Akureyri - 26.06.2014, Side 21

26. júní 2014 24. tölublað 4. árgangur 21
Diskókúla á lóð Mennta-
skólans - Af hverju ekki?
Af hverju flikkum við ekki upp á annars fallegan
skúlptúr, Heim vonar, sem stendur við Menntaskólann
á Akureyri? Þetta stóra listaverk á lóð skólans stingur
nokkuð í stúf við hin árlegu tímamót þegar nýstúdentar
setja upp hvíta kollinn í fallegu sumarveðri. Ekki það
að verkið sjálft sé ljótt. Listaverkið hans Nóa er vissu-
lega tignarlegt og setur sterkan svip á skólalóðina. Það
er bara eitthvað við þennan ryðlit á verkinu sem passar
ekki á tímamótum þar sem gleði, líf og litir eru alls-
ráðandi. Yfir vetrartímann er upprunalegur litur kúl-
unnar í takt við annað í umhverfinu. Þegar vorar, allt
lifnar við og litirnir fara að koma í ljós stendur þessi
risakúla eftir með sitt litlausa fas. Hún stendur eins
og minnisvarði um forna tíma; þegar kúlan var helsta
kennileiti skólans – þegar kúlan gladdi vegfarendur
með litum sínum – þegar allt lék í lyndi, áður en menn
hættu að halda kúlunni við og hún fór að drabbast nið-
ur. Vitaskuld er þetta ekki eins og málum er raunveru-
lega háttað. Veruleikinn er hins vegar sá að þann 17. júní
ár hvert minnir MA okkur á hve falleg vor æska er og
hvað framtíðin er björt. Væri ekki rétt að glæða kúluna
lífi af því tilefni og leyfa henni að klæðast sparibún-
ingnum fram á haust? Einhvern veginn minnir kúlan
um margt á risastóra diskókúlu sem má muna fífil sinn
fegurri. Hin tignarlega kúla, með sinn dauða lit, minnir
þannig á að allt er í heiminum hverfult og allt tekur
enda. Diskótímabilið er liðin tíð og aðrar tónlistar-
stefnur trylla æskulýðinn í dag. Nemendur sem hafa
verið í Menntaskólanum undanfarin fjögur ár hverfa
nú á braut og takast á við ný verkefni. Eins merkilegt
og það nú er þá kemur diskóið alltaf aftur í einhverri
mynd. Að sama skapi koma nýir útskriftarnemendur til
með að fylla skarð þeirra sem útskrifuðust 17. júní sl.
Svo kannski er ekki rétt að allt taki enda – sumt fer
nefnilega bara í hringi eins og diskókúla. Það minn-
ir okkur á að aldrei er of seint að breyta til. Losum
Heim vonar af stallinum, setjum undir hann snún-
ingsvél og inn í hann öflugan kastara. Klæðum hann
sterku silfurlituðu glys- og glimmerefni, leggjum hann
á stallinn og setjum rafmagnið á! Gefum honum von.
Sjáum 17. júní fyrir okkur. Þegar nýstúdentar ganga
úr Íþróttahöllinni í myndatöku í Stefánslundi verður
búið að kveikja á stóru diskókúlunni þeim til heiðurs.
Það er meira táknræn athöfn þar sem ljósadýrðin nýtur
sín ekki í dagsbirtunni. Annað er upp á teningnum um
kvöldið þegar stúdentar leggja leið sína í miðbæ Ak-
ureyrar. Þá er farið að skyggja og diskóið frá Mennta-
skólanum teygir anga sína lengra en fyrr um daginn.
Þannig verða áhrifin af kúlunni meiri og meiri eftir því
sem dagsbirtan hörfar. Og kvöldið er ungt… Svo getum
við velt fyrir okkur möguleikunum þegar nær dregur
hausti og fallegu, hlýju og dimmu sumarkvöldin gleðja
okkur. Þá er hægt að slá upp stærsta og flottasta diskó-
teki á Akureyri og þótt víðar væri leitað og það á lóð
Menntaskólans. Þetta mætti gera í tengslum við menn-
ingarnótt og dagskrána í Lystigarðinum. Viðskipta- og
menningarhugmynd á krepputímum? Af hverju ekki? a
Fjöll í Eyjafirði
„Eyjafjörður er fagur, lokkar fjöllin
til sín.“ Svo segir í ljóði eftir Stef-
án Vilhjálmsson. Það er mikið til í
þessu þar sem Eyjafjörður er um-
kringdur stórum fallegum fjöllum.
Kaldbakur sést í norðri, Hlíðarfjall
í vestri og Vaðlaheiðin í austri. Og
ef farið er suður í Eyjafjarðar-
dalinn fjölgar bara
fjöllunum.
Við skulum
ímynda okkur að
við séum fjallgöngu-
menn á leið í göngu-
ferð. Við byrjum
við Kristnesspítala
og göngum upp í
Kristnesskóginn. Við
göngum einfald-
lega eftir stígnum
en pössum að ganga
alltaf upp í móti. Á
endanum komum við
að girðingu. Þetta
er fjallsgirðingin.
Við förum yfir hana og höldum
göngunni áfram. Fyrst göngum við
í mýrlendi og svo í móa, brattinn
er mismikill en þó alltaf einhver.
Eftir að hafa gengið í þónokkurn
tíma komum við að brattri brekku.
Við klífum brekkuna uns við
komumst alla leið upp. Við erum
komin í mun grýttara land, minna
af grasi og meira af steinum en auk
litlu steinanna eru aðrir risastórir.
Við göngum áfram en komum þá
að „risa“. Þessi steinn er stærri en
allir hinir. Við sjáum að nokkrum
steinum hefur verið raðað við hlið
steinsins og við nýtum okkur þetta
til að klifra upp á steininn. Hann
er mjög stór og lítið mál að vera
upp á honum. Í suð-
vestur kanti steins-
ins finnum við dæld
með smá vatni í og
nokkrum skildingum
á botninum. Þetta er
Dældasteinn. Við
klifrum niður af
steininum og höld-
um áfram upp í
móti. Eftir nokkra
stund komum við í
jafnvel enn grýttara
land, stórir steinar
hér og þar og mikið
af sprungum og hol-
um. Þetta væri góð-
ur staður fyrir feluleik. Við erum
komin í Tófugrenin. Enn höldum
við áfram upp á við. Steinarnir
minnka en gróðurinn eykst lítið.
Eftir að hafa gengið í einhverja
stund komum við að miklum
bratta, við látum vaða og komum
brátt upp. Við lítum í kringum
okkur og það lítur út fyrir að við
séum á einhvers konar hól. Að-
eins nokkra metra til suðurs er
einskonar dalur og svo annar hóll,
annar dalur og svo enn einn hóll-
inn. Svona heldur þetta áfram í
einhvern tíma. Við höfum nú klifið
Bungurnar. Við lítum upp og sjáum
tvö fjöll gnæfa yfir okkur. Það er
ekki langt í toppinn. En að klífa
síðustu metrana virðist brjálæði.
Þetta er meiri bratti en við höfum
komið að nokkurs staðar áður í
göngunni og auk þess allt sand-
ur. Við ákveðum að ganga milli
fjallstindanna þar sem er ekki al-
veg jafn bratt. Þótt leiðin sem við
völdum hafi ekki verið jafn brött
og hinar tvær neyðumst við samt
til að skríða á fjórum fótum. Eft-
ir töluvert erfiði komumst við loks
alla leið upp. Norðan við okkur er
tindur aðeins hærra en við erum
og annar sunnan við okkur. Þetta
eru Súlurnar sem við höfum klifið.
Að ganga á fjöll er skemmtilegt
áhugamál auk þess að vera hollt
fyrir bæði líkama og sál. Ekki
þarf að fara langt til að finna fín
fjöll að klífa. Hér í Eyjafirði eru
mörg góð, til dæmis Súlurnar tvær
sem við klifum hér áðan, Litli- og
Stóri-Krummi þar fyrir sunnan og
svo Bóndinn. Svo ef maður vill fá
aðeins meira krefjandi verkefni er
hægt að klífa Kerlinguna sem er
sögð hæsta fjall á Norður landi. a
Ekki gleyma
sjúkrahúsinu á
Akureyri
Fyrsta sjúkrahúsið á Akureyri
tók til starfa fyrir 140 árum. Hins
vegar eru 60 ár síðan flutt var inn
í núverandi húsnæði. Þar starfa
nú um það bil 580 manns og er
þetta stærsta sjúkrahús landsins
á eftir Landspítalanum. Þessi tvö
sjúkrahús eru jafnframt einu sér-
greinasjúkrahús landsins. Sjúkra-
húsið á Akureyri veitir almenna
og sérhæfða heilbrigðisþjónustu
og gegnir auk þess lykilhlutverki í
almannavörnum. Það sinnir Norð-
ur- og Austurlandi og er miðstöð
sjúkraflugs í landinu. Það er einnig
kennslusjúkrahús og þekkingar-
miðstöð. Því er þetta gríðalega
mikilvægt sjúkrahús. Það sem ég
ætla að fjalla um er barnadeildin á
sjúkrahúsinu en það
er eina barnadeildin
fyrir utan Barna-
spítala Hringsins.
Börn hér njóta ekki
sömu réttinda og
þau á Barnaspítala
Hringsins og virð-
ist deildin hér oft
gleymast þegar verið
er að gefa gjafir og
styrki.
Barnadeildin er
fyrir alla undir 18
ára aldri. Eins og
áður sagði er barna-
deildin á sjúkrahúsi
Akureyrar önnur af
tveimur á landinu
en Barnaspítali Hr-
ingsins skiptist að
vísu niður í nokkrar deildir. Báðir
staðirnir fá til sín svipuð tilfelli
og vinna bæði meðal annars með
langveik börn þó að stundum verði
að senda börn héðan suður vegna
þess að þar eru fleiri sérfræðingar.
Hins vegar er miklu meira um það
að Barnaspítali Hringsins hljóti
styrki og gjafir. Þar er kvenfélag
sem heitir Hringskonur og eru þær
mjög duglegar að safna pening fyrir
Barnaspítalann. Að vísu er barna-
deildin hér líka svo heppin að hafa
kvenfélagið Hlíf sem reynir að hlúa
að barnadeildinni en þær eru ekki
jafn mikið í því að safna eins og Hr-
ingskonur. Auk þess eru oft haldnar
safnanir fyrir Barnaspítala Hrings-
ins og má sem dæmi nefna söfnun
sem kallast Öll í einn hring. Ég veit
ekki til þess að svoleiðis hafi verið
haldið fyrir barnadeildina á Ak-
ureyri. Af hverju? Er hún eitthvað
síðri? Nei alls ekki en oft vill hún
gleymast og er það ósanngjarnt fyr-
ir börnin. Sé „googlað“ „ glatt börn
á Barnaspítala Hringsins“ kemur
í ljós að þangað hafa komið hand-
boltamenn, jólasveinar, Íþrótta-
álfurinn og fleiri og svo eru það öll
söfnunarátökin. En slái maður inn
„glatt börn á sjúkrahúsi Akureyrar“
kemur nánast ekkert. Sama þó að
maður breyti um leitarorð. Auðvit-
að hlýtur barnadeildin á Akureyri
einhverja styrki og gjafir en ekkert
í samanburði við Barnaspítala Hr-
ingsins. Starfsmaður á sjúkrahús-
inu biðlaði fyrir nokkrum árum til
fyrirtækja sem selja meðal annars
dvd myndir, að gefa eitthvað af
þeim til barnadeildarinnar en
tölvupóstinum var ekki einu sinni
svarað. Það þykir mér virkilega
dónalegt og ófagmannlegt en allir
eiga skilið að fá svör. Styrkveitingar
síðasta árs voru tæpar 148 milljón-
ir og fóru 110 þeirra til Barnaspít-
alans sem komu frá Hringskonum í
tilefni afmælis þeirra. Meðal þeirra
sem einnig hafa styrkt Barnaspít-
alann eru Of Monsters And Men,
landliðskonur úr bæði handbolta
og fótbolta, Vísir.is, meistaranemar
úr Háskóla Íslands hyggjast styrkja
spítalann, Síminn, Hamborgarafa-
brikkan, Vodafone, Tölvulistinn og
fleiri. Þau fyrirtæki sem talin voru
upp í lokin styrktu átakið Öll í einn
hring. En eins og ég tók fram áður
eru einhverjir sem styrkja barna-
deildina hér en ekki
nógu margir. Er ekki
hægt að skipta þessu
einhvern veginn á
milli?
Annað sem mér
finnst ábótavant,
og er það eingöngu
sjúkrahúsinu sjálfu
að kenna, er að það
vantar að hafa leik-
skóla- og grunn-
skólakennara starf-
andi á sjúkrahúsinu.
Það var starfandi
leikskólakennari þar
fyrir nokkrum árum
en vegna niður-
skurðar var staðan
lögð niður. Sam-
kvæmt lögum um
réttindi sjúklinga eiga sjúk börn
á skólaskyldualdri að fá kennslu
sem hæfir þeirra aldri og ástandi.
Barnaspítali Hringsins framfylgir
þessum réttindum barna en þar
er sérstakur grunnskóli fyrir veik
börn og yngri börnin sem ekki kom-
ast í leikstofu fá til sín leikskóla-
kennara. Þetta er eitthvað sem þarf
að bæta á barnadeildinni á Akur-
eyri og finnst mér að passa þurfi að
niðurskurður bitni ekki á sjúkling-
um og fylgja þurfi réttindum fólks.
Hvar er umboðsmaður barna? Hvar
eru stéttarfélög grunnskóla- og
leikskólakennara? Hvar eru hin
ýmsu félagasamtök barna eins og
félag Langveikra barna? Hvar eru
foreldrar? Af hverju eru þessir aðil-
ar og félög ekki að minna á og berj-
ast gegn þessari mismunun barna
eftir því hvar þau búa?
Við þurfum að passa að mis-
muna ekki börnum t.d. eftir búsetu.
Það að allt þetta góða fólk hafi
styrkt Barnaspítala Hringsins og
öll söfnunarátökin sem hafa verið
haldin er jákvætt en það má ekki
gleyma barnadeildinni á Akureyri.
Börnin þar og sjúkrahúsið sjálft
eru ekki minna mikilvæg en Barna-
spítali Hringsins.
Þar sem það eru réttindi barna
að fá kennslu á meðan veikindum
stendur er sjálfsagt að ráða bæði
grunnskóla- og leikskólakennara
til starfa. En annars eru þetta bæði
mjög flott sjúkrahús sem vinna gott
starf við að gæta heilsu barna og
láta þeim líða sem best á meðan á
veikindunum stendur. a
BALDUR BERGSVEINSSON
10. bekk skrifar
„HEIM VONAR” Í sparibúninginn á sumrin og sláum upp
allsherjar diskóteki.
EVA MARÍA ARADÓTTIR
10. bekk skrifar