Alþýðublaðið - 24.06.1924, Qupperneq 3

ALIItY&t'XILAipIS
M á 1 a f e r 1 i n
* Gerist kanpendur að llþýðublaðinu, svo að þið
getið iyigst með i málaferlunum út af gengisbraskinu.
Nýir kaupendur fá ókeypis öll biöðin snertandi
>>Kveldúlfi <-hringinn<.
tii þes« að þurka af rúðunum,
svo að snjóklessurnar skyggi
ekki á Ijósið. Þá er þeim stund-
um vissara að haida sér vei með
annarl hendiani eða j-.fnvel
bregða reipl um sig og festa þvf
í dyrunum, þvf að nmhverfis
svaiirnar eru að eins tveir gildir
járnstrengir. t>eir eru festir í
stólpa, sem ganga rtiðnr í svala-
gólfið. Hefir ým»um fundist grind-
ur þessar reistar af skornum
skamti. Aftur á móti eru hand-
töng fest á vitann innan svala,
sem hægt er að hafa stuðning
af i illviðrum.
Rúðurnar i ljóskersherberginu
eru þykkar og traustar. Snúa
þær gegn ölium áttum nema
□orðaustri. Sú átt velt inn til
landsins. Þar er anddyrið. Útidyr
eru tvennar, og getur þú gengið
kring um vitann úti á svöluuum.
Hver gestur, sem fær að skoða
vltann, skal rita nafn sitt í gesta-
bók hans. Skoðunargjald er 25
aurar, sem renna i sjóð, sem
ætlaður er til styrktar fátækum
eða sjúkum vitavörðum hér á
landi. Sökum þrengsla í vitanum
hefir atjónrarráðlð lagt svo fyrir
f reglugerð hans, að eigi megi
fleiri en þrír gestir skoða hann
í senn. Þar segir enn fremur, að
inn f hann megi ekki koma
hundar né kettir, stafir eða
regnhlffar, ölvaðir menn né ó-
hreinlega tii fara. — í vitanum
á alt að vera hreint og fágað.
Þess vegna má ekki óhreinka
hann. Bannlð á stöfum og regn-
hlifum mun vera sett til trygg-
ingar því, að ekkl sé potað með
'þeim í áhöld vitans. Svo lftur
út, sem stjórnarráðið hafi búist
vlð, að ella kynni svo að fara,
að einhverjir þeir, sem f vitann
koma, gerðu það af monti eða
van?. Drukknir menn og dýr
geta valdið skemdum eða orðið
á anoan hátt til ógagns f vitan-
um. Þess vegna er þaim ekki
leyft að koma inn í hann. (Frh )
Quðtn. B. Olafsson
úr Grindavík.
Alþýðaflokksmenn i Þegar
þér ætiið að gera kaup, þá at~
iuglð áður, hverjir auglýsa f
blaði ykkari
Ot heflr verið fundið að
óþrifnaðl og sóðaskap íslendinga
bæði fyrr og síðar, í ræðu og
riti, ekki slzt af útlendingum.
En ein tegund af óþrifnaði hefir
ekki verið nægiiega vítt, sem
auklst hefir að mun nú í seinni
tíð og mikið ber á hér í Reykja-
vfk, það er bréfarnslið, sem
iiggur í flekkjnm úti um allan
bæ og R^ykjavík virðist ætia
að sökkva f. Alls staðar, þar
sem menn og konnr, börn og
gamalmenni koma saman úti á
bersvæði og setja sig niður, er
kastað frá sér aíls konar rusli
og brófsneplum. Tilsýndar að
sjá litur þetta út eins og ullar-
reitur at ktáðagemliugum, sem
dvalist hafa til lengdar á sama
stað og reitt sig með hornun-
um.
Hér eiga undantekningarlítlð
aliir hSut að máli og ekkl sfzt
þeir, sem >tfnt< eru kiæddir, sem
kallað er, og ganga daglega í
iitklæðum; sómir þeim það iila
að ganga sóðalega um.
Ekki álls fyrir iöngu hefir
fjöldi manna, bæði ungir og
gamlir, setlð og legið á Arnar-
hólstúninu kringum likneskl Iog-
ólfs Arnarsonat. Eftlr að fólkið
hefir rýmt f bu tu, hefir hóllinn
verlð grár af bréfarusli, sem það
hefir kástað frá sér. Eugum, sem
þarna dvelur, þykir þetta athuga-
vert, — heLdur sjálfsagt ©g vel
viðeigandi. Blað hér f bænum
fann að því með rettu, að upp-
hlöðnu grasbrekkurnar kringum
likneskið voru skemdar, en bréfa-
ruslið mintist það ekki á; svo
eru menn orðoir samdauna
þessum sóðaskap, að þelm finst
hann alls staðar eiga rétt á sér.
Sorpið er ekl i einungis akilið
' eftlr á túnum og öðrnnl gras-
Þakkapávavp.
Ég get ekki látið hjá líða að
þakka með nokkrum orðum þeim
veigerðSmönnum á Sandi í Snæ-
fellsnessýslu, sem mig hafa styrkt
og hjálpað mór f öllum þeim
mörgu raunutr. og bágindum, er
óg varð þar fyrir síðast liðið ár.
Sérstaklega vil ég þakka hr. verzl-
unarstjórunum Valdimar Árnasyni
og Pótri Lárussyni, sem báðir
styrktu mig af einitakri aiúð með
peningagjöfum og hughreystingar-
oiðum o. m. fl., sem ómögulegt
er hér upp að teija, og síðast,
þegar ég nú í sumar flutti frá
Sandi, þá fylgdu þeir mer báðir
um borð og gerðu nlt, sem í þeirra
valdi stóð til þess, að mór gæti
liðið sem allra bezt á leiðinni til
til Reykjavíkur og hefði það svo
gott, sem frekast væri hægt. Fyrir
þetta bið ég algóðan guð að launa
þeim af ríkdómi sinnar náÖar,
þegar þeim mest á liggur.
' Lindargötu 14, Reykjavík,
22. júní 1924.
Kristín Þorsteúisdóttir.
Sundhettur nýkomnar í vei zl-
unina á Vatnsstíg 4.
biettum á víðavangi, sem fólk
gengur um, heldur er því kastad
líka á aífaravegi. Göturnar hér í
bænum eru þar talandi vottur.
Nokkrir msnn hér í bænum haía
þann starfa á hendi að hreinsa
götnrnar, en þeir hafa ekki við;
bréfarusllð er komið jafnharðan
aitur á þá götuna, sem þeir
skilja við, er þeir byrja á annari.
Ekkl tekur betra vlð, þegar
kemur út úr bænum. Það tná
rekja ferillnn að sumrinu eftir
bæj irbúa og aðra með tram ÖU-
um vegum, sem liggja út frá
höfuðborginni, — og jaínvel yfir
1 fjölt og firnindi. Á báða bóga