Alþýðublaðið - 26.06.1924, Blaðsíða 3

ALITI0UWB
o
aalega eru lítt mentaðir, þótt
þeir hafi að vísu náð prófi í sér-
fræðigrelnum, sem ekkert elga
skylt við hagnýt stjórnmái. E>á
gat auðvaldið tamið til þægra
verkfæra, þvf að þá skorti vit-
anlega allá yfirsýo yfir samhengi
hlutanna og skilnlng á eðli og
verkunum þeirra afla, er togast
á í þjóðiélagslífinu. Þá var hægt
að láta skrlta skilningslaust upp
ór útlendum blöðum orð og
setnlngar, slitin út úr öilu réttu
samhengi, og auðskildustu orðin,
sem koma íyrir í orðasöfnum
kenslubóka skólanna, áttu þeir
að geta þýtt. I>eir gætu og skrit-
að f biaðið hinn og annan tá-
vfslegan hégóma um >p9ls og
púðurc, dufl og daðr, stuldi og
glæpabrögð, sem er auðvaldslýð
þægiteg lesning, en útrýmir al-
variegum hugsunum um mikiis-
verða hluti. Þeir áttu að geta
varast að koma nærri fræðileg-
um efnum og atkomumálum al-
þýðu. Þeir áttu að geta gert
blaðlð við hæfi fávísra manna og
og þó svo, að fáfræðin minkaði
ekki, haldur ykist.
Útlendu eigendunum hefir
tekist það, sem þelr vildu.
>Danskl MoggU er nú orðinn
það, sem mentamaður einn lcall-
aði hann nýlega: >vermireitur
fáfrasðinnar«, — sj&lfsagt með
svelgingu að búfræðaþekkingu
annars >rit3tjórnar«-drengsins. —
1 þessa tæpa þrjá mánuði, sem
þair hata verið við blaðið hefir
þeim tekist að gerá það land-
trægt fyrir fáfræðivaðál, smekk-
leysur og bögumæli, þótt það
hafi ekki komlð nálægt nelnu
alvarlegu máli; — eða man
nokkur eftlr því, að það hafi t.
d. skýrt tyrir mönnum aöeiðing-
arnar at tollhækkunuunm, geng-
isbraskinu, atvinnuleysinu, lága
kaupgjáldinu, skipulagsleysinu á
verzlunlnni, braskinu með afurðir
landsins eða önnur vandamál
þjóðarinnar? Nei. Nei. Hins
vegar hefir það þrástagast á
þvi íáránlegasta, sem fram hefir
komlð f fslenzkum stjórnmálum
frá upphafi, svo sem iandráða-
lyglna f sambandi við för Jóns
B chs á fund erlendra stéttar-
bræðra sinna, sem kveðin hatði
verið niður með yfirlýsiogu fyrr
verandi forsastisráðherra, Sigurð-
ar Eggerz, f haust um, að sú för
Málaf erlin.
Gerist kanpendur að Alþýðahlaðiau, svo að þið
getið fyigst með f málaferlunum út af genglsbraskinu.
Nýlr kaupendur fá ókeypis 511 blöðin snertándi
>>Kveldúlfii«-hringian«.
ætti ekkert skyit við landráð,
rikislögreglu flugu fhaldsstjórnar-
innar o. s. frv., — alt méistara-
stykki í fáfræðivaðli, sem jafn-
harðan hafa orðið að vopni I
höndum andstæðinga þeirra, Al-
þýðublaðsins og anuara and-
stöðublaða auðvaldsins ættjarð-
arlausa. (Frh)
Gengisfallið.
Um siðustu áramót átti ís-
landsbanki útistandandl aðallega
hjá burgeÍ8um reiknlngslán, vfxla
og lán til ýmsra skuldananta
samtals um 36 milljónir íslenzkra
króna.
í byrjun þessa árs var islenzka
krónan iækkuð um 10 ®/8 og
lækkaði þvf verðglldl skuldanna
að sama skapl. Skuldunautarnir
hafa þvi grætt á þeasari gengis-
lækkun einni saman 10 °/o a*
milljónum eða 3 mllijónir og 600
þúsund krónur.
Bejkjanes
í Gfallhringasýsla.
(Frh.)
4, S0guþráftnr.
Árið 1878, — fjórum árum eftir
ah alþingi fékk fjárráðin í sínar
hendur —, var fyrst reistur vitl
á Reykjanesi á bergi frammi við sjó.
Það heitir Valahnúkur og er stand-
berg að framanverðu. Par eiga
nokkrir sjófuglar heima.
í fyrstu var vitinn í ólíku sniði
því, er nú gerÍBt. Þá logaði þar á
17 olíulömpum; en umherfls hvern
þeirra var holspsgill úr fáguðum
málmi til að luka Ijðsmagnið.
Myndi sá umbúuaður ekki þykja
éSœtiefn i(viíaminar)
&ru noíuó i„<Bmárau~
smjörlíMiá. ~ cföiójéé
þvi ávalt um þaé^
Einu eða tveimur herbergjum
óska ég eftir í háust. Guðjón Ó.
Guðjónsson, Tjarnargötu 5, sími
1269.
Kona óskar eftir ræstingu. Upp-
lýsingar á Grettisgötu 46, hjá
Kristrúnu Jónsdóttur (á efstu hæð).
bentugur nú, þó að fengur væri í
á þeim dögum, á meðan ekki var
annan hentugri að fá. Ljósker
þetta gáfu Danir, og er talið, að
það hafi kostað 12 þúsundir króna.
Síðan var þessu breytt og sett
annað ljósker, líkara því, sem nú
er, en miklu ininna. Var það
notað eftir það, meðan sá viti
stóð.
Fyrsti vitavörðurinn, Arnbjörn
Ólafsson, var írumbyggi Reykja-
nesstangans. Hefir hann því að
nokkru leyti numið þar land,
Eftir hann tók Jón Gunnlaugsson
við. Hann skrifaði tvær sögur í
>Dýravininn«, aðra um bragðvísi
tófunnar, en hina um móðurást
hennar. Síðari sagan er um tófu,
sem þótti vænst um veika yrð-
linginn sinn og dó fyrir hann, —
>Svona getur móðurástin verið
sterk hjá þessu veslings dýri, sem
allir ofsækja.« Með þessum orðum
lauk Jón sögunni.
Sögurnar eiu sannar. Ef þú
nærð í það hefti >Dýravinarins«,
sem geflð var út árið 1901, þá
ættirðu að lesa þær þar,