Skessuhorn - 22.01.2014, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 2014
„Einmitt þannig eg hef séð hann - Adams var hann skrýddur klæðum“
Vísnahorn
Nú nálgast Þorrinn okk-
ur óðfluga með öllu því
sem honum tilheyrir svo
sem Þorrablótum sem sumir tengja við óspar-
lega drykkju og át á skemmdum mat. Eitt
af því sem margir snæða ótæpilega eru súr-
ir hrútspungar sem mörgum þykja vissulega
herramannsmatur þó aðrir telji allan súrsaðan
mat skemmdan. Það eru líka ólíklegustu hlut-
ir sem austurlandabúar telja að geti aukið kyn-
hvöt sína og eru tilbúnir að kaupa dýru verði.
Eitt sinn var Kaupfélag Ísfirðinga búið að
selja töluvert magn af hrútspungum og töldu
sig hafa gert góðan díl og fengu bændur ekki
að taka þá heim með öðru slátri. Svo fór þó að
tap varð á viðskiptunum og varð kaupfélagið
fyrir tapi af þessum sökum og bændur urðu
að greiða með afurðinni. Á næsta kaupfélags-
fundi stóð upp bóndi og spurði; ,,Af hverju
voru teknir af okkur pungarnir?“ Af þessu til-
efni kvað Guðmundur Gíslason Hagalín:
Mörg er bóndans mæða þung,
mest þó allra sorga,
fyrst er hann sviptur sínum pung
og svo er hann látinn borga.
Annar góðbóndi norðlenskur seldi töluvert
af slátri og þar á meðal eistu hrútlambanna.
Lét hann vel af verslun sinni enda munu hon-
um hafa þótt peningar skemmtilegri en hrúts-
pungar. Þá kvað Egill Jónasson:
Selur allt er selja kann,
sæll með rjóðar kinnar.
Eistnalaus svo hleypur hann
heim til kellu sinnar.
Baldur Baldvinsson á Ófeigsstöðum sagði
af sama tilefni:
Vonglöð bíður heima hún
hefur ei grun um voðann,
en það mun fara að þyngjast brún
þegar hún fer að skoð’ann.
Þorrablótin hafa einnig oft verið uppspretta
ástar og þar hefur sömuleiðis verið lagður
grunnur að ófáum hjónaböndum. Svo ekki sé nú
minnst á öll þau kynni sem styttra hafa staðið.
Jafnvel bara nóttina eða hluta af henni. Menn-
irnir eru heldur ekki allir skapaðir með nákvæm-
lega sama hætti hvorki líkamlega né að gáfnafari
þó grunnurinn sé reyndar oftast svipaður. Stúlka
ein lýsti manni nokkrum með þessum hætti:
Einmitt þannig eg hef séð hann
Adams var hann skrýddur klæðum.
Hann hafði vaxið vel að neðan
en varla neitt á efri hæðum.
Margir eru ekkert of vel haldnir hérlend-
is og hefur svo lengi verið. Hér á árum áður
meðan þjóðin var enn svo skammt á veg kom-
in á þróunarbrautinni að hún var að basla við
að eyða ekki um efni fram voru líka vandamál,
bara ekki nákvæmlega þau sömu. Á þeim tím-
um voru kveðnar eftirfarandi Þorravísur:
„Nú er frost á Fróni“
frísar klakastóð,
hugarhnípin þjóð,
hristir tóman sjóð.
Fæst ei forðað tjóni,
flest er unnið klént —
gulli á glæ var hent
„ganske pent.“
Síldin aldrei sást,
sjóföng varla nást,
oss í bili brást
Bretans matarást.
Þó er ljóst að lóni
landhelginni hjá
ýmsir utan frá,
— æji já.
Blysin andans brenna
báglega í ár,
blaktir logi blár,
blæðir morgunsár.
Vinum víns og kvenna
vefst, í dagsins önn,
tunga um falska tönn,
bág takast bönn.
Oft var þorri þurr,
þessi er afleitur,
vekur veizlu-kurr
valash, kók og spur.
Man ég tíma tvenna,
teyguð vínin dýr,
ótal yndishýr
æfintýr.
Já, það eru nú tvennir tímar má sannar-
lega segja. Allt var þetta betra í gamla daga
segja menn og halda því trúlega áfram í nokk-
ur hundruð ár ennþá. Fyrir svona 160 árum
eða svo var séra Björn Halldórsson prestur í
Laufási og orti eftirfarandi þulu um heimil-
isfólkið:
Jóhanna heitir húsfreyjan,
hæversk, en fremur dauf á mann.
Svo kemur nú hann séra Björn.
Sá er mælskari en nokkur kvörn.
Sigríður kona heitir hans,
hreppstjóradóttir norðanlands.
Þá held ég Tryggvi taki við,
timburmaður og dálítið.
Jómfrú Kristjana kemur svo,
með kvenmannsgáfur á við tvo.
Og svo hann Gunnar, auminginn,
yfrið seigur við lærdóminn.
Þá er hann Eggert ungmennið,
allt á honum er stórskorið.
Geir Finnur karlinn kemur þá,
kempulegur að heyra og sjá.
Vilhjálmi bæta við skal þar,
votur líklega í fæturnar.
Geta verður um gamla Jón,
gerfilegur í raun og sjón.
Sigurður þykir þarflegur,
þar er nú góður ráðsmaður.
Rósa, sem honum áföst er,
er nógu rækals vel að sér.
Einari fer vel fjármennskan
svo fæstir jafnast á við hann.
Sigríður er hans kona kná,
þó karlmönnunum þyki hún smá.
Ingibjörg þeirra afkvæmi,
eitthvað verður með tíðinni.
Jóhann verður að vera með,
þó varla sé hann stærri en peð.
Þorsteinn krækir í þorskana,
þeir missa líka öndina.
Árni minn þumbast þarna við,
þarfur lengi við kvenfólkið.
Steinunn er mesta meinlaust skinn,
meir en natin við fjósverkin.
Þá er hún Anna eitthvert gull,
af allra handa gæðum full.
Nærri því minnkun að því er,
að hún er síðust nefnd af mér.
Þess óska ég, að þetta fólk,
þrjóti aldrei skyr né mjólk.
Aldrei kornmat og aldrei spað,
aldrei mykju né sauðatað.
og ekkert það sem þarf í bú,
þá er búið, ég hætti nú.
Með þökk fyrir lesturinn,
Dagbjartur Dagbjartsson
Hrísum, 320 Reykholt
S 435 1189 og 849 2715
Um 300 ungmenni hafa skráð sig
í borgaralega fermingu Siðmennt-
ar á þessu ári. Er það tvöföldun að-
sóknar á fimm árum og þreföld-
un á tíu árum, að sögn talsmanna
félagsins. „Á þeim 25 árum sem
Siðmennt hefur boðið borgaralega
fermingu sem valkost ungmenna,
hafa vinsældir hennar aukist stöð-
ugt. Vegna aukins fjölda á þessu
ári verða samtals 9 athafnir á
6 stöðum á landinu: Þrjár í
Reykjavík, tvær í Kópavogi
og ein á A k u r -
eyri, Fljótsdalshéraði, Suðurlandi
og á Höfn í Hornafirði. Ferming-
arbörn á vegum Siðmenntar sækja
námskeið þar sem þau undirbúa
það að verða fullorðin með öll-
um þeim réttindum og skyldum
sem því fylgja. Á undirbúnings-
námskeiðinu er það talinn kostur
hversu ólíkir þátttakendur eru þeg-
ar kemur að lífsafstöðu þeirra og
skoðunum, enda hefur það marg-
oft sannast á námskeiðunum að
þrátt fyrir ólíkan bakgrunn og
mismunandi skoðanir hafa þátt-
takendur vel getað rökrætt og átt
samskipti á jákvæðan og uppbyggi-
legan hátt.
Á námskeiðinu eru umfjöllunar-
efnin fjölbreytt, t.d. samskipti ung-
linga og fullorðinna, fjölskyldan,
siðfræði, gagnrýnin hugsun, mis-
munandi lífsviðhorf, frelsi, ábyrgð,
hamingja, gleði, sorg, samskipti,
mannréttindi og réttindi ung-
linga, jafnrétti, siðfræði, efahyggja
og trúarheimspeki, barátta fyr-
ir friði, samskipti kynjanna, um-
hverfismál, fordómar, tilfinningar,
sorgarviðbrögð og fleira. Foreldr-
um / forráðamönnum fermingar-
barnanna er síðan boðið að koma í
eina kennslustund undir lok nám-
skeiðs. Umsjónarmaður námskeið-
anna er Jóhann Björnsson, kennari
og heimspekingur.“
mm
Nafn: Guðlaugur Jóhannsson.
Starfsheiti/fyrirtæki: Vinn á
nytjamarkaði Búkollu á Akranesi.
Fjölskylduhagir/búseta: Ég bý
einn með kettinum Trýnu.
Áhugamál: Allar veiðar, útivera
og smíðar. Það má segja allt á milli
himins og jarðar bara.
Vinnudagurinn: þriðjudagurinn
14. janúar 2014.
Mætt til vinnu og fyrstu verk?
Ég mætti klukkan 10 og þá fórum
við að reyna að fá bíl hjá Fjöliðj-
unni til að sækja dót í gáminn sem
er uppi á haugum og fara með föt í
Rauða krossinn.
Hádegið? Bara þetta sama, að
snúast inni í Búkollu. Væntanlega
hef ég verið að taka af kerrunni og
bera inn dót í kringum hádegið.
Klukkan 14? Þá var ég að taka
Rauða Kross poka. Fötin sem fara
í Rauða krossinn eru flokkuð hér
og svo er farið með þau í gám uppi
í Fjöliðju.
Hvenær hætt og það síðasta sem
þú gerðir í vinnunni? Ég hætti að
vinna klukkan 16. Það síðasta sem
ég gerði var að kveðja fólkið og
þakka fyrir daginn.
Fastir liðir alla daga? Nei, ég
held að það sé enginn fastur lið-
ur. Þetta er svo rosalega fjölbreytt
starf.
Hvað stendur upp úr eftir
vinnudaginn? Bara ánægjan með
vinnudaginn enda góðu verki lok-
ið.
Var dagurinn hefðbundinn? Já,
þetta var hefðbundinn þriðjudag-
ur.
Hvenær byrjaðir þú í þessu
starfi? Ég byrjaði fyrir tveimur
árum.
Er þetta framtíðarstarfið þitt?
Nei.
Hlakkar þú til að mæta í vinn-
una? Já, ég geri það.
Eitthvað að lokum? Ég er þakk-
látur fyrir það tækifæri að fá að
vinna hér því ég er öryrki og at-
vinnutækifærin eru fá. Það er
gaman að kynnast öllu þessu frá-
bæra fólki sem hér starfar og hing-
að kemur.
Dag ur í lífi...
Starfsmanns Búkollu á Akranesi
Fjölgun borgaralegra
ferminga