færeyingar sem
hafa eitthvað verið á bátum,
kannast viö það, að gera að
gamni sínu að flauta eftir
kópum. Því þá reisir hann
sig hátt upp úr vatninu af
forvitni, og oft er hægt að fá
hann í skotmál með þeirri
aöferð.