Skessuhorn - 30.10.2013, Blaðsíða 24

24 MIÐVIKUDAGUR 30. OKTÓBER 2013
Í síðustu viku var birt hér í blaðinu
ferðasaga kórs Saurbæjarprestakalls
til Póllands. Með frásögninni voru
birtar tvær myndir. Vegna mistaka
í umbroti var myndin rangt skorin
og vildi svo leiðinlega til að ritari
ferðasögunnar, Kristín Marísdóttir
sem stóð lengst til hægri á mynd-
inni, féll út. Beðist er velvirðingar
á þessu um leið og myndin er birt
hér aftur.
mm/ Ljósm. Anna Kristjánsdóttir.
Endurbirt mynd af kór Saurbæjarprestakalls
Einn af þekktari vörubílstjórum
í Borgarnesi er Völundur Sigur-
björnsson. Völundur hefur alla tíð
verið með krana á sínum vörubíl og
um langt skeið haft það verkefni að
ná í óökufærar bifreiðar sem lent
hafa í ákeyrslum eða hafnað utan
vega. Snemma beygðist krókurinn
hjá Völundi. Smápatti fór hann að
smíða sína vörubíla, allt upp í tíu
hjóla trukka með fjöðrun á hverju
hjóli. „Ég var á undan minni samtíð
í þessum smíðum,“ segir Völundur
sem meira að segja smíðaði sér snjó-
ruðningsbíl. Í dag á hann MAN bíl
af stærstu og öflugustu gerð, enda
veitir ekkert af því að vera á sterk-
um bíl þegar ná þarf stórum tækj-
um upp á veg, sem kannski liggja
tugi metra frá vegi og stundum ofan
í djúpum giljum. Völundur sem er
nýorðinn löggiltur segist þó fyrir
nokkru hafa gefið frá sér það erfiða
verkefni að fást við vöruflutninga-
bílana, enda ekki fyrir gamla menn
að fást við slíkt verk í verstu veðrum
við erfið skilyrði.
Alltaf unnið
gríðarlega mikið
Þegar blaðamaður hitti Völund á
verkstæði sínu í iðnaðarhverfinu
á Sólabakka í Borgarnesi í síðustu
viku, kom á móti honum teinrétt-
ur maður sem ekki bar með sér að
hafa unnið mikið og oftast erfiðis-
vinnu allt sitt líf. Völundur er einn
ellefu systkina frá Kelduneskoti í
Kelduhverfi. Hann segist alla tíð
hafa unnið mikið. Þegar hann var
heima í Kelduneskoti, þar sem bæj-
arhús eru nú horfin, hafi verið eilíf-
ur heymokstur að sumrinu og síð-
an skítmokstur að vetrinum. „Það
voru stungnir taðhnausar í krón-
um og svo bar maður þá út í fang-
inu. Um fermingaraldurinn byrjaði
ég svo í skipavinnu. Að vorinu voru
það áburðarskipin, oftast Dísar-
fellið. Þá þurftum við strákarnir að
taka upp 50 kílóa pokana og stafla
þeim í stroffur. Það var býsna erf-
itt og þetta voru engar smá tarnir.
Það oft verið að í tvo til þrjá sólar-
hringa samfleytt. Ég er hræddur um
að unglingar í dag yrðu ansi aum-
ir í slíkum þrældómi. Svo voru út-
skipanir á kjötinu að haustinu. Þetta
var á Kópaskeri sem manni fannst á
þessum tíma vera nafli alheimsins,“
segir Völundur kíminn.
Í línulögnum hjá Rarik
í áratugi
Völundur segir að haustið 1963
þegar hann var rétt að verða 16 ára
gamall hafi hann farið að heiman og
lítið verið heima eftir það. Þá fór
hann að vinna við línulögn hjá Ra-
rik og það átti síðan eftir að verða
hans aðalvinna hátt í þrjá áratugi.
„Þetta var óskaplegur þrældómur
á okkur mörg fyrstu árin, en fyr-
ir unga menn var þetta afskaplega
skemmtileg vinna og mikil uppgrip.
Það var unninn langur vinnudag-
ur og lengi voru þetta þriggja vikna
úthald í senn. Það var allt unnið á
höndum í mörg ár og grafnar hol-
ur allt að þriggja metra djúpar. Við
vorum aldrei minna en tíu tíma úti
á línunni og þá var kannski eftir
tveggja til þriggja tíma gangur heim
í búðir. Við fórum með matinn í
stórum bala út á línuna, oft kalt kjöt
og kartöflur og það þótti bara býsna
gott. Ég vann við að leggja byggða-
línuna alveg frá Akureyri og suður
að Geithálsi við Reykjavík, þannig
að það er aðeins kaflinn frá Akur-
eyri og austur um að Hryggstekk í
Fljótsdal sem ég vann ekki við. Þeg-
ar við byrjuðum að leggja línuna frá
Varmalíð í Skagafirði til Akureyrar
var í fyrstu lögð 66.000 volta lína en
hún var síðan tvöfölduð í 132.000
volt,“ segir Völundur.
Tengdist Vesturlandi
um 1970
Völundur segist hafa tengst Vestur-
landi upp úr 1970 þegar hann vann
að línulögn á Mýrunum. Þá kynnt-
ist hann konunni sinni Signýju
Rafns dóttur úr Borgarnesi. Þau
hafi síðan byrjað búskap í Borgar-
Aðkoman er oft skelfileg þegar bílarnir eru sóttir
Spjallað við Völund Sigurbjörnsson vörubílstjóra í Borgarnesi
nesi 1980. Völundur segist í raun
hafa komið undir sig fótunum fjár-
hagslega í uppgripunum í línuvinn-
unni. Í janúar 1981 rættist lang-
þráður draumur að eignast vöru-
bíl. Það var gamall MAN, húdd-
ari eins og Völundur kallar, einn
af þessum orange gulu sem þóttu
góðir og margir áttu. „Ég fékk mér
strax bíl með krana og stílaði allt-
af upp á kranavinnu. Fyrsti kraninn
minn var aðeins þriggja tonna met-
er eins og það var kallað, með að-
eins eina skotbómu meter á lengd.
Til samanburðar er bíllinn hjá mér
í dag með alls 60 metra arm. Kran-
inn sjálfur 27 metrar og skotbóm-
urnar ellefu. Það veitir ekki af þeg-
ar ná þarf í bíla langt út í móa eða
ofan í djúp gil. Lengi vel alveg þar
til steypudælurnar komu sá ég um
að hífa steypu í flestar byggingar í
Borgarfirði.“
Allt rauðglóandi
Völundur segir að oft sé aðkom-
an skelfileg þegar náð er í bíla eft-
ir slys eða óhöpp í umferðinni.
„Langverst var þó að eiga við þetta
í fljúgandi hálku, myrkri og óveðri
að vetrinum þegar flutningabílarn-
ir fóru út af, gjarnan á Holtavörðu-
heiðinni. Það voru mikil átök við
þessa þungu bíla, allt rauðglóandi
og viðvörunarljósin loguðu hvert
af öðru. Ég man til dæmis eftir afar
erfiðum aðstæðum í Hæðasteins-
brekkunni efst í heiðinni. Vöru-
flutningabíll með tengivagn varð að
stoppa í brekkunni þar sem fram-
an við hann var fastur fólksbíll. Í
þann mund kom annar vöruflutn-
ingabíll niður brekkuna og skall
framan á hinum vörubílnum. Eft-
ir mikið bras endaði þetta á því að
það þurfti að fá trukk frá ET mér
til aðstoðar, þar sem draga þurfti
vörubílinn með tengivagninn upp
brekkuna. Það þurfti sem sagt tvo
trukka keðjaða á öllum hjólum til
þess og var enginn afgangur. Þetta
er gríðarlega erfið vinna að fást við
vörubílana. Oft þurfti ég að keðja
á öllum fjórum hásingunum sem
er engin smá vinna, enda er ég bú-
inn að gefa þetta frá mér. Kem ekki
lengur nálægt því að fást við vöru-
bílana.“
Maðurinn var þá ekki
viðlátinn
Völundur segir að þrátt fyrir mikla
vinnu sé skrokkurinn enn í þokka-
legu standi og hann ætli að halda
áfram með Maninn og kranann með-
an heilsa og þrek endist. „Annars
er ég náttúrlega enn svolítið aum-
ur í skrokknum eftir bílslysið sem ég
lenti í,“ segir Völundur og það lend-
ir svona neðanmáls hjá honum í þessu
spjalli við blaðamann. Þetta gerðist
sumarið 1995 á sunnudegi. Völundur
var á leið í sumarbústaðahverfi fyrir
ofan Borgarnes að undirbúa verkefni
með kranann. Skrapp á heimilisbíln-
um og var kominn rétt til móts við
Hamar þegar óhappið varð. „Það var
mikil umferð og á móti mér kom löng
bílaröð. Svo allt í einu tók einn öku-
maður sinn bíl út úr röðinni og birtist
beint fyrir framan mig. Það var eng-
inn tími til neins. Það næsta sem ég
vissi var að ég lá með konu klofvega
ofan á mér sem hélt brjóstkassanum á
mér út. Heppilegt var að kona í einum
bílanna kunni til verka, enda nýkomin
af skyndihjálparnámskeiði sem hald-
ið var uppi á Varmalandi. Fljótlega
kom svo þyrlan og sótti mig. Þegar
ég var kominn um borð fékk ég mor-
fín og þá fór mér farið að líða rosa-
lega vel. Mér fannst eins og ég gæti
flogið suður ég þyrfti ekkert þyrl-
una,“ segir Völundur og hlær. „Það
broslega við þetta var svo að lögregl-
an hafði strax samband um að báð-
ir bílarnir yrðu sóttir, en þá var mað-
urinn náttúrlega ekki til staðar,“ seg-
ir Völundur og brosir. „En ég átti ansi
lengi í þessu, enda enginn smáárekst-
ur. Hann var svo harður að mótor-
inn í bílnum sem lenti framan á mín-
um bíl varð eftir ásamt drifinu fyrir
framan minn bíl. Minn bíll var allur í
klessu og brakið af hinum bílnum fyr-
ir aftan hann. Strákurinn sem keyrði
fótbrotnaði illa,“ segir Völundur þeg-
ar hann minnist þessa slyss. Að lok-
um segir svo Völundur sposkur á svip.
„Ætli ég keyri ekki eitthvað áfram, en
hef vonandi vit á því að hætta áður en
ég verð alveg ruglaður.“ þá
Mikill munur er á þeim MAN vörubíl sem Völundur á í dag og þeim sem hann keypti gamlan 1981.
Völundur Sigurbjörnsson.